Asli Koskderelioglu

Effect of High-Dose Intravenous Methyl-prednisolone Treatment on Intraocular Pressure in Multiple Sclerosis Patients with Relapse

Aim: The aim of the study was to determine the intraocular pressure (IOP) changes with high-dose intravenous methylprednisolone (HIVMP) treatment given for the treatment of acute relapses in relapsing multiple sclerosis (MS). Methods: Forty patients with clinically definite MS admitted for a new demyelinating event were included in the study. All patients were treated with HIVMP (1 g) once daily for 5 consecutive days. IOPs of 40 patients were recorded before treatment, during the course of systemic methylprednisolone administration and at the end of each month for 3 successive months, four times a day. The average IOP of each day was statistically compared to the pretreatment value. Results: The initial IOP was 13.5 ± 2.4 mm Hg before steroid administration. The IOP values tended to rise significantly during intravenous corticosteroid administration and in the first month of follow-up (p < 0.05). However, the increase remained within normal ranges and IOP values never exceeded 20 mm Hg during the follow-ups. Conclusion: Our study demonstrated that MS patients treated with HIVMP have increased IOP which does not lead to conditions at risk for developing glaucoma.

Cognitive Effects of Androgen Deprivation Therapy in Men With Advanced Prostate Cancer

OBJECTIVE To evaluate the prostate cancer effects of androgen deprivation therapy (ADT) by using a systematic set of methods to calculate specific cognitive functions in men with locally advanced or metastatic prostate cancer. MATERIALS AND METHODS From April 2014 to February 2016, a prospective, comparative study was done to evaluate the cognitive effects of hormone therapy. Group 1 consisted of 78 patients with locally advanced or metastatic prostate cancer who received complete ADT treatment continuously for 12 months and group 2 (control group) consisted of 78 patients who underwent radical prostatectomy without any additional treatment. The Montreal Cognitive Assessment (MoCA) test and the Frontal Assessment Battery (FAB) test with Turkish language version were used to evaluate multiple domains of cognitive function. RESULTS Post-treatment results of both tests revealed that patients in group 1 achieved lower mean total scores than group 2. In MoCA test, the deficits were especially prominent in the areas of language ability and short-term memory capacity (P < .05 and P < .05). No significant differences could be identified between groups in respect to attention, executive functions, visuospatial abilities, abstract thinking, calculating abilities, and orientation. In FAB test, the deficits were especially prominent in the areas of mental flexibility and inhibitory control (P < .05 and P < .05). No significant differences could be identified between groups in conceptualization, motor series, conflicting instructions, and environmental autonomy. CONCLUSION ADT affects cognitive functions such as language ability, short-term memory capacity, mental flexibility, and inhibitory control. Urologists should keep in mind these side effects and inform the patients and their families for the early symptoms of cognitive dysfunction.

Is Toxoplasma gondii infection protective against multiple sclerosis risk

BACKGROUND Parasitic infections may play a protective role in neurodegenative diseases. OBJECTıVE: To determine the association between Toxoplasma gondii (T. gondii) infection and Multiple Sclerosis (MS). METHODS One hundred fifteen patients with MS were included in the study. Sixty age and gender-matched healthy subjects were recruited as controls. Subjects were assessed for clinical and demographic parameters. The presence of specific IgG antibodies against T. gondii microorganism was searched by using an enzyme immunoassay test in the sera of the subjects. RESULTS T. gondii seropositivity was found to be lower in MS patients than in healthy controls (33.9% vs. 55%, p=0.007). Mean age and disease duration of the patients were 41.15±11.20 (18-74) and 1.90±1.44 (0-6) years, respectively. MS patients with a high IgG titer had lower expanded disability status scale (EDSS) scores (p=0.001) and lower annualized relapse rates (ARR) (p=0.005). There was no significant association between T. gondii seropositivity and disease duration (p=0.598). Female MS patients tended to have higher T. gondii seropositivity than males although the difference did not reach statistical significance (p=0.192). We found a negative correlation between T. gondii seropositivity and both EDSS scores (r=-0.322, p<0.001) and ARR (r=-0.263, p=0.004). CONCLUSıON: We found a negative association between T. gondii infection and the presence of MS. Furthermore, parasite infected MS patients had experienced fewer relapses with lower disability scores supporting the hypothesis of immunomodulatory effects of parasitic infections in autoimmune diseases. Further studies are required to establish the protective role of parasitic infections in MS.

Orbital Myositis: Evaluating Five New Cases Regarding Clinical and Radiological Features

Orbital myositis (OM) is an inflammatory disorder of the extraocular muscles. The signs and symptoms of OM are periorbital pain, eyelid swelling and redness, restricted ocular motility, and strabismus. There are at least two major forms, described by Benedikt GH Schoser, a limited oligosymptomatic ocular myositis (LOOM), which is associated with conjunctival injection only, and severe exophthalmic ocular myositis (SEOM), which presents with additional ptosis, chemosis, and proptosis. We report the clinical and radiological features of five patients with OM who were recently followed in our clinic. Three patients, one man and two women, were placed in the LOOM group, and the other two patients, both women, were in the SEOM group. In both groups, the initial complaints were pain worsening with eye movements and double vision, with only one patient in the SEOM group having pain worsening secondary to Crohns disease. The most affected muscles were the medial and lateral recti. All the patients were treated with corticosteroids, resulting in rapid improvement. Only one patient in the SEOM group experienced a relapse. Orbital magnetic resonance imaging of all the patients revealed enlargement and contrast enhancement of the involved muscles. Although clinical and radiological features are quite consistent, delayed diagnosis in some patients demonstrates the importance of the awareness of OM.

Screening for postoperative delirium in patients with acute hip fracture: Assessment of predictive factors

The aim of the present study was to estimate the incidence and risk factors of delirium during the early postoperative period after hip fracture surgery. Furthermore, we investigated the accuracy of the Confusion Assessment Method for the Intensive Care Unit (CAM‐ICU) for detection and assessment of delirium in orthopedic patients.

Screening for Electrophysiological Abnormalities in Chronic Hepatitis C Infection: Peripheral Neuropathy and Optic Neuropathy

INTRODUCTION To investigate the existence of peripheral and optic neuropathies in asymptomatic individuals with hepatitis C infection. METHODS Thirty consecutive patients who were followed in a hepatitis C outpatient clinic were recruited for electrophysiological evaluation together with 30 age- and gender-compatible healthy controls. All patients had a detailed neurological examination. The information regarding the disease duration and management with interferons were collected. Nerve conduction studies and visual evoked potentials (VEP) were recorded in all subjects. The results of the patient and control groups were statistically compared. RESULTS Of the patients with hepatitis C infection, 16 were females and 14 males. The mean age was 57.5 years, and the average disease duration was 6.43 years. The P100 latencies in the patient group were within normal limits, while the amplitudes were meaningfully small by comparison with the controls. There were some abnormalities in the nerve conduction studies of 15 patients. Sensorial neuropathy was detected in two patients, sensorimotor polyneuropathy in four, carpal tunnel syndrome in seven, and carpal tunnel syndrome and sensorimotor polyneuropathy as comorbid states in another two patients. The nerve conduction studies and VEP parameters were entirely normal in the control group. CONCLUSION Hepatitis C-related neurological abnormalities may occur both in the central and peripheral nervous system. Mononeuritis multiplex, sensorial axonal neuropathy, and multiple mononeuropathies are some of the presentations of the peripheral nervous system involvement. The mode of infection is considered to be via vasculitic mechanisms. In addition, optic neuropathy is a known complication of interferon treatment. Autoantibodies, cytokines, chemokines, and cryoglobulins are accused to play roles in the pathogenesis. In this study, we investigated the involvement of the peripheral nervous system and optic nerves in a group of patients with hepatitis C. The results were in favor of peripheral nerve injury of various types and optic neuropathy of the axonal type.

