Jerry Spanjer

DISABILITY ASSESSMENT INTERVIEW: THE ROLE OF DETAILED INFORMATION ON FUNCTIONING IN ADDITION TO MEDICAL HISTORY-TAKING

OBJECTIVE To investigate whether the provision of detailed information on participation and activity limitations, compared with medical information alone, influences the assessment of work limitations by physicians. METHODS Three groups each of 9 insurance physicians used written interview reports to assess work limitations in 30 patients with low back pain or lower extremity problems. Each group was given different kinds of information on the patient: the first group received only medical information; the second group received detailed information on participation and activity limitations; and the third group was provided with both types of information. Agreement percentages within the groups and differences between the groups in scores given on the work limitation items of the Functional Ability List were measured. RESULTS The groups showed no important differences in agreement percentages (mean percentage approximately 80%). The physicians who received either medical information or both forms of information indicated fewer work limitations compared with physicians using detailed information on participation and activity limitations. CONCLUSION Information on participation and activity limitations provided by the patient has only limited influence on inter-rater reliability. However, there was a significant difference in scores on assessed work limitation items compared with medical history-taking alone. Therefore, in disability assessment interviews physicians should ask for medical information as well as detailed information on participation and activity limitations.

Inter-rater reliability in disability assessment based on a semi-structured interview report

Purpose. To investigate whether physicians are able to perform a disability assessment based on a written report and to assess the inter-rater reliability between physicians in the assessment of work limitations. Method. In total, 12 insurance physicians used written reports to assess work limitations in 12 patients. The reports involved a semi-structured interview executed by a nurse practitioner. The insurance physicians were asked whether they could make reliable assessments based on these reports. In addition, inter-rater reliability was measured by computing their percentage agreement with respect to the mental and physical items of two Dutch disability lists (the Functional Information System and the Mental Ability List). Results. The quality of the reports was evaluated as reasonable to good. Half the physicians found the assessment based on the reports to be reasonably reliable, 25% found the opposite and 25% was indecisive. The overall agreement between the insurance physicians was reasonable to good, with a mean agreement of 76% (range 64 – 88%). Agreement between the physicians concerning the number of hours a patient could function daily was low. Conclusions. Half the physicians thought that a reliable assessment based on the written information was possible. The quality of written patient reports made by nurse practitioners trained in conducting a semi-structured interview was considered reasonable to good by insurance physicians. The inter-rater reliability between insurance physicians of physical-disability and mental-disability assessment based on the written reports was reasonable to good. The assessment of the number hours patients could function daily had low inter-rater reliability.

Sources of variation in work disability assessment

The assessment of work disability due to health problems is a difficult task because there is no straightforward relationship between disease and disability. As a result, there is wide inter-rater variability between physicians in assessing work disability. The aim of this paper is to discuss the sources of the inter-rater variability and to describe possibilities for its reduction. A model is presented in which the process of disability assessment, the instruments used and the role of the assessor is addressed. On the basis of this model, the causes of inter-rater variability and suggestions for improvement are discussed.

Inter-rater agreement in evaluation of disability: systematic review of reproducibility studies

