İhsan Uslan

Transient postpartum diabetes insipidus associated with HELLP syndrome.

Diabetes insipidus in pregnancy has different causes. The association of diabetes insipidus with disturbances of liver function has been reported, however, diabetes insipidus has rarely been reported in HELLP syndrome. We present a 23‐year‐old primigravida with a singleton gestation complicated by HELLP syndrome who developed postpartum diabetes insipidus. Labor was induced promptly to terminate pregnancy because of intrauterine fetal death and liver dysfunction. 1‐deamino‐8‐D‐arginine‐vasopressin was administered. Diabetes insipidus and liver dysfunction resolved within 2 weeks. Development of diabetes insipidus may result from increased vasopressinase activity mainly caused by deterioration of liver functions caused by HELLP syndrome. In pregnant women with liver disease as a result of any cause, the development of diabetes insipidus should be assessed with particular attention.

Novel approach for the prevention of contrast nephropathy

OBJECTIVE To date, there is no effective treatment of contrast medium (CM)-induced nephropathy. Multiple studies documented a protective role of hydration and N-acetylcystein (NAC) as prophylactic agents against CM-induced nephropathy in a high-risk population. In the present study, we investigated a new antioxidant agent, caffeic acid phenethyl ester (CAPE), and compare with NAC against contrast nephropathy. METHODS Forty-two adult male rats were divided into six experimental groups, which were control, injected with intravenous (i.v.) CM, injected with i.p. CAPE, injected with i.p. NAC, injected with i.v. CM pretreated with i.p. CAPE, injected with i.v. CM pretreated with i.p. NAC. CAPE and NAC were given daily throughout the study. All rats were deprived of water for 24h at the third day of the study and then contrast medium was administered to CM, CAPECM and NACCM groups. The rats were sacrificed at the fifth day. Oxidant-antioxidant status was determined in renal tissues. The severity of injury was scored with a light microscope in renal tissue. Plasma creatinine levels were measured. RESULTS Renal injury scores were higher in CAPECM and NACCM groups than in control, CAPE and NAC groups, but lower than the CM group. Likewise, creatinine levels of CAPECM and NACCM groups were higher than the control groups but they were significantly lower than the level of the CM group. Creatinine levels of the NACCM group were significantly higher than the CAPECM group. Malondialdehyde levels were significantly lower in CAPECM and NACCM groups than the CM group. CONCLUSION CAPE might protect renal structure and functions as well as NAC against CM injury.

Does Helicobacter pylori-induced inflammation of gastric mucosa determine the severity of symptoms in functional dyspepsia?

BackgroundInflammation induces some structural and biochemical alterations and oxidative damage in gastric tissue. In this study, we aimed to investigate the relationship among the severity of symptoms, oxidative stress, and grading scales of Helicobacter pylori-induced gastric inflammation in functional dyspepsia.MethodsThirty-five patients with functional dyspepsia were enrolled in the study. The severity of dyspepsia within the last 6 months was evaluated by Glasgow Dyspepsia Severity Score. In biopsy specimens of gastric mucosa, severity of gastritis was estimated by the revised Sydney Classification System, and oxidative stress parameters were studied.ResultsAlthough there was no statistically significant relationship between symptom scores and degree of chronic inflammation, a tendency for symptoms to be more severe has been observed in low levels of gastritis. Levels of sulfhydryl groups were lower in subjects with high levels of chronic inflammation, and Helicobacter pylori intensity (P < 0.001 and P = 0.02, respectively). Levels of malondialdehyde were higher in subjects with high levels of chronic inflammation (P = 0.04). There was a statistically significant but a weak positive correlation between symptom scores and sulfhydryl levels (P < 0.001, r = 0.323).ConclusionsIn conclusion, there may be an inverse relation between severity of symptoms and level of Helicobacter pylori induced gastric inflammation or oxidative stress in patients with functional dyspepsia.

