Krzysztof Kościński

Season of birth and subsequent body size: The potential role of prenatal vitamin D

Objectives: The relationship between season of birth and various physical and psychological outcomes was reported in many studies, although the underlying mechanism still remains unrecognized. The aim of this study was to explore the season‐of‐birth effect on body size in the sample of 1,148 eight‐year‐old Polish urban children and propose the mechanism responsible for this effect. Methods: The children were examined three times at their birthdays and at two cross‐sectional surveys. Effects of the season of birth were checked by fitting the cosine function to empirical values and by comparison between two groups born in different periods of the year. Results: Data gathered at three examinations led to the same results: season‐of‐birth effect occurred only in boys and only in those relatively shortly breastfed and/or descended from the families of low‐socioeconomic status. Specifically, the individuals born in October–April were taller (by 2–3 cm), heavier (by 2–3 kg), and fatter than those born in May–September. Conclusions: The following explanatory mechanism has been formulated: insolation in Poland is minimal in November–February (winter period), and so ultraviolet absorption and vitamin D production is then the lowest. Vitamin D regulates embryos cellular differentiation, and its deficiency triggers permanent developmental changes. Therefore, individuals conceived in autumn (i) are at the greatest risk of early vitamin D deficiency, (ii) are born in summer, and (iii) are relatively small in their further lives. The contribution of low‐socioeconomic status, short breastfeeding, and being a male to the occurrence of the season‐of‐birth effect is also discussed. Am. J. Hum. Biol., 2010.

Facial attractiveness: Variation, adaptiveness and consequences of facial preferences