Objectives To explore agreement among healthcare professionals assessing eligibility for work disability benefits. Design Systematic review and narrative synthesis of reproducibility studies. Data sources Medline, Embase, and PsycINFO searched up to 16 March 2016, without language restrictions, and review of bibliographies of included studies. Eligibility criteria Observational studies investigating reproducibility among healthcare professionals performing disability evaluations using a global rating of working capacity and reporting inter-rater reliability by a statistical measure or descriptively. Studies could be conducted in insurance settings, where decisions on ability to work include normative judgments based on legal considerations, or in research settings, where decisions on ability to work disregard normative considerations.Teams of paired reviewers identified eligible studies, appraised their methodological quality and generalisability, and abstracted results with pretested forms. As heterogeneity of research designs and findings impeded a quantitative analysis, a descriptive synthesis stratified by setting (insurance or research) was performed. Results From 4562 references, 101 full text articles were reviewed. Of these, 16 studies conducted in an insurance setting and seven in a research setting, performed in 12 countries, met the inclusion criteria. Studies in the insurance setting were conducted with medical experts assessing claimants who were actual disability claimants or played by actors, hypothetical cases, or short written scenarios. Conditions were mental (n=6, 38%), musculoskeletal (n=4, 25%), or mixed (n=6, 38%). Applicability of findings from studies conducted in an insurance setting to real life evaluations ranged from generalisable (n=7, 44%) and probably generalisable (n=3, 19%) to probably not generalisable (n=6, 37%). Median inter-rater reliability among experts was 0.45 (range intraclass correlation coefficient 0.86 to κ−0.10). Inter-rater reliability was poor in six studies (37%) and excellent in only two (13%). This contrasts with studies conducted in the research setting, where the median inter-rater reliability was 0.76 (range 0.91-0.53), and 71% (5/7) studies achieved excellent inter-rater reliability. Reliability between assessing professionals was higher when the evaluation was guided by a standardised instrument (23 studies, P=0.006). No such association was detected for subjective or chronic health conditions or the studies’ generalisability to real world evaluation of disability (P=0.46, 0.45, and 0.65, respectively). Conclusions Despite their common use and far reaching consequences for workers claiming disabling injury or illness, research on the reliability of medical evaluations of disability for work is limited and indicates high variation in judgments among assessing professionals. Standardising the evaluation process could improve reliability. Development and testing of instruments and structured approaches to improve reliability in evaluation of disability are urgently needed.

Gespreksmodellen in de verzekeringsgeneeskunde

Het meest gebruikte instrument voor de WAO-beoordeling, het beoordelingsgesprek, is zeer matig ontwikkeld. De druk op een valide en betrouwbare beoordeling zal nog sterker toenemen als de plannen van het kabinet doorgang vinden. Er bestaan wel aanzetten tot de ontwikkeling van een valide instrument in de vorm van modellen voor gespreksvoering. Deze worden in dit artikel beschreven: welke bestaan er, waarop ze zijn gebaseerd, wat zijn de overeenkomsten en verschillen? Gevonden zijn de belastbaarheid gerichte beoordeling, het Methodisch BeoordelingsGesprek en de MultiCausale Analyse. Onderzocht is wat de gemeenschappelijke principes en praktijken van deze modellen zijn en wat de technische en principiële verschillen zijn. De modellen blijken alle te zijn gebaseerd op de ervaring van toepassers en geen van alle goed gevalideerd. Ze zijn alle gebaseerd op een complex van juridische, medische en psychologische uitgangspunten. Verschillen tussen de modellen van gespreksvoering blijken minder groot dan de overeenkomsten. De door de opstellers gehanteerde uitgangspunten worden besproken tegen de achtergrond van wetenschappelijke literatuur. Er zijn voornamelijk indirecte argumenten voor de aangenomen uitgangpunten. Door middel van ontwikkeling en onderzoek in de praktijk kan dit deel van het vak op een hoger niveau van professionaliteit worden gebracht.

Urenbeperking bij SOLK: mediprudentie en jurisprudentie

SamenvattingHet beoordelen van een urenbeperking bij SOLK geeft aanleiding tot veel discussie. Om meer zicht te krijgen op deze beoordeling werd in de mediprudentie en jurisprudentie gezocht naar uitspraken over deze problematiek. Er werd door NVVG en UWV geen toestemming gegeven voor het publiceren van zaken in de mediprudentie. In de jurisprudentie bleek dat de Centrale Raad van Beroep zelden aanleiding ziet een urenbeperking te geven omdat alleen arbeidsongeschiktheid die een rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg is van ziekte of gebrek in aanmerking wordt genomen of omdat het niet geven van een urenbeperking geen gezondheidsschade oplevert. Een door de Raad ingeschakelde deskundige wordt in de meerderheid van de gevallen niet gevolgd als deze toch aanleiding ziet tot een urenbeperking.