Multipl Skleroz hastalarında immunmodulatör tedaviye uyumun değerlendirilmesi

Araştırma Makalesi / Research Article ©Copyright 2015 by Turkish Association of Neuropsychiatry Available online at www.noropskiyatriarsivi.com ©Telif Hakkı 2015 Türk Nöropsikiyatri Derneği Makale metnine www.noropskiyatriarsivi.com web sayfasından ulaşılabilir. 376 GİRİŞ Tıbbın her alanında, çeşitli kronik hastalıklarda, uzun süreli tedaviye uyum her zaman bir problem teşkil etmiştir. Multipl skleroz (MS) tedavisi de, günlük veya haftada birkaç kez parenteral uygulanan, uygulama süresi tam olarak belirlenmemiş ancak uzun süre kullanımı önerilen immunmodulatör tedaviyi (İMT) gerektirmektedir. Multipl skleroz tedavisinde etkinliği kanıtlanmış üç interferon (IFN) bulunmaktadır: IFN beta 1a subkutan (SC), IFN beta 1a intramüsküler (IM) ve IFN beta 1b SC. Glatiramer asetat, günlük SC enjeksiyon şeklinde uygulanan, diğer bir immünmodulatör ajandır. MS hastalarında, tedaviye uyum oranı yaklaşık %17-46 civarındadır (1,2,3,4,5). Hastaların tedaviye uyum aşamasında birçok engel ile karşılaştıkları bilinmektedir. Tedaviyi bırakma nedenleri arasında, ciddi yan etkiler (grip benzeri yan etkiler, depresyon, baş ağrısı, laboratuvar anormallikleri, enjeksiyon problemleri), beklenen etkinliğin az olması, hastalığın ilerlemesi ve kötüye gitmesi sayılabilir. Bu çalışmanın amacı, immünmodulatör tedavi altındaki hastalarımızın bu tedaviye uyumlarını gözden geçirmek ve tedavi bırakma nedenlerini ortaya koymaktır. YÖNTEM Polikliniğimizde takipli, İMT altındaki (IFN beta ve glatiramer asetat) 219 hasta çalışmaya alındı. Hastaların yaş, cinsiyet, eğitim düzeyi, hastalık süresi, yıllık atak sayısı, EDSS skorları ve ilaç kullanımına ilişkin bilgileri hazırladığımız anket formu aracılığıyla kaydedildi. Kognitif bozukluk ve depresyonu araştırmak amacıyla PASAT ve Beck depresyon ölçeği uygulandı. Çalışma Helsinki Bildirgesine uygun olarak yapıldı ve tüm hastalara çalışma ile ilgili detaylı bilgi verilerek onamları alındı. Hastalar, tedaviye uyum sağlama, tedaviyi sürdürme ve hastalık seyri açısından gruplanarak kognisyon durumu, dizabilite skorları ve depresyon ölçeği skorları açısından kıyaslandı. Ayrıca yaş, cinsiyet, eğitim süreleri (8 yıldan az ya da çok), hastalık süreleri, yıllık atak hızı ile tedavi uyumu açısından karşılaştırıldılar. Tedaviye uyum kriteri olarak; subkutan interferonların ayda 4 kez, glatiramer asetatın ayda 6, intramüsküler interferonların ise ayda 1 kez atlanmış olması uyumsuzluk olarak değerlendirildi. İstatistiksel Analiz Çalışmada kullanılan sürekli verilerin gruplar arasındaki karşılaştırmalarında bağımsız iki örneklem t testi kullanıldı. Sürekli veriler aritmetik ortalama ve standart sapma ile gösterildi. Kategorik değişkenlerin gruplar arasındaki karşılaştırmalarında ki-kare testi kullanıldı. Kategorik değişkenler sayı ve yüzde ile ifade edildi. Hesaplamalar MedCalc 12.3.0.0 biyoistatistik paket programı ile yapıldı. Tüm istatistik işlemlerde anlamlılık düzeyi p<0,05 olarak kabul edildi. BULGULAR Yüz seksen üç relapsing remitting (RRMS) ve 36 sekonder progresif MS (SPMS) tanılı hasta çalışmaya alındı. Hastaların 143’ü kadın, 76’sı erkekti. Ortalama yaş 40,77±10,36 yıl idi. Ortalama eğitim süresi 9,38±4,08 yıl, ortalama yıllık atak sayısı 0,65±0,55, ortalama EDSS skoru 2,90±1,88 olarak belirlendi. Hastalarımızın yaklaşık 1/5’i tedavi sürecinde farklı İMT ajanları arasında geçiş yapmıştı, %80’i ise başlangıçtaki İMT ajanı ile tedavi altındaydı. Hastaların yaklaşık %30’u İMT ile ilişkili bir yan etki belirtmezken, en sık İMT ilişkili yan etkiler arasında grip benzeri yan etkiler (%31), ikinci olarak enjeksiyon yerine ait problemler (%17,8) ve takiben azalan sıklık sırasıyla; yorgunluk (%3,3), psikolojik etkiler (%3), kan tetkikleri üzerine olumsuz etkiler (%1,9) kaydedildi. Hastaların %77,5’i enjeksiyon uygulamasını kendisi yapmaktaydı. %12,2’si bir aile bireyine, %10,32’ü ise bir sağlık personeline enjeksiyon yaptırmaktaydı. İki yüz on dokuz hastadan %75,1’i halen İMT’ye devam etmekteydi. İMT bırakan hasta oranı %24,9 idi. RRMS grubunda 33, SPMS grubunda 23 kişi İMT’yi bırakmıştı. RRMS grubunda, en sık tedaviyi bırakma nedeni tedavi reddi iken, SPMS grubunda ise hastalık progresyonu idi. İMT bırakma nedenleri arasında yan etkiler üçüncü sırada yer almaktaydı. EDSS yüksekliği ve hastalık süresinin uzun olması tedaviyi sürdürme üzerine olumsuz etkiliydi (p<0,0001, p=0,03) (Şekil 1,2). Yıllık atak hızı, yaş, eğitim süresi, cinsiyet ve depresyon varlığının ise tedaviyi sürdürme üzerine anlamlı bir etkisi saptanmadı (Tablo 1). Relapsing remitting grubunun %53’ü, SPMS grubunun %52’si ise tedaviye uyumlu idi. Tedaviye devam eden tüm hastalarda, cinsiyet, yaş, eğitim süresi, hastalık süresi, yıllık atak hızı gibi parametreler tedaviye uyumu etkilemezken, tedaviye uyumsuzluğun yüksek EDSS ve yüksek Beck depresyon ölçeği skorları ile ilişkili olduğu izlendi (p<0,0001, p=0,006) (Şekil 3,4). PASAT skorları ile tedaviye uyum ve tedaviyi sürdürme arasında anlamlı bir etkileşim bulunmadı (p=0,42, p=0,20). Tablo 2’de tedaviye uyum ile ilişkili parametreler ayrıntılı olarak verilmiştir. Hastalar, eğitim durumuna göre sınıflandırıldığında, eğitimli grupta tedaviye uyumsuzluk %55 iken, eğitimsiz grupta %36 olarak saptandı, aradaki fark istatistiksel olarak anlamlıydı (p=0,007) (Şekil 5). Eğitimli hastaların, eğitimsiz gruba benzer şekilde tedaviye uyumsuzluk nedenleri arasında en sık tedavi reddi (%26), yan etkilerin varlığı (%18) ve unutkanlık (%17) yer alıyordu. Tedaviye uyumsuzluk nedenleri bakımından RRMS ve SPMS grupları arasında da fark saptanmadı. Her iki grupta tedavi uyumsuzluğu nedenleri arasında en sık tedavi reddi (%27), daha sonra yan etkilerin varlığı (%21) ve unutkanlık (%18), daha az oranda çeşitli kombinasyonlar yer alıyordu. TARTIŞMA Multipl skleroz, daha çok genç erişkin yaş grubunu etkileyen ve özürlülüğe neden olan kronik bir santral sinir sistemi hastalığıdır. Günümüzde halen 1. basamak MS tedavisinde, etkinliği kanıtlanmış, uzun süreli tedaviyi gerektiren immünmodulatör ilaçlar (IFN beta ve glatiramer asetat) kullanılmaktadır. İMT ajanların parenteral olarak uygulaması, bu ajanlar ile ortaya çıkan yan etkiler ve hastalığın progresif seyri, tedavi uyumunu güçleştirmektedir. Şekil 2. Tedaviyi sürdüren ve bırakan 2 grupta EDSS skorlarının kıyaslanması EDSS: genişletilmiş özürlülük durum ölçeği ED SS sk or u Tedaviyi sürdüren Tedaviyi bırakan -5,0