Facial attractiveness: Variation, adaptiveness and consequences of facial preferences This review embraces the following topics: intra- and inter-populational variation of facial preferences, relationship between facial attractiveness and mate value, biological and social effects of the perception of facial attractiveness, credibility of the adaptive perspective on facial preferences, and the phylogeny of facial attractiveness. Its main conclusions are as follows: (1) Many sources of inter-individual variation in assessments of facial attractiveness have been identified, e.g., the age, sex, biological quality, physiological state, personality, and living situation of the judge, as well as previously observed faces, physical similarity of the focal face to the judges face, and acquaintance with and knowledge of the face owner. (2) Inter-populational consistency in perception of facial attractiveness is substantial and possesses both a biological and a cultural basis. (3) Facial attractiveness is a reliable cue to biological quality of the face owner, e.g., better parasite resistance, physical fitness, reproductive fitness, longevity, less mutational load, higher intelligence and better mental health. (4) Facially attractive people have more sexual partners, marry at a younger age, and remain single less frequently. Thereby, they have higher reproductive success than unattractive individuals. (5) As a whole, research supports the thesis that facial preferences are adaptive, that is, they evolved during the course of biological evolution because they assisted an individual in choosing a mate with good genes or a good personality. Takie kryteria atrakcyjności twarzy jak symetria, proporcjonalność, wyrazistość cech płciowych czy gładkość skóry opisują przeciętne preferencje w populacji, ale nie oznacza to, że wszyscy oceniają twarze tak samo i według tych samych kryteriów. Wewnątrzpopulacyjne zróżnicowanie gustu jest równie duże jak stopień zgodności sędziów w ocenie atrakcyjności twarzy. Co więcej, różnice pomiędzy dwoma ocenami atrakcyjności danej twarzy dokonanymi przez jedną osobę w jakimś odstępie czasu są również bardzo duże. Ocena atrakcyjności twarzy zależy od: 1) kontekstu, np. erotyczny, małżeński, społeczny; 2) właściwości biologicznych i psychicznych sędziego, np. wiek, płeć, jakość biologiczna, faza cyklu miesiączkowego, osobowość i stan psychiczny; 3) szeroko pojętych czynników ekologicznych, np. sytuacja życiowa, wygląd uprzednio oglądanych twarzy, podobieństwo ocenianej twarzy do twarzy sędziego, znajomość ocenianego. Istnieje znaczna zgodność w ocenie atrakcyjności twarzy między sędziami z różnych populacji. Jej przyczynami są: (1) jednolity dla wszystkich populacji ludzkich związek cech twarzy z pożądanymi cechami, np. gładka skóra sygnalizuje młodość, symetria - dobre geny, a wydatne usta kobiet - wysoki poziom estrogenu, a zatem płodność; (2) nie-zachodnie populacje pod wpływem zachodnich mediów przejmują zachodni standard atrakcyjności. Niektóre międzypopulacyjne różnice w preferencjach dla twarzy mają biologiczne wyjaśnienie, np. w populacjach silnie zapasożyconych i ze słabą opieką medyczną przykłada się większą wagę do wyglądu partnera, a kobiety preferują silniej zmaskulinizowane twarze mężczyzn (oznaka dobrych genów) niż w populacjach o ogólnie lepszej kondycji zdrowotnej. Przynajmniej niektóre kryteria oceny atrakcyjności twarzy są wrodzone, gdyż już kilkudniowe noworodki dłużej patrzą na te zdjęcia twarzy, które przez dorosłych są uważane za atrakcyjne. Odziedziczalność atrakcyjności twarzy jest wysoka, nie badano natomiast odziedziczalności preferencji dla twarzy. Atrakcyjność twarzy jest rzetelnym sygnałem jakości osobnika, a zatem i jego wartości partnerskiej dla obserwatora. Niska atrakcyjność twarzy związana jest z występowaniem szkodliwych mutacji, niską heterozygotycznością (mniejszą stabilnością rozwoju i odpornością), niższą długością życia i sprawnością fizyczną, oraz z wyższym ryzykiem problemów związanych z reprodukcją). Widok atrakcyjnej twarzy jest dla mózgu bodźcem nagradzającym i powoduje aktywację układu nagrody. Wartość nagradzającą mają tylko atrakcyjne twarze płci przeciwnej. Prezentacja twarzy przez 100 ms wystarcza do rzetelnej oceny jej atrakcyjności, a odróżnienie twarzy atrakcyjnej od nieatrakcyjnej jest możliwe nawet przy prezentacji podprogowej (13ms). Osobom o atrakcyjnych twarzach mimowolnie przypisuje się wiele pożądanych społecznie cech i niewiele cech negatywnych (próżność). Osoby te są generalnie lepiej traktowane niż osoby o mniej atrakcyjnych twarzach w rozmaitych sytuacjach prywatnych i zawodowych, przez znajomych i obcych. Jednak bycie atrakcyjnym ma też niepożądane następstwa (np. częstsze molestowanie seksualne, mniej przyjaciół swojej płci). To zróżnicowanie ocen i traktowania ma złożoną etiologię, na którą składają się mechanizmy biologiczne (np. nadmierna generalizacja) i społeczne (np. samospełniające się proroctwo). Konsekwencją tych faworyzujących i dyskryminujących postaw są zmiany osobowości ocenianych osób (uleganie stereotypom lub przeciwnie - ich kompensacja) oraz, głównie u kobiet, nieinwazyjne i inwazyjne modyfikacje twarzy podnoszące jej atrakcyjność. Osoby o wysokiej atrakcyjności twarzy mają więcej partnerów seksualnych, w młodszym wieku biorą ślub i rzadziej pozostają samotne. Konsekwencją tych zależności jest wyższy sukces reprodukcyjny osób atrakcyjnych niż nieatrakcyjnych. Taka selekcja płciowa mogła odegrać pewną rolę w ewolucji ludzkiej twarzy. W przypadku niektórych kryteriów preferencji dla twarzy (np. stopień maskulinizacji) przekonująco wykazano ich adaptacyjny charakter, co oznacza, że kryteria te zostały ukształtowane w procesie ewolucji i są korzystne (z reprodukcyjnego punktu widzenia) dla osób stosujących je przy ocenie atrakcyjności twarzy. W odniesieniu do innych kryteriów postrzegania atrakcyjności twarzy (np. przeciętność proporcji) sprawą otwartą pozostaje czy mają one wartość przystosowawczą czy też są jedynie objawem tendencyjności percepcyjnej. Wydaje się, że czynniki kulturowe mają znacznie mniejszy wpływ na postrzeganie atrakcyjności twarzy niż się powszechnie uważa. Nawet to co wydaje się przypadkową modą często daje się wyjaśnić zmianą sytuacji ekologicznej danej populacji. Preferencje dla twarzy symetrycznych, o typowych proporcjach, widocznych cechach płciowych i zdrowo wyglądającej skórze rodzaj ludzki przypuszczalnie odziedziczył po swych małpich przodkach. Natomiast preferencja mężczyzn dla bardzo młodo wyglądających kobiet oraz rezerwa kobiet w stosunku do mężczyzn o silnie zmaskulinizowanych twarzach to najprawdopodobniej już ludzkie nabytki ewolucyjne.