The Effects of Weight Loss on Normal Transaminase Levels in Obese Patients

Background:Obesity is associated with insulin resistance, which is the main pathogenic factor for nonalcoholic fatty liver disease (NAFLD). NAFLD can progress without associated elevations in liver enzymes. Therefore, we investigated the effects of weight loss on normal transaminase levels in obese subjects who are at risk for NAFLD. Methods:Thirty-seven obese patients with normal ALT levels were evaluated. All patients received an individualized low-calorie diet over at least 6 months. Twenty-two patients who achieved weight loss of at least 5% body weight were identified as the study group and the others as the control group. Transaminases, insulin resistance, and body mass index were compared before and after the intervention. Results:Hepatic steatosis was found in 83.8% of obese patients. ALT was correlated with HOMA-IR in all patients at baseline (r = 0.363, P = 0.027). At the end of the follow-up, mean weight loss achieved in the study and control groups were 9.2% (8.7 ± 3.0 kg) and 0.3% (0.5 ± 2.8 kg), respectively. In the study group, HOMA-IR and ALT decreased from 4.0 ± 1.8 to 2.4 ± 0.9 and from 21.4 ± 6.6 IU/L to 16.8 ± 5.5 IU/L, respectively (P = 0.005 and P = 0.044). Conclusions:The results demonstrate that weight loss results in a decrease in normal ALT levels as well as insulin resistance. Therefore, the normal range for ALT may need to be reassessed.

Five methods for detection of Helicobacter pylori in the Turkish population

AIM To compare culture analysis, Helicobacter pylori (H. pylori) stool antigen (HpSA) test, polymerase chain reaction (PCR) and fluorescence in situ hybridization (FISH) for H. pylori detection. METHODS One hundred and thirty-two consecutive adult dyspeptic patients receiving diagnostic endoscopy at the department of gastroenterology were enrolled in this study. Culture and histological examination were performed on biopsy specimens. PCR and FISH tests were applied to histopathological samples. Stool samples that were simultaneously collected were tested for the H. pylori antigen using the HpSA test and bacterial DNA using stool PCR. RESULTS H. pylori was positively identified by histological examination in 85/132 (64.4%) of the patients, while positive samples were found in 56 (42.4%), 64 (48.5%), 98 (74.2%), 28 (21.2%) and 81 (61.4%) of the patients by culture, HpSA, PCR, stool PCR and FISH methods, respectively. The results of the culture, biopsy PCR, HpSA and FISH tests, with the exception of the stool PCR, were found to correlate with the histological examination as a gold standard. CONCLUSION The HpSA test is a rapid, simple, and noninvasive test for monitoring therapy. FISH is an accurate, rapid, cost-effective, and easy-to-use test for H. pylori detection.

Prevalence of cagA and vacA genotypes of Helicobacter pylori isolated from Turkish patients with active or non-active chronic gastritis

Abstract Several virulence factors of Helicobacter pylori may contribute to gastric mucosal damage. In this study, the prevalence of cagA and vacA genotypes of H. pylori was examined in different patterns of chronic gastritis. Oesophagogastroendoscopy was performed in 147 dyspeptic patients. Antrum biopsies were obtained for isolation of H. pylori and for histopathological assessment. H. pylori vacAs1 and cagA genes were directly genotyped in the gastric biopsy specimens by polymerase chain reaction (PCR). A total of 102 dyspeptic patients, all H. pylori-positive by PCR, were included in the study. Of these, 59 had active chronic gastritis and 37 had non-active chronic gastritis. The prevalence of cagA and vacAs1 was higher among patients with active chronic gastritis than among those with non-active chronic gastritis (45.8% vs 21.6% (p = 0.02) and 78.0% vs 40.5% (p < 0.001), respectively). In conclusion, both cagA and vacAs1 genotypes are associated with the activity of chronic gastritis.

Evaluation of patients with positive anti-mitochondrial antibody in laboratory conditions.

To the Editor, Anti-mitochondrial antibody (AMA) is a highly specific and sensitive test for primary biliary cirrhosis (PBC). It can also be detected as positive in connective tissue diseases, such as scleroderma, CREST, systemic lupus erythematosus, and Sjogren’s syndrome (1). In general, HEp-2 cells are analyzed with immunofluorescence microscopic and/or extractable nuclear antigen (ENA) tests in rat liver and kidney tissues. Recently, the increasing request for ENA tests used in the diagnosis of autoimmune diseases by rheumatology clinics has led to a frequent encounter with the AMA M2 positivity present in these tests. In this study, we aimed to retrospectively evaluate patients with AMA M2 detected as positive in microbiology laboratories.

