Gürbüz Büyükyazi

SERUM TESTOSTERONE, GROWTH HORMONE, AND INSULIN-LIKE GROWTH FACTOR-1 LEVELS, MENTAL REACTION TIME, AND MAXIMAL AEROBIC EXERCISE IN SEDENTARY AND LONG-TERM PHYSICALLY TRAINED ELDERLY MALES

The aim of the study was to investigate the effect of regular exercise on maximum oxygen uptake capacity (VO2max), reaction time (RT), testosterone (T), growth hormone (GH), insulin-like growth factor-I (IGF-I) in athletes compared to sedentary controls. VO2max, RT, T, GH, and IGF-I levels were 31.2 ± 6.2 ml/min/kg, 106.7 ± 23.2 s, 8.3 ± 1.3 ng/mL, 1.6 ± 0.7 ng/mL, 106.5 ± 27.0 ng/mL in master athlete group and 18.8 ± 5.1 ml/min/kg, 148.3 ± 39.3 s, 5.4 ± 1.7 ng/mL, 0.8 ± 0.3 ng/mL, 90.2 ± 23.8 ng/mL in sedentary control group, respectively. The differ-ences between regularly exercising males and the control group of sedentary males were found to be statistically significant. The results showed that long-term exercise decreased RT and increased VO2max, T, and GH in elderly males; elevated serum T and GH levels may be advantageous for brain functions

Effects of aerobic plus explosive power exercises on bone remodeling and bone mineral density in young men

Abstract Objectives: This study aims to examine effects of aerobic jogging and explosive power exercises on body composition, maximal oxygen consumption (MaxVO2), bone mineral density (BMD) and bone turn-over markers: serum bone alkaline phosphatase (BAP), C terminal telopeptide (CTx), Procollagen type I N-terminal propeptide (PINP), in men aged between 20 and 40. Materials and methods: Thirty seven healthy males were divided into exercise group (EG, n=19) and control group (CG, n=18). EG completed 10 weeks of outdoor aerobic (jogging at 60–70% maximal heart rate reserve starting from 20 min steadily increasing up to 28 min) and explosive power exercises (in 2–3 sets, with maximum repetitions lasting 15 s), 3 times per week. All measurements were taken before and after the exercise program. BMD was measured via dual energy X-ray absorptiometry (DEXA). Results: Body mass index (p<0.001) significantly decreased; MaxVO2 (p<0.001), femur neck (p=0.036) and total score BMD significantly increased in EG (p=0.034). BAP and vitamin D increased in both groups (p<0.001). Conclusion: Performing our outdoor exercise program in spring months might have an important role in the significant increase (9 vs. 22 ng/mL) in mean vitamin D level, which reached above the fracture risk level of 20 ng/mL.

Effects of two different eight-week walking programs on insulin resistance and ER stressrelated markers in pre-menopausal women / Premenopozal kadınlarda 8 haftalık farklı şiddetteki yürüyüş antrenmanlarının insülin direnci ve ER stresiyle ilişkili markerler üzerine etkileri

Abstract Objective: The relationship between exercise and endoplasmic reticulum (ER) stress, insulin resistance, and obesity is a new field of research. To our knowledge, there are no studies examining the effects of walking exercises on ER stress related markers and insulin resistance in pre-menopausal women. To examine the effect of two different eight-week walking programs on the tumor necrosis factor-alpha (TNF-α), Fetuin-A (α2 - Heremans Schmid glycoprotein), c-Jun N-terminal kinase-1 (JNK-1) and retinol- binding protein-4 (RBP-4), the related markers of ER stress and insulin resistance in pre-menopausal women. Methods: Exercise groups (moderate tempo walking group; MTWG; n=11; brisk walking group BWG; n=12) walked five days a week, starting from 30 minutes, gradually increasing up to 51 minutes. BWG walked at ~70-75% and MTWG at ~50-55 of HRRmax. Body mass index (BMI), body fat percentage (%), VO2max, serum TNF-α, Fetuin-A, JNK-1, RPB-4, blood lipids, and insulin resistance levels were determined before and after the intervention. Results: VO2max increased in both exercise groups favoring BWG; RBP-4 decreased in both exercise groups (p<0.05). Serum TNF-α and, TG (p<0.05), BMI and percent body fat (p<0.01), and insulin levels reduced significantly in BWG (p<0.05). The reductions observed in both exercise groups in insulin resistance, and the increases determined in the negative levels of JNK-1 in BWG may be clinically important. Conclusion: Both type of walking resulted in similar positive effects on RBP-4. The reduction observed in TNF-α, RBP-4, and the increases in the negative levels of JNK-1 in BWG show the positive effects of brisk walking on ER stress. The reduction in insulin resistance in relation to the possible reductions in ER stress and apoptosis in BWG may be more effective to prevent metabolic diseases. Özet Amaç: Egzersiz ile Endoplazmik Retikulum (ER) stresi, insülin direnci ve obezite arasındaki ilişki yeni araştırılan bir alandır. Bilgimiz dahilinde literatürde premenopozal kadınlarda yürüyuş egzersizlerinin, ER stresiyle ilişkili markerler ve insülin direnci ile ilişkisini inceleyen calışma bulunmamaktadır. Pre-menopozal donemdeki kadınlarda 8 haftalık farklı şiddette yapılan yürüyuş egzersizlerinin tumor necrosis factor-alpha (TNF- α), Fetuin-A (α2 - Heremans Schmid glycoprotein), c-Jun N-terminal kinase-1 (JNK-1) ve retinol-binding protein-4 (RBP-4) gibi ER stresiyle ilgili olabilecek markerler ile insulin direnci uzerine etkisini incelemektir. Metod: Egzersiz grupları (hızlı tempo yürüyüş grubu: HTYG; n=12; orta tempo yürüyüş grubu: OTYG; n=11), haftada beş gün, günde 30 dakikadan başlayarak 51 dakikaya kadar sabit olarak artan sürelerde yürüdüler. HTYG kalp atım sayısı yedeğinin yaklaşık ~%70-75 şiddetinde (hızında), OTYG ise ~%50-55 şiddetinde yurudu. Egzersiz periyodundan önce ve sonra beden kutle indeksi (BKI), vücüt yağ oranı (%), indirekt maksimal oksijen tuketimi (VO2max), serum TNF-α, Fetuin-A, JNK-1, RBP-4, kan lipidleri ve insulin direnci duzeyleri belirlendi. Bulgular: VO2max HTYG’de daha belirgin olmak üzere her iki egzersiz grubunda artarken, RBP-4 duzeyleri her iki egzersiz grubunda anlamlı olarak azaldı (p<0.05). Serum TNF- α ve TG (p<0.05). BKİ, vücüt yağ oranı (p<0.01), ve insulin seviyeleri (p<0.05) HTYG’de anlamlı olarak azaldı. Her iki egzersiz grubunun insulin direnc seviyesinde gözlenen azalmalar ve HTYG’nin JNK-1’in negatif değerlerindeki artışlar klinik olarak anlamlı olabilir. Sonuç: Her iki tip yürüyüş RBP-4 üzerinde benzer oranda olumlu etki yapmıştır. HTYG’de TNF-α, RBP-4 seviyelerindeki azalma ve JNK-1’in negatif değerlerindeki artışlar hızlı tempo yürüyüşlerin ER stresi uzerinde olumlu etkisini düşündürmektedir. ER stresi ve sonrasında apoptozisde meydana gelen azalma ile ilişkili olarak insülin direncinin azalması metabolik hastalıkları onlemede hızlı tempo yuruyuşun daha etkili olduğunu gösterebilir.

Ege bölgesi elit sporcularında dermatoglifik, antropometrik ve biyokimyasal verilerinin değerlendirilmesi

Amac. Embriyonel hayatta tamamlanan kisiye ozel dermatoglifik ornek dagilimlarinin farkliligindan yola cikilarak calismamizdaki Ege Bolgesi erkek elit sporcularinin (ES) dermatoglifik orneklerinin, erkek sedanter bireylerden (SB) farkinin olup olmadiginin arastirilmasini ve her iki grubun antropometrik ve biyokimyasal verilerinin degerlendirilmesini amacladik. Yontem. Ege Bolgesindeki erkek ES’lerin (n=105) ve erkek SB’in (n=105) dermatoglifik ornek calismasini, el antropometrik olcumlerini ve biyokimyasal testlerini gerceklestirdik. Genetikte yardimci tani yontemlerinden olan dermatoglifik calismasiyla, erkek ES’larin ve erkek kontrol grubunun dermal orneklerini inceleyerek, erkek ES’larin, erkek kontrol grubundan farkli ornek dagilimina sahip olup olmadiklarini arastirdik. Bulgular. Erkek ES’larin ve SB’lerin parmak ucu dermal ornekleri incelenerek, erkek ES’lerin erkek SB’lerden farkli ornek dagilimina sahip olduklari saptandi. Antropometrik olcumlerle ES ve SB’lerin 2.parmak uzunlugu / 4. parmak uzunlugu (2d:4d) orani elde edildi. Erkek ES ve erkek SB’lerin ortalama 2d:4d oranlari sag (p=0,34) ve sol (p=0,06) elleri icin karsilastirildiginda, anlamli bir iliski bulunmadigi tespit edilmistir. Sag (p=0,17) ve sol (p=0,23) el, 2d:4d orani ile testosteron hormonu arasindaki korelasyon calismamizda anlamli bulunmamistir. Duzenli ve uzun sureli spor yapan kisilere ait bazi biyokimyasal parametrelerin yapmayanlara gore istatistiksel olarak anlamli farklar gosterdigi bulunmustur. Sonuc. Calismamiz, erkek ES ve erkek SB’lerin dermatoglifik ornek dagilimi ile ilgili Ege Bolgesinde yapilan ilk calismadir. Dermatoglifik bulgularimizin bu alanda calisacak arastirmacilara kaynak olusturabilecegini dusunmekteyiz