Perception of Facial Attractiveness from Static and Dynamic Stimuli

Although people we meet in real life are usually seen in motion, research on facial attractiveness has predominantly been conducted on static facial images. This raises a question about ecological validity of results obtained in such studies. Recently, several studies endeavoured to determine the concordance between attractiveness of faces seen on photos and video clips, but their results are markedly divergent, frequently indicating no concordance. In the present study, the association between attractiveness of facial images and clips was tested on a larger sample than has previously been reported (106 females, 102 males), and features under the face owners control (scalp and facial hair, makeup, mouth expression) were controlled for. Two types of facial images were used: photographs and frames extracted from films. Correlation coefficients between attractiveness of static and dynamic faces were high (about 0.7), did not depend on facial sex or image type (photograph/frame), and did not diminish when the covariates were controlled for. Furthermore, the importance of facial averageness, femininity/masculinity, symmetry, fattiness, skin health, and mouth expression for attractiveness proved similar for static and dynamic stimuli. This leads to the optimistic conclusion that results of studies relying on attractiveness assessments of static facial images are ecologically valid.

Life History of Female Preferences for Male Faces: A Comparison of Pubescent Girls, Nonpregnant and Pregnant Young Women, and Middle-aged Women

Although scientific interest in facial attractiveness has developed substantially in recent years, few studies have contributed to our understanding of the ontogeny of facial preferences. In this study, attractiveness of 30 male faces was evaluated by four female groups: girls at puberty, nonpregnant and pregnant young women, and middle-aged women. The main findings are as follows: (1) Preference for sexy-looking faces was strongest in young, nonpregnant women. (2) Biologically more mature girls displayed more adultlike preferences. (3) The intragroup consistency for postmenopausal women was relatively low. (4) In terms of the preference pattern, pregnant women were more similar to perimenopausal women than they were to their nonpregnant peers. (5) Preference for youthful appearance decreased with the age of the women. I argue that the life history of female preferences for male faces is, to a large extent, hormone-driven and underpinned by a set of evolutionary adaptations.AbstractW ostatnich latach znacznie wzrosło zainteresowanie naukowców atrakcyjnością twarzy, niewiele jednak badań przeprowadzono nad ontogenezą preferencji dla twarzy. W niniejszej pracy, atrakcyjność 30 twarzy mężczyzn była oceniana przez cztery grupy kobiet: dziewczęta w okresie pokwitania, nieciężarne i ciężarne młode kobiety oraz kobiety w średnim wieku. Uzyskano następujące wyniki: (1) Preferencja dla seksownie wyglądających twarzy była najsilniejsza u młodych, nieciężarnych kobiet. (2) Dojrzałość biologiczna dziewcząt dodatnio korelowała ze stopniem podobieństwa ich preferencji do preferencji dorosłych kobiet. (3) Wewnątrzgrupowa zgodność kobiet po menopauzie była stosunkowo niska. (4) Pod względem sposobu postrzegania atrakcyjności, kobiety ciężarne odbiegały od swych nieciężarnych rówieśniczek i były stosunkowo podobne do kobiet w wieku średnim. (5) Preferencja dla młodzieńczego wyglądu słabła wraz z wiekiem oceniającej kobiety. Otrzymane wyniki sugerują, że zmiany preferencji w ciągu życia są w dużym stopniu uwarunkowane hormonalnie i są wyrazem ewolucyjnych przystosowań.

Determinants of Hand Attractiveness—A Study Involving Digitally Manipulated Stimuli

Although attractiveness of the human hand is of significance in the social and mating context, thus far it has attracted little scientific interest. In this study, young women and men were presented with pairs of digitally manipulated images of opposite-sex hands and asked to indicate the hand perceived to be the more attractive in each pair. The hands within a pair differed from one another by a single feature: shape averageness, femininity, finger length, second-to-fourth-digit ratio, or skin smoothness. All these features, with the exception of the digit ratio, were shown to increase hand attractiveness in each sex in both dorsal and ventral views. Skin smoothness was preferred more strongly in female than in male hands. Women also tended to prefer medium degrees of shape femininity and skin smoothness in male hands compared to both high and low levels. Adaptive and non-adaptive (related to perceptual bias) mechanisms underlying these preferences are discussed.

