بررسی تغییرات پارامترهای کیندلینگ در مدل آزمایشگاهی صرع الکتریکی کلاسیک پس از ضربه مغزی

Abstract

زمینه مطالعه: آسیب\u200cهای ناشی از ضربه\u200cهای مغزی (Traumatic brain injury) یکی از مشکلات پزشکی است. یکی از پیامدهای آسیب مغزی، دچار شدن به بیماری صرع\xa0 (Post Traumatic Epilepsy; PTE) می باشد. هدف: هدف از این مطالعه بررسی تغییرات پارامترهای کیندلینگ در مدل آزمایشگاهی صرع الکتریکی کلاسیک پس از ضربه مغزی می\u200cباشد. روش کار: 24 سر موش\xa0 صحرایی نر نژاد ویستار\xa0 با استفاده از مدل صرعی\xa0 کیدلینگ الکتریکی کلاسیک صرعی شدند. جهت ایجاد کیندلینگ باجراحی استریوتاکسی یک الکترود در ناحیه آمیگدال مغز موش\u200cها کار گذاشته می\u200cشد. بعد از 5 روز در روز 6 ترومای مغزی به آن\u200cها وارد شد. تروما بر اساس مدل CCIا(Controlled Cortical Impact)\xa0\xa0 ایجاد شد که آسیبی به قطر 2mm االکترود کاشته شده در آمیگدال مغز به موش\u200cها انجام شد. شدت تحریکات در حد µA 200 تا 500 با بسامد 50Hz و موج قطاری مربعی بود. در گروه شاهد، بدون ایجاد تروما موش\u200cها\xa0 فقط تحریک الکتریکی کیندلینگ دریافت کردند. در گروه شم، به جای تروما برشی به استخوان سر داده شد و 24 ساعت بعد تحریکات کیندلینگ آغاز گردید.\xa0 در این پژوهش شمار تحریکات لازم برای صرعی شدن، آستانه تحریک، امواج پس از تخلیه در مرحله\xa0 5 (ADD5)، مرحله 3 (ADD3)، طول دوره مرحله پنجم تشنج (S5D) و طول دوره تشنج (SD) را بررسی شد. نتایج: در گروه شاهد و شم موش\u200cها بطور میانگین بعد از 14 تحریک صرعی شدند. تعداد تحریکات الکتریکی لازم برای صرعی شدن در موش\u200cهای دچار تروما بطور معنی\u200cداری کاهش یافت ( 5 تحریک) (0.001> P). امواج متعاقب تخلیه در مرحله\xa0 5(ADD5)، مرحله 3 (ADD3)،\xa0 طول دوره مرحله پنجم تشنج (S5D)\xa0 و طول دوره تشنج (SD)\xa0 در گروه شم تغییر معنی\u200cداری با گروه کنترل نداشت\xa0 ولی در گروه تروما بیشتر از گروه کنترل شد (0.001> P). در گروه شاهد و شم آستانه\xa0 تحریکات در حد µA 200 تا 500 بود ولی در موش\u200cهای\xa0 ترومایی شدت تحریکات در حد µA 100 تا 200 بود (0.001> P). نتیجه گیری نهایی: شروع کیندلینگ الکتریکی کلاسیک متعاقب تروما باعث تغییر معنی\u200cداری در پارامترهای کیندلینگ می\u200cشود