Sinemanın Dijitalleşmesiyle Yönetmenin Kendini Görünmez Kılma Çabası: Abbas Kiarostami Örneği

Abstract

Sinemanin dijitallesmesi yonetmenlere yapim ve yonetim acisindan cesitli imkanlar ve tercihler sunmaktadir. Dijital sinema kavrami; ilk olarak, bilgisayar ortaminda olusturulan, gunluk yasamda kaydedilmesi mumkun olmayan yapay gorselleri iceren cagrisimlar yapsa da bundan daha fazlasini kapsamaktadir. Ticari/populer sinema yapan yonetmenlerin ve yapim sirketlerinin daha fazla yararlandigi dusunulen dijital sinemanin olanaklarindan, sinemayi sanat olarak goren, hikaye anlatimina yeni bir boyut kazandirarak sinemayla felsefi kavramlari tartismaya acan ve sinemayi gerceklige daha cok yakinlastirma amacindaki bagimsiz ve minimalist yonetmenler de onemli olcude faydalanmaktadir. Bu calismada Iranli yonetmen Abbas Kiarostami’nin dijital sinemanin olanaklarini kullanarak eserin icinde kendini nasil gizledigi ve yonetmenin degisen rollerini tartismaktir. Nitel arastirma tekniklerinden durum calismasi yontemiyle Kiarostami’nin filmlerinde dijital sinema teknolojisinin imkanlarini kullanma tarzina, filminde rol verdigi oyuncularla ve izleyicileriyle kurdugu iletisime 2002 yapimi Ten (10) ve 2008 yapimi Şirin filmleri uzerinden bakilacaktir. Dijital sinema teknolojisini oldukca ozgun bir sekilde kullanan Abbas Kiarostami’nin Ten ve Şirin filmleri de hikaye, oyunculuk, goruntu duzenlemesi/cerceveleme, kurgu teknikleri ve filmde kullanilan mekanlar baglaminda incelenecektir.