How do pairs matched in physical attractiveness form if people are unaware of their own attractiveness

How do pairs matched in physical attractiveness form if people are unaware of their own attractiveness? The correlation of physical attractiveness in romantic partners has been widely documented. However, it has also repeatedly been demonstrated that people are largely unaware of their own attractiveness, which raises the question about the mechanism responsible for the within-pair matching. One hitherto unexplored possibility is that low accuracy in attractiveness self-assessments results from methodological drawbacks. Participants were usually asked to rate their attractiveness on a numeric scale, and independent judges evaluated them on the basis of facial photographs. We hypothesized that the accuracy of self-assessment may be increased if (1) participants and judges evaluate the same characteristic, e.g., both groups assess facial attractiveness, (2) own attractiveness is estimated in a comparative manner (with reference to attractiveness of other individuals) rather than by abstract numbers, (3) judges rate attractiveness of people as seen in video clips rather than in photographs. To test these hypotheses we photographed and videotaped faces of 96 women and 78 men. Independent judges rated attractiveness from these photographs and video clips, and the participants assessed own attractiveness in several ways. None of the above hypotheses was confirmed by statistical analysis. We discuss how the within-pair matching in attractiveness can arise, given such poor awareness of own appeal. Partnerzy romantyczni częściej są podobni niż niepodobni do siebie pod względem atrakcyjności fizycznej. Pary dobrane pod tym względem są trwalsze i odnoszą statystycznie większy sukces reprodukcyjny. Skłonność do wiązania się z osobami o podobnej atrakcyjności jest więc przystosowawcza i powinna była powstać w toku ewolucji. Znajomość swojej atrakcyjności w oczywisty sposób ułatwia wybór partnera o atrakcyjności podobnej do własnej, dlatego zaskakujący jest fakt, że ludzie zwykle postrzegają swoją atrakcyjność fizyczną inaczej niż jest ona postrzegana przez osoby postronne (zazwyczaj ją zawyżają). Przyczyną słabej korelacji pomiędzy samooceną atrakcyjności a oceną przez niezależnych obserwatorów może być niedoskonałość metodyczna dotychczasowych badań. Po pierwsze, badani zwykle szacowali swoją ogólną atrakcyjność, a sędziowie oceniali ich atrakcyjność na podstawie zdjęcia samej twarzy. Po drugie, badane osoby określały swoją atrakcyjność fizyczną na skali liczbowej, więc ich odpowiedzi mogły być wypaczone przez różną interpretację wartości tej skali. Po trzecie, sędziowie najczęściej oceniali atrakcyjność na podstawie statycznych zdjęć, natomiast oceniane osoby znają wygląd swojej twarzy w ruchu. Można więc przypuszczać, że trafność samooceny atrakcyjności będzie wyższa, jeżeli: (1) uczestnicy i sędziowie będą oceniać atrakcyjność tej samej cechy, na przykład twarzy, (2) ocena własnej twarzy będzie dokonywana w odniesieniu do twarzy innych osób, (3) sędziowie będą oceniać atrakcyjność twarzy widzianej w ruchu. W celu weryfikacji tych hipotez sfotografowano i sfilmowano twarze 96 kobiet i 78 mężczyzn, którzy ponadto oceniali swoją atrakcyjność fizyczną na kilka sposobów. Niezależni sędziowie oceniali atrakcyjność zdjęć i filmów tych osób (Tab. 1). Korelacje pomiędzy samooceną atrakcyjności a jej niezależnymi ocenami wynosiły ok. 0,25-0,35. Nie potwierdzono żadnej z powyższych hipotez (Tab. 2), co oznacza, że niska trafność samooceny atrakcyjności wynika z innych przyczyn niż niedoskonałość dotychczas stosowanych metod. W celu wyjaśnienia zaskakująco niskiej trafności samooceny atrakcyjności zaproponowano mechanizm wyboru partnera, który może prowadzić do znacznego podobieństwa partnerów pod względem atrakcyjności nawet przy całkowitym braku znajomości własnej atrakcyjności (Fig. 1). Mechanizm ten zakłada, że atrakcyjność fizyczna osobnika wpływa, wraz z innymi jego cechami, na zachowania partnerskie (zaloty i reakcje na zaloty) potencjalnych partnerów, które to z kolei zwrotnie i regulacyjnie wpływają na przyszłe zachowania partnerskie tego osobnika, ale nie na jego postrzeganie własnej atrakcyjności fizycznej. Zachowania potencjalnych partnerów wykorzystywane są więc przez osobnika, by uczyć się, do kogo można skutecznie kierