Lo statuto personale e funzionale dei diaconi permanenti nell`insegnamento del Concilio Vaticano II

Abstract

Status personalny i funkcjonalny diakonow stalych w nauczaniu Soboru Watykanskiego II Ojcowie Soboru Watykanskiego II, uchwalając postulat przywrocenia poslugi diakona stalego w Kościele lacinskim, wyrazili jedynie wole ponownego przywrocenia tej poslugi jako trwalego i wlaściwego stopnia hierarchicznego. Dokumenty soborowe nie podają wiele wskazowek, ktore w wyczerpujący sposob określalyby status personalny i funkcjonalny diakonow stalych. Jeśli chodzi o status personalny, jest faktem oczywistym, ze diakoni są czlonkami hierarchii, chociaz na nizszym stopniu, z zadaniem sluzenia tajemnicom Boga i Kościola. W czasie świecen nakladane są na nich rece nie dla kaplanstwa, lecz dla sluzby. Diakoni są umocnieni laską sakramentalną, aby w diakonii liturgii, w przepowiadaniu i sprawowaniu dziel milosierdzia owocnie sluzyli ludowi Bozemu w jedności z biskupem i jego prezbiterium. Sobor, patrząc w przyszlośc, ustalil, ze świecen diakonatu mozna udzielac dojrzalym mezczyznom zyjącym w malzenstwie, a takze odpowiednim mlodszym mezczyznom, dla ktorych jednak prawo celibatu musi pozostac niezmienne. Powinni oni odznaczac sie odpowiednimi przymiotami ludzkimi i duchowymi, podobac sie Bogu i nabywac niezbedne umiejetności, aby dobrze wypelniac swoją posluge. Odnośnie do statusu funkcjonalnego diakonow, dokumenty soborowe stwierdzają, ze mogą oni przewodniczyc liturgii Slowa, uroczyście udzielac chrztu, przechowywac i rozdzielac Eucharystie, asystowac i blogoslawic w imieniu Kościola związki malzenskie, zanosic Wiatyk umierającym, przewodniczyc nabozenstwom i modlitwie wiernych, udzielac sakramentaliow, przewodniczyc obrzedom zalobnym i pogrzebowym oraz wykonywac dziela milosierdzia. Fakt, ze Sobor wyrazil jedynie wole ponownego przywrocenia diakonatu, jako wlaściwego i stalego stopnia hierarchii, pozostawiając zgromadzeniom terytorialnym biskupow, za aprobatą Papieza, ostateczną decyzje o tym, czy ustanowic diakonat na ich terytoriach, sugeruje, ze perspektywa przywrocenia stalego diakonatu byla podyktowana bardziej wzgledami praktyczno-duszpasterskimi anizeli doktrynalnymi. Przywrocenie diakonatu nalezy rowniez ocenic na poziomie symbolicznym. W czasie odnawiania oblicza i zycia Kościola w czasie Soboru Watykanskiego II zaistniala potrzeba podkreślenia wymiaru sluzebnego Kościola. Doskonalym sposobem do uczynienia tego byla wola przywrocenia diakonatu, obecnego juz w starozytnym Kościele.