Jerzy Kołodziej

Treatment of Recurrent Primary Spontaneous Pneumothorax – Own Experience

UNLABELLED Primary spontaneous pneumothorax could be a serious therapeutic problem in case of recurrence. Lack of therapeutic standards sometimes leads to delay in definitive surgical treatment and could cause respiratory complications. The aim of the study was the evaluation of treatment results in patients with recurrence of primary spontaneous pneumothorax and looking for optimal therapeutic method after first recurrence (surgical treatment vs. pleural drainage). MATERIAL AND METHODS Between 01.01.2009 and 31.07.2010 fifty four patients with recurrent primary spontaneous pneumothorax was hospitalized in Wrocław Thoracic Surgery Centre (24.3% of all patients with pneumothorax). The recurrence was treated surgically in 24 cases, in 30 pleural drainage was performed: simple drainage (n=14) or drainage with chemical pleurodesis (n=16). Mean age of patients treated without surgery was higher than surgically treated (p=0,012). RESULTS In surgery group no recurrence was found, in drainage group 11 recurrences occurred (p=0.0009). In group of 11 patients with second recurrence, pleurodesis was performed four times (36%) vs. 12 times (63%) in 19 patients without a recurrence of the disease. 70% of non-surgically treated patients vs. 50% of surgically treated were afraid of recurrence (p=0.01). Among 11 patients in drainage group, nine underwent surgery at the second episode of recurrence. CONCLUSIONS The optimal treatment method in case of first recurrence of primary spontaneous pneumothorax is surgical treatment. When it is not possible chemical pleurodesis should be performed during pleural drainage. Most of the patients after second recurrence are treated surgically anyway. The surgical treatment significantly reduces patients fears for future recurrence of the disease. Younger patients are most often surgically treated.

Immunomagnetic detection of cancer cells in pleural effusion of generalized cancer.

Malignant pleural effusions (MPE) are a common clinical problem in patients with neoplastic disease. Pleural fluid cytology is the simplest definitive method for obtaining a diagnosis of MPE. We describe a method that may increase the cancer cell detection rate using immunomagnetic separation in MPE. In comparison to standard MPE cytodiagnostic methods, we report a more streamlined method of isolation living cells that are able to proliferate. These captured cells can then be used for additional downstream analysis e.g. chemosensitivity testing. Several case studies of MPE diagnostics using immunomagnetic separation are presented in the following report. The immunomagnetic separation of cancer cells from MPE could be used for more accurate staging of patients with routine effusions.

New therapy of pleural empyema by deoxyribonuclease

Empyema is a severe complication of different diseases and traumas. Management of this complication is difficult and should comprise general and local procedures. The general procedure is mainly based on administering wide-spectrum antibiotics. Local management depends on patient general condition, but in all cases the essential procedure is to insert a drain into the pleural cavity and to evacuate the pus. Sometimes pus is very thick and its evacuation and following re-expansion of the lung is rather impossible. In these patients surgical intervention is needed. The use of intrapleural enzymes to support the drainage was first described in 1949 by Tillett and Sherry using a mixture of streptokinase and streptococcal deoxyribonuclease. Nowadays, purified streptokinase has come into widespread use, but recent studies reported no streptokinase effect on pus viscosity. On the other side, deoxyribonuclease reduces pus viscosity and may be more useful in treatment. We report two cases of intrapleural administration of Pulmozyme (alfa dornase - deoxyribonuclease (HOFFMANN-LA ROCHE AG) in dosage 2×2.5mg with a significant improvement caused by changes in pus viscosity.

Is it possible for pyruvate kinase to be a non-small cell lung cancer marker?

Wstęp. nowotwory złośliwe płuca są najczęstszą przyczyną zachorowań i zgonów spośród wszystkich chorób nowotworowych. dominującym typem nowotworu płuca jest rak niedrobnokomórkowy. Wczesne wykrycie choroby oraz leczenie jej w możliwie najniższym stopniu zaawansowania daje największe szanse na długoletnie przeżycie chorego. Wobec narastających wskaźników zapadalności na ndrP konieczne jest rozwijanie diagnostyki chorób nowotworowych, co pozwoli na wczesne wdrożenie leczenia. Cel pracy. Ustalenie stopnia klinicznej przydatności diagnostycznej oznaczeń dimerycznej formy kinazy pirogronianowej w surowicy krwi osób chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca przy wykorzystaniu metody spektrofotometrycznej. Materiał i metody. Uczestnikami badania byli pacjenci dolnośląskiego Centrum Chorób Płuc we Wrocławiu. W dwóch grupach badanych znaleźli się pacjenci ze zdiagnozowanym rakiem płuca – pierwszą stanowili chorzy na gruczolakoraka (adenocarcinoma), a drugą – na raka płaskonabłonkowego (carcinoma planoepitheliale). Grupę kontrolną stanowili pacjenci, u których nie stwierdzono choroby nowotworowej. materiałem badanym była surowica krwi, którą poddano pomiarowi aktywności enzymatycznej kinazy pirogronianowej. Wyniki. Analiza wykazała, że między grupami badanymi a grupą kontrolną występują znaczne różnice w aktywności enzymatycznej kinazy pirogronianowej. Procentowy przyrost wartości aktywności był najwyższy w grupie chorych na raka płaskonabłonkowego (134,5%), a następnie w grupie z rakiem gruczołowym (132,1%). W grupie kontrolnej parametr ten osiągnął wartość 116%. Wnioski. Pomiar aktywności enzymatycznej kinazy pirogronianowej może być dodatkową metodą, obok badań obrazowych, pomocną w rozpoznawaniu raka niedrobnokomórkowego płuca. Charakteryzuje się stosunkowo dużą czułością i małą inwazyjnością. Słowa kluczowe: rak niedrobnokomórkowy płuca, kinaza pirogronianowa, diagnostyka.