Urenbeperking bij SOLK: regels, richtlijnen en rapporten

SamenvattingIn de wetgeving, richtlijnen en protocollen en in de zogenaamde ‘grijze literatuur’ (literatuur die niet te vinden is de reguliere databestanden) is gezocht naar wat beschreven is over het beoordelen van een urenbeperking bij SOLK. Naast het schattingsbesluit werden 17 richtlijnen en 10 rapporten gevonden over dit onderwerp. Ondanks dat het beoordelen van een urenbeperking bij SOLK al vele jaren een probleem is en er diverse rapporten zijn verschenen die adviseren om concreter te beschrijven hoe de beoordeling dient plaats te vinden, is dit niet gelukt. De huidige regels en richtlijnen met betrekking tot het beoordelen van urenbeperking bij SOLK zijn voor meerdere uitleg vatbaar. Advies is de controverses binnen de beroepsgroep uit te laten discussiëren en in de standaarden meer houvast te bieden bij de beoordeling van urenbeperking bij SOLK.

Urenbeperking bij SOLK: literatuuronderzoek

SamenvattingHet beoordelen van een urenbeperking bij SOLK geeft aanleiding tot veel discussie. Om meer zicht te krijgen op deze beoordeling werd onderzocht wat in de internationale literatuur en in het Tijdschrift voor Bedrijfs- en Verzekeringsgeneeskunde is beschreven over de relatie tussen SOLK en urenbeperking. Internationaal onderzoek naar urenbeperking bij SOLK is voornamelijk gericht op re-integratie in werk en laat zien dat een groot deel van de cliënten minder gaat werken. Er zijn geen Nederlandse onderzoeksartikelen gevonden naar de beoordeling van urenbeperking bij SOLK, opiniërende artikelen bespreken de antirevaliderende werking van het geven van een urenbeperking. Cliënten zijn van mening dat een urenbeperking de participatie juist kan bevorderen. Verder kijken bedrijfsartsen anders aan tegen een urenbeperking bij SOLK dan verzekeringsartsen omdat bedrijfsartsen de nadruk leggen op begeleiding en verzekeringsartsen op de beoordeling.

Urenbeperking bij SOLK: welke argumenten gebruiken verzekeringsartsen?

SamenvattingDoel van dit onderzoek is om inzicht te krijgen in argumenten voor en tegen een urenbeperking bij SOLK. Vijf focusgroepen met in totaal 39 verzekeringsartsen bespraken argumenten voor en tegen een urenbeperking aan de hand van een videocasus van een cliënt met fibromyalgie.Verzekeringsartsen geven diverse argumenten om hun oordeel over een urenbeperking bij SOLK te onderbouwen. Ze gebruiken daarbij met name argumenten die verwijzen naar wetgeving en richtlijnen. Omdat wetgeving en richtlijnen verschillend worden geïnterpreteerd ontstaat interdoktervariatie. Interdoktervariatie kan worden beperkt door eenduidigheid te bereiken in de interpretatie van wetgeving en richtlijnen en de waarde van diverse argumenten. Vervolgens kan een richtlijn gemaakt worden over het onderwerp zo mogelijk met gebruik van ‘ankercasussen’ waarin wordt aangegeven hoe in concrete casussen te beoordelen.

Urenbeperking bij SOLK: tijd voor een oplossing voor de interdoktervariatie

SamenvattingVerzekeringsartsen zijn het onderling niet eens of bij SOLK een urenbeperking toegekend dient te worden. Het geven van een urenbeperking is een belangrijke beslissing bij het beoordelen van arbeidsongeschiktheid. Interdoktervariatie heeft daarom grote gevolgen en kan leiden tot rechtsongelijkheid. Omdat dit probleem al vele jaren bestaat is het tijd om dit probleem op te lossen. Het maken van een richtlijn ‘Urenbeperking bij SOLK’ zou een oplossing voor dit probleem kunnen zijn. In een richtlijn dienen concrete handreikingen gegeven te worden voor de beoordeling van een urenbeperking bij cliënten met SOLK. Omdat verzekeringsartsen verdeeld zijn over dit onderwerp is het moeilijk een richtlijn op basis van consensus te maken. Het maken van een ‘roadmap’ die de weg naar de richtlijn beschrijft kan een eerste stap zijn.