بررسی تغییرات علایم حیاتی مصدومان ترومای مولتیپل دچار شکستگی اندام و یا لگن پس از احیا با توجه به دریافت یا عدم دریافت مسکن وریدی

Abstract

مقدمه: تروما از آسیب هایی است که با شیوع بالای درد و درمان کم آن همراه است. درد می تواند موجب تغییر علایم حیاتی و به ویژه تاکی کاردی ناشی از فعالیت سمپاتیک گردد. این امر می تواند ارزیابی ما را از شوک بیمار مختل کند، لذا مطالعه ی حاضر تاثیر تجویز مسکن بر علایم حیاتی و هیدراسیون در بیماران ترومایی دچار شکستگی اندام و یا لگن را بررسی می کند. روش کار: 325 بیمار ترومایی بالای 16 سال دچار شکستگی اندام و یا لگن با معیار کمای گلاسکو 14 و 15 در دو گروه با و بدون دریافت مسکن از نظر تغییرات علایم حیاتی و دریافت کریستالویید ارزیابی شدند. نتایج: 325 بیمار در دو گروه با (263 نفر) و بدون (62 نفر) دریافت مسکن تقسیم شدند. 80.9 درصد بیماران مسکن دریافت کردند. ضربان قلب در گروهی که مسکن گرفتند به طور میانگین از 103 به 95 کاهش یافت (P <0.001). البته این کار تاثیری بر فشار خون نداشت و وضعیت تنفسی دو گروه نیز با و یا بدون دریافت مسکن اختلاف معنادار داشت. گروه با دریافت مسکن، میزان بیشتری از کریستالویید دریافت کردند. نتیجه گیری: کنترل درد در تروما موجب بهبود تاکی کاردی و احتمالا برداشت بهتر ما از وجود یا عدم وجود شوک در بیمار می شود. از این رو پیشنهاد می شود که بررسی و درمان درد حاد تروما از ارزیابی ثانویه (Secondary Survey) در تروما به مرحلهD \xa0از ارزیابی اولیه (Primary Survey) منتقل شود.