Dawid Sześciło

O pomostach między prawem a współczesnymi nurtami zarządzania publicznego

Post bureaucratic concepts of public management, such as new public management and governance reshaped not only theoretical but also practical landscape of public administration, at a global scale. These two mainstreams of reforms originated from non-legal view on the administration, which was the key feature of Weberian bureaucracy. Legal approach to administration, in the light of the expansion of economic, managerial and sociological theories of public administration reform, faces the necessity to develop a coherent response to the recommendation of non-legal models of public management. The article outlines the theoretical concept of incorporating the law perspective in the mainstream debate on the reform of public administration. It is based on the assumption that the theory of law and the legislation have to fulfill two basic functions: 1) protective – protect the constitutional values and rights in the process of reforming the administration and 2) instrumental – to provide the necessary equipment for the effective implementation of the public management reforms.

Współzarządzanie jako koprodukcja usług publicznych

The idea of co-production is the result of the application of governance theory to the organization of public service delivery. This paper presents the genesis of the concept of co-production of public services, and, on the basis of a review of international literature, it describes the current state of the debate on the benefits of co-production, factors stimulating its development, as well as constraints, challenges and potential risks associated with its dissemination. In summary, the author attempts to construct a comprehensive definition of co-production, paying special attention to the elements distinguishing it from the two dominant paradigms of public service delivery – the statist and the market-based model.

Koprodukcja a ekonomia społeczna : alternatywa rozłączna czy komplementarność?

Rewolucja rynkowa, jaką w systemie usług publicznych obserwujemy od kilku dziesięcioleci, zaczyna się mierzyć z rosnącą falą kontrrewolucji, a przynajmniej krytyki podkreślającej potrzebę jej rewizji. Poddanie usług publicznych logice rynkowej i częściowa prywatyzacja nie przyniosły rezultatów, które można by zinterpretować jako jednoznacznie pozytywne w sferze jakości, dostępności i efektywności usług publicznych. Spektrum reakcji na bilans reform rynkowych jest szerokie i mieści zarówno adwokatów powrotu do klasycznego, etatystycznego paradygmatu usług publicznych (republicyzacja, remunicypalizacja), jak i zwolenników korekty modelu rynkowego, przy jednoczesnym zachowaniu jego podstawowych elementów takich jak konkurencja na rynku usług publicznych czy znaczący udział prywatnych usługodawców [Sześciło, 2015]. Stymulowanie udziału podmiotów ekonomii społecznej w rynku usług publicznych, a nawet przyznawanie im specjalnych preferencji to doskonała egzemplifikacja skorygowanego modelu rynkowego, „urynkowienia z ludzką twarzą”. Rozwija się także kierunek myślenia, który wyróżnia się poszukiwaniem trzeciej drogi – poza etatystycznym i rynkowym modelem usług publicznych. W tym miejscu sytuuje się idea koprodukcji usług publicznych – znana w literaturze amerykańskiej już w latach 70. poprzedniego stulecia, następnie zagłuszona przez hegemonię rynku. Koprodukcja zapowiada oddanie systemu usług publicznych w ręce obywateli, którzy mają przejąć wiodącą rolę nie tylko w bezpośrednim świadczeniu usług publicznych, ale także w planowaniu i ewaluacji systemu administracji usługowej. Zarazem koprodukcja jest koncepcją silnie akcentującą swoje naturalne ograniczenia i nie pretendującą do dominującej roli w systemie