Caroline Baan

Associations Among Health Literacy, Diabetes Knowledge, and Self-Management Behavior in Adults with Diabetes: Results of a Dutch Cross-Sectional Study

Various studies have examined the association between health literacy and self-management behavior, but few have explored ways through which this occurs. The present study examines to what extent health literacy is associated with diabetes self-management behavior and to what extent diabetes knowledge is a mechanism in this association. The study was based on cross-sectional data retrieved from patient registrations and questionnaires completed in 2010. The sample included 1,714 predominantly type 2 diabetes patients, with a mean age of 67 years. Diabetes self-management was indicated by HbA1c level, glucose self-control and self-reported monitoring of glucose levels, physical activity, and smoking. Multilevel analyses were applied based on multiple imputed data. Lower health literacy was significantly associated with less diabetes knowledge, higher HbA1c level, less self-control of glucose level, and less physical activity. Participants with more diabetes knowledge were less likely to smoke and more likely to control glucose levels. Diabetes knowledge was a mediator in the association between health literacy and glucose self-control and between health literacy and smoking. This study indicates that higher health literacy may contribute to participation in certain self-management activities, in some cases through diabetes knowledge. Diabetes knowledge and health literacy skills may be important targets for interventions promoting diabetes self-management.

The effectiveness of case management for comorbid diabetes type 2 patients; the CasCo study. Design of a randomized controlled trial.

BackgroundMore than half of the patients with type 2 diabetes (T2DM) patients are diagnosed with one or more comorbid disorders. They can participate in several single-disease oriented disease management programs, which may lead to fragmented care because these programs are not well prepared for coordinating care between programs. Comorbid patients are therefore at risk for suboptimal treatment, unsafe care, inefficient use of health care services and unnecessary costs. Case management is a possible model to counteract fragmented care for comorbid patients. It includes evidence-based optimal care, but is tailored to the individual patients preferences.The objective of this study is to examine the effectiveness of a case management program, in addition to a diabetes management program, on the quality of care for comorbid T2DM patients.Methods/DesignThe study is a randomized controlled trial among patients with T2DM and at least one comorbid chronic disease (N = 230), who already participate in a diabetes management program. Randomization will take place at the level of the patients in general practices. Trained practice nurses (case managers) will apply a case management program in addition to the diabetes management program. The case management intervention is based on the Guided Care model and includes six elements; assessing health care needs, planning care, create access to other care providers and community resources, monitoring, coordinating care and recording of all relevant information. Patients in the control group will continue their participation in the diabetes management program and receive care-as-usual from their general practitioner and other care providers.DiscussionWe expect that the case management program, which includes better structured care based on scientific evidence and adjusted to the patients needs and priorities, will improve the quality of care coordination from both the patients and caregivers perspective and will result in less consumption of health care services.Trial registrationNetherlands Trial Register (NTR): NTR1847

Targeted versus universal prevention. a resource allocation model to prioritize cardiovascular prevention

BackgroundDiabetes mellitus brings an increased risk for cardiovascular complications and patients profit from prevention. This prevention also suits the general population. The question arises what is a better strategy: target the general population or diabetes patients.MethodsA mathematical programming model was developed to calculate optimal allocations for the Dutch population of the following interventions: smoking cessation support, diet and exercise to reduce overweight, statins, and medication to reduce blood pressure. Outcomes were total lifetime health care costs and QALYs. Budget sizes were varied and the division of resources between the general population and diabetes patients was assessed.ResultsFull implementation of all interventions resulted in a gain of 560,000 QALY at a cost of €640 per capita, about €12,900 per QALY on average. The large majority of these QALY gains could be obtained at incremental costs below €20,000 per QALY. Low or high budgets (below €9 or above €100 per capita) were predominantly spent in the general population. Moderate budgets were mostly spent in diabetes patients.ConclusionsMajor health gains can be realized efficiently by offering prevention to both the general and the diabetic population. However, a priori setting a specific distribution of resources is suboptimal. Resource allocation models allow accounting for capacity constraints and program size in addition to efficiency.

Op weg naar populatiemanagement: een regionale aanpak voor integratie van preventie, zorg en welzijn

SamenvattingVergrijzing van de populatie, toename van het aantal mensen met één of meerdere chronische aandoeningen, toename in de zorgkosten en een verwacht tekort aan zorgverleners vragen om strategieën om preventie, zorg en welzijn te optimaliseren en te integreren. Zowel binnen het beleid, als in de praktijk zijn diverse initiatieven in gang gezet om deze doelen te realiseren. Het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) heeft een nieuwe koers ingezet met hervormingen op diverse beleidsdomeinen, zoals de langdurige zorg, geestelijke gezondheidszorg en chronische zorg. Belangrijk uitgangspunt hierbij is dat mensen zolang mogelijk gezond en zelfredzaam blijven met regie over hun eigen leven. Daarnaast moet professionele zorg worden geboden voor zover de burger en zijn sociale omgeving hierin niet kunnen voorzien en deze zorg dient zo laag mogelijk te worden geboden in de keten.1

Evidence-based medicine en de integrale gezonde wijkaanpak

Het model van Evidence-based medicine (EBM) wordt steeds vaker toegepast buiten de spreekkamer, in de publieke gezondheid. Er verschenen hierover in TSG diverse artikelen. In dit artikel gaan we systematisch na in hoeverre het EBM-model is te verplaatsen van de spreekkamer van de dokter naar de complexe praktijk van gezondheidsbevordering. We kijken daarbij eerst naar de essentiële onderdelen van het EBM-model: 1) de interventie; 2) het wetenschappelijke bewijs en de richtlijn; 3) de professional met zijn klinische blik; 4) de patiënt met waarden en voorkeuren en 5) het gesprek. Het EBM-model blijkt in principe over te zetten naar de public health; maar dat gaatnietzomaar. Naast de beperkte beschikbaarheid van harde evidentie uit Randomized Controlled Trials (RCT’s) en het ontbreken van richtlijnen, zien we als grootste uitdaging de vergaande taakverdeling bij gezondheidsbevordering. Daardoor moet extra worden geïnvesteerd in het vormgeven van het gesprek waarin naast de evidentie ook de klinische blik van de uitvoerders en de voorkeuren van de doelgroep meewegen bij het nemen van beslissingen.AbstractEvidence-based medicine and the integrated community-based publichealth approachn The model of Evidence-based medicine (EBM) is increasingly applied outside the clinical setting, i.e. in the public health. In this journal, several articles have been published about the role of EBM in public health. In the present article, we will systematically explore the extent to which the EBM model can be transferred from the doctor’s office to the complex practice of health promotion. We will address all essential components of the EBM-model: 1) the intervention, 2) the scientific evidence and the guidelines, 3) the professional with his clinical view, 4) the patient with his values and preferences, and 5) the dialogue. The EBM-model appears to be transferable to the public health. Besides the limited availability of sound evidence from randomised controlled trials (RCT) and the absence of guidelines, a main challenge in health promotion is the far-reaching distribution of responsibilities. Thereby, it requires an extra investment in the dialogue, in which both the evidence and the clinical view of the practitioners and preferences of the target groupshouldbe incorporated in the decision-making process.

Integrale bekostiging van diabeteszorg duur

De laatste jaren zijn er veel initiatieven geweest om de doelmatigheid van chronische zorg te verbeteren. Zo zijn zorgstandaarden ontwikkeld voor onder andere diabetes, COPD en vasculair risicomanagement, waarin op hoofdlijnen de zorginhoudelijke en organisatorische eisen van goede multidisciplinaire zorg beschreven wordt. Om de invoering hiervan te bevorderen is het integrale bekostigingsmodel (IB) ontwikkeld. De verwachting van het ministerie van VWS is dat hierdoor de kwaliteit van de zorg verbetert en - door taakherschikking en taakdelegatie binnen de eerste lijn en van de tweede naar de eerste lijn - de zorgkosten dalen.

PS14 - 4. Associations between health literacy, diabetes knowledge, self-management and health among adults with type 2 diabetes in The Netherlands

Since self-management support is a crucial element of diabetes care, it is important to obtain a better understanding of how individuals’ health literacy skills and diabetes knowledge are related to involvement in self-management and health status.

Zelfmanagementeducatie voor Turkse mannen met diabetes type 2

SamenvattingAanleidingAllochtone diabetespatiënten hebben een hoger risico op diabetescomplicaties dan autochtone patiënten omdat hun diabetes vaak slecht is ingesteld. Een van de mogelijke oorzaken is dat allochtone patiënten onvoldoende profiteren van de reguliere diabeteszelfmanagementeducatie (DZME) in de Nederlandse diabeteszorg.DoelIn deze pilot evalueren we de uitvoering van een nieuwe, op de doelgroep afgestemde, zelfmanagementcursus voor Turkse mannen met diabetes type 2. Doel is het in kaart brengen van mogelijk werkzame elementen en verbeterpunten van de interventie.MethodenVoor deze pilot werd een op de doelgroep afgestemde DZME-cursus ontwikkeld. De cursus duurde 5 maanden en bestond uit een intake, groepsbijeenkomsten en huisbezoeken. Een Voorlichtster Eigen Taal en Cultuur (VETC) voerde de cursus uit, samen met enkele gastdocenten. Deelnemers waren 9 Turkse, mannelijke diabetespatiënten en hun partners. Informatie over het zelfmanagement van de deelnemers en hun oordeel over verschillende aspecten van de interventie werd verkregen uit vragenlijsten en gesprekken tussen de echtparen en de VETC. Meetwaardes voor HbA1c en gewicht werden verzameld bij de start, na 3-6 maanden en 12 maanden na de start van de interventie.ResultatenDe eerste ervaringen met de uitvoering van de nieuwe cursus waren positief: deelnemers waren alle bijeenkomsten aanwezig en waren zich na afloop meer bewust van het belang van een gezonde leefstijl en structureel medicijngebruik. De minst actieve deelnemers waren meer gaan bewegen en de glycaemische instelling van de 2 deelnemers met de slechtst ingestelde diabetes verbeterde (afname HbA1c > 0,5%).ConclusieVooral de inzet van een enthousiaste VETC en de deelname van de partner leken succesvolle onderdelen van de interventie. De cursus kan worden verbeterd door deze uit te breiden met een georganiseerd beweegaanbod voor de allochtone doelgroep. Het inbedden van cultuurspecifieke DZME in de reguliere diabeteszorg kan bijdragen aan een betere gezondheid van allochtone patiënten.SUMMARYIntroductionDiabetes patients from ethnic minority populations are at increased risk for complications due to suboptimal regulation of their glucose metabolism. One reason could be that these patients take insufficient profit from diabetes self management education (DSME) in regular Dutch diabetes care.ObjectiveIn this pilot study we evaluate the conduction of a new, culture specific DSME program for Turkish men with diabetes. We aim to identify effective elements and possibilities for improvement of the intervention.MethodsA culture specific DSME intervention was developed for this pilot. This 5 month intervention comprised an intake, group sessions and house visits. The intervention was led by a Turkish health educator in cooperation with other health professionals. Nine Turkish men together with their partners participated in the intervention. Information about participants self management and their valuation of intervention ingredients derived from questionnaires and conversations between the couples and the Turkish health educator. Measurements for HbA1c and weight were collected at the start, after 3-6 months and 12 months after the start of the intervention.ResultsThe experiences with this new intervention were good: participation rate was 100% and patients awareness of the importance of a healthy lifestyle and structural use of medication increased. Physical activity increased in relatively inactive men and HbA1c improved (HbA1c decrease > 0,5%) in those two men who had the highest values at the start.ConclusionEspecially the enthusiastic, personal approach of the Turkish health educator and the participation of partners appeared to be successful ingredients of the intervention. The intervention could be further developed by adding a structural physical activity program for the target population. Incorporating culture specific DSME in regular diabetes care could contribute to a better health of Turkish patients.