Evaluation of total cerebral blood flow volume in cerebral atrophy

The goal of our study is to determine total cerebral blood flow volume (tCBFV) via extracranial Doppler ultrasound and to investigate its value in the differential diagnosis of dementia. Twenty-eight outpatients with cerebral atrophy confirmed by cranial computed tomography were enrolled into the study. Nine patients with Alzheimers disease (AD) and nine patients with vascular dementia (VaD) based on neuropsychologic test and imaging findings, as well as 10 neurologically normal elderly subjects underwent Doppler sonographic examination of extracranial internal carotid artery (ICA) and vertebral artery (VA). Angle corrected time averaged flow velocity and cross-sectional areas of vessels have been measured. Flow volumes and tCBFV have been calculated. The measures of tCBFV, anterior CBFV (aCBFV), right CBFV (rCBFV) and right ICA flow volume were significantly lower in patients with dementia. The amounts of tCBFV, aCBFV, rCBFV and right ICA flow volume have been found to be low in AD and VaD patients compared with normal elderly group. Of all parameters measured for AD and VaD, no significant difference was found except Mini-Mental State Examination (MMSE) scores. To the best of our knowledge, this is the first reporting the CBF measurements using Doppler ultrasound of extracranial ICA and VA in the differential diagnosis of dementia in cerebral atrophy. The tCBFV, aCBFV, rCBFV and right ICA flow volumes and MMSE scores are significant in the diagnosis of dementia, whereas only MMSE scores are significant in the differential diagnosis of AD and VaD.

Evaluation Of Patients With Upper Gastrointestinal Bleeding Retrospectively

Araştırma Makalesi / Research Article Yazışma Adresi / Correspondence: Uzm. Dr. Serdar Olt Sakarya Eğitim Ve Araştırma Hastanesi 54000 Sakarya Türkiye Telefon: +905307774064 E-mail: serdarolt84@yahoo.com Giriş Üst GİS kanamaları acil servislere başvurunun sık sebepleri arasında yer alır ve önemli morbidite ve mortalite nedenidir. Üst GİS kanama Treitz ligamentinin üstünden kaynaklanan kanamalardır. Üst GİS kanama etiyolojisine bakıldığında literatürde en sık neden peptik ülser olarak karşımıza çıkmaktadır. Varis dışı Üst GİS kanamalarında kanama yaklaşık olarak %80 oranında kendiliğinden durmakta ve mortalite oranı %3-12 arasında değişmekte iken, varis kanamalarında mortalite oranı %15-20 gibi çok yüksek olarak saptanmaktadır. Son zamanlarda GİS kanamaya yönelik endoskopik band ligasyonu, beta bloker ilaç kullanımı ve riskli hastalarda NSAİ ilaçlarla asit baskılayıcı ilaçların kombine edilmesi gibi profilaktik önlemlerin artması neticesinde GİS kanama insidansında düşüş sağlanmıştır. Fakat mortalite oranlarında çok ciddi bir azalma göze çarpmamaktadır. Mortalite açısından önemli risk faktörleri 60 yaşın üzerinde olmak, hematemez ile prezenteasyon, varis kanama, tekrarlayan kanama, yandaş kronik hastalık varlığı, peptik ülser öyküsü, geçirilmiş GİS operasyonu ve hipotansiyon gelişimi olarak özetlenebilir. Biz de bu çalışmamızda hastanemizde üst GİS kanama tanısıyla yatırarak takip ve tedavilerini yaptığımız 198 hastanın demografik özelliklerini, etyolojisini ve mortalite oranlarını saptamayı amaçladık. Gereç ve Yöntem Bu çalışmada Sakarya Üniversitesi Eğitim ve Araştırma Hastanesi Gastroenteroloji Kliniğimizde 2010-2012 arasında Üst gastrointestinal sistem kanaması nedeniyle yatarak tedavi gören 198 hastanın demografik, klinik ve laboratuar verileri hasta dosyalarından dökümante edilerek retrospektif olarak analiz edildi. Çalışmaya 18 yaş üstü hastalar alındı. Hasta dosyalarından yaş, cinsiyet, ASA kullanımı, NSAİ ilaç kullanımı, kumadin kullanımı, ek hastalıklar, endoskopik tanı, ülser lokalizasyonu, ülser çapı, forrest sınıflaması, endoskopik tedavi yöntemleri, kan transfüzyon miktarlarları, yatış süresi, intravenöz PPI kullanım süresi, yoğun bakım ünitesine yatış varlığı, acil cerrahi girişim varlığı ve hastaneden şifa ile taburcu olduğu veya exitus olduğu dökümante edildi. İstatistiksel olarak SPSS 17.0 programından yararlanıldı. Bulgular Çalışmaya alınan hastaların 142’si erkek, 56’sı kadındı, yaşların medyan ortalaması 67, yaş aralığı 18-96 arasındaydı. 60 yaş üstü hasta sayısı 150 ( % 60,2) idi. Hastaların 9’unda (%4,5) GİS kanama öyküsü mevcuttu. Hastaların 38’inde (%19,1) kanama nedeni olarak ASA veya NSAİ ilaçlar, 14’ünde (%7,1) ise kumadin kullanımı saptandı. Transfüzyon yapılan eritrosit süspansiyonu ünite sayısı ortalama 2,4±2,3, Transfüzyon yapılan TDP ünite sayısı ortalama 0,4±1,2, Yatış süresi gün sayısı ortalama 4,4±3, intravenöz proton pompa inhibitörü kullanım gün sayısı ortalama 2,5±1,6, yoğun bakımda takip edilen hasta sayısı 21 (%10,6) olarak saptandı (Tablo 1). Tablo 1: Üst GİS kanamalı hastaların demografik ve klinik verileri Parametre* Yaş** 67 (18-96) Cinsiyet (E/K) 142(%72)/56(%28) Ek hastalık varlığı 95 (%48) GİS kanama öyküsü 9 (%4,5) ASA kullanımı 32 (%16,2) NSAİİ kullanımı 31 (%15,7) Kumadin kullanımı 14 (7,1) ES transfüzyonu (ünite)*** 2,4±2,3 TDP transfüzyonu (ünite)*** 0,4±1,2 Yatış süresi(gün)*** 4,4±3 İv PPI süresi (gün)*** 2,5±1,6 YBÜ yatış varlığı 21 (%10,6) Acil cerrahi girişim 1 (%0.5) Mortalite oranı 7 (%3,5) *aksi belirtilmediği müddetçe n% ** medyan (minimum-maximum) *** ortalama±standart sapma Endoskopik olarak en sık rastlanan lezyonlar sırasıyla %31,8 duodenal ülser, %29,2 gastrit, %12,6 gastrik ülser, %6,1 mide Ca, % 5,1 özefagial varis, %4 anastomoz hattında ülser, %3 angiodisplazi, %2,5 Mallory-Weiss sendromu ve %2 bulbit olarak saptandı (Tablo 2). Hastaların 7’si (%3,5) exitus oldu. Exitus olan hastaların 3’ünde endoskopik lezyon saptanmadı, hastaların 1’inde duodenal ülser, 1’inde mide Ca, 1’inde özefagial varis ve 1’inde gastrik ülser saptandı. Hastaların sadece 1’ine acil cerrahi girişim yapıldı. 198 hastanın 19’una endoskopik adrenalin enjeksiyon skleroterapisi, 5’ine endoskopik band ligasyonu ve 2’sine endoskopik argon koagülasyon tedavisi uygulandı. Hastaların laboratuar değerleri geliş hemoglobin ortalama 9,4±2,5, geliş trombosit sayısı Olt ve Ark. / Üst Gastrointestinal Sistem Kanaması Nedeniyle Takip Edilen Hastaların Geriye Dönük İncelenmesi. Sakarya Med J 2015;5(3):130-134 131 Olt ve Ark. / Üst Gastrointestinal Sistem Kanaması Nedeniyle Takip Edilen Hastaların Geriye Dönük İncelenmesi. Sakarya Med J2015;5(3):130-134 132 ortalama 268±124, geliş lökosit ortalama 10,5±5, geliş INR ortalama1,5±1,6, geliş üre 79,3±46, geliş kreatinin ortalama 1,2±1, geliş AST ortalama 22,4±16,9, geliş ALT ortalama 18,5±18,2, çıkış hemoglobin ortalama 10,2±1,6 olarak saptandı (Tablo3). Peptik ülser saptanan hastalar Forrest sınıflamasına göre klasifiye edildi. Forrest sınıflamasına göre en sık Forrest 3 ve 2c görüldü (Tablo 4). Hastaların 95’inde (%48) ek hastalıklar mevcuttu. En sık görülen ek hastalıklar sırasıyla %18,1 HT, %12,6 DM, %10 KAH, %6,5 malignite, %5,5 kalp kapak hastalığı, %5 siroz olarak saptandı (Tablo5). Tablo 2: Üst GİS kanamalı hastaların endoskopik bulguları Endoskopik bulgular* Duodenal ülser 63 (%31,8) Gastrit 38 (%29,2) Gastrik ülser 25 (%12,6) Mide Ca 12 (%6,1) Özefageal varis 10 (%5,1) Anastomoz ülseri 8 (%4) Angiodisplazi 6 (%3) Mallory-Weiss sendromu 5 (%2,5) Bulbit 4 (%2) Özofajit 2 (%1) Dieulafoy lezyonu 1 (%0,5) Özefagus Ca 1 (%0,5) Diğer 12 (%6) Normal Endoskopi yapılamayan 10 (%5) 1 (%0,5) *n% Tablo 3: Üst GİS kanamalı hastaların laboratuar verileri Parametre* Geliş hemoglobin 9,4±2,5 Geliş trombosit 268±124 Geliş lökosit 10500±5000 Geliş INR 1,5±1,6 Geliş üre 79,3±46 Geliş kreatinin 1,2±1 Geliş AST 22,4±16,9 Geliş ALT 18,5±18,2 Çıkış hemoglobin 10,2±1,6 *ortalama±standart sapma Tablo 4: Duodenal ülser ve mide ülserli vakaların Forrest sınıflaması Parametre* Toplam Duodenal ülser Mide ülseri Forrest 1a 1 (%0,5) Forrest 1b 7 (%3,5) 7 (%12,2) 1 (%4,3) Forrest 2a 11 (%5,6) 5 (%8,7) 3 (%13) Forrest 2b 6 (%3) 5 (%8,7) 1 (%4,3) Forrest 2c 13 (%6,6) 9 (%15,7) 4 (%17,3) Forrest 3 47 (%23,7) 31 (%54,3) 14 (%60,8) *n% Tablo 5: Üst GİS kanamalı olguların ek hastalık verileri Endoskopik bulgular* DM 25 (%12,6) HT 36 (%18,1) GİS kanama 9 (%4,5) Atriyal fibrilasyon 2 (%1) Koroner arter hastalığı 20 (%10) KBY 9 (%4,5) Malignite 13 (%6,5) SVO 9 (%4,5) Kalp kapak hastalığı 11 (%5,5) KKY 5 (%2,5) Siroz 10 (%5) KOAH 1 (%0,5) Osler Weber Randu Ek hastalığı olmayanlar 1 (%0,5) 103 (%52) *n% Tartışma Üst GİS kanamalar tüm dünyada en sık gastroenterolojik aciller arasında yer almakta ve morbidite ve mortalitesinde yeni gelişen tedavi olanaklarına rağmen ciddi oranda azalma sağlanamamasına rağman preventif yöntemlerle insidansı azalmaktadır. Bu preventif yöntemler varis kanamalı hastalarda endoskopik band ligasyonu, beta bloker ilaç kullanımı, TİPS ve peptik ülser açısından riskli hastalarda NSAİ ilaçlarla asit baskılayıcı ilaçların kombine edilmesi olarak özetlenebilir. Üst GİS kanamalarında en sık saptanan endoskopik lezyonlar duodenal veya gastrik ülser olarak sıralanmaktadır. Bizim çalışmamızda da literatür ile uyumlu olarak en sık etyolojik lezyon peptik ülser olarak görüldü. Çalışmamızda etyolojik lezyonlar Olt ve Ark. / Üst Gastrointestinal Sistem Kanaması Nedeniyle Takip Edilen Hastaların Geriye Dönük İncelenmesi. Sakarya Med J 2015;5(3):130-134 133 sırasıyla %31,8 duodenal ülser, %29,2 gastrit, %12,6 gastrik ülser, %6,1 mide Ca, % 5,1 özefagial varis, %4 anastomoz hattında ülser, %3 angiodisplazi, %2,5 Mallory-Weiss sendromu ve %2 bulbit, %1 özefajit, %0,5 Dieulafoy lezyonu, %0,5 özefagus Ca, %6,5 diğer nedenler ve %5 normal olarak saptandı. Türkiye‘de yapılan çalışmalara benzer şekilde çalışmamızda erkek popülasyonu kadın popülasyonun iki katından fazla tespit edildi. Çalışmamızda yer alan hastaların ortalama yaşı diğer çalışmalara göre daha yüksek tespit edildi. Mortalite oranları ülkeler arasında değişkenlik göstermektedir; Japonya’da %1,1 iken Danimarka’da bu oran %11’e çıkmaktadır. Üst GİS kanamalarda mortalite oranı %3-14 arasında değişmektedir. Çalışmamızda mortalite oranı %3,5 olarak saptandı. Exitus olan hastaların 1’ine endoskopi yapılamadı, 2’sinde endoskopik lezyon saptanmadı, 2’sinde duodenal ülser, 1’inde mide Ca, 1’inde özefagial varis saptandı ve hastaların sadece 1’ine acil cerrahi girişim yapıldı. İntravenöz proton pompa inhibitörü ve endoskopik tedaviler neticesinde bu hastaların cerrahi müdahaleye olan ihtiyaçlarının belirgin şekilde azaldığı çalışmamızda da net olarak ortaya konulmuştur. Varis kanaması ile prezente olan hastalarda mortalite oranı %10 saptandı bu oranın literatürdeki verilerden düşük olmasının sebebi hasta sayısının az olması ve hastalara profilaktik endoskopik band ligasyonu ve b-bloker kullanımına bağlandı. Üst Gis kanamada Mortalite açısından önemli risk faktörleri 60 yaşın üzerinde olmak, hematemez ile prezenteasyon, varis kanama, tekrarlayan kanama, yandaş kronik hastalık varlığı, peptik ülser öyküsü, geçirilmiş GİS operasyonu ve hipotansiyon gelişimi olarak özetlenebilir. Çalışmamızda hastaların 95’inde (%48) ek hastalıklar mevcuttu. Rockall ve arkadaşlarının yaptığı bir çalışmada kronik hastalıklarla Üst GİS kanama arasında anlamlı bir ilişki saptanmıştır ve bu ilişki diğer birçok çalışma ile doğrulanmıştır. Çalışmamızda en sık görülen ek hastalıklar sırasıyla %18,1 HT, %12,6 DM, %10 KAH, %6,5 malignite, %5,5 kalp kapak hastalığı, %5 siroz olarak saptandı. Dünya çapında kullanım oranları yüksek olan NSAİİ ve asetil salisilik asit Üst GİS kanama etyolojisinde önemli bir yer tutmaktadır. Bu tür hastalar genelde komorbid hastalığa sahip olmakta ve hastane yatış oranları ve yatış süresi gibi yüksek morbidite oranlarına yol açmaktadırlar. Çalışmamızda hastaların 38’inde (%19,1) kanama nedeni olarak ASA veya NSAİ ilaçl

Prevalance of Esophageal Candidiasis in Patients Treated With Inhaled and Short Course Systemic Steroids

Objective: We aimed to investigate the frequency of esophageal candidiasis by performing upper gastrointestinal system (GIS) endoscopy in patients with asthma and chronic obstructive pulmonary disease (COPD) who were already using inhaled steroids and hospitalized for acute attack and initiated systemic steroids. Methods: Ten patients with COPD and 11 patients with asthma, hospitalized for acute attack, were accepted to the study (steroid group). These patients were using inhaled steroids for at least one year. They were initiated daily 40 mg methyl-prednisolone for acute attack in the hospital. Systemic steroid treatment was ceased at the 7-10th day when the patients were clinically stable. Upper GIS endoscopy was performed. Biopsy was obtained to confirm candidiasis when white plate was seen. Five hundred and fifty five consecutive patients who admitted to gastroenterology polyclinic with upper GIS complaints and do not have malignancy or immunosupression were accepted to the study as a control group. Results: Frequency of esophageal candidiasis was 42.9% in the steroid group and 0.2% in the control group. Conclusion: Frequency of esophageal candidiasis has been increased in patients using inhaled steroids for a long time. Addition of short course systemic steroids further increases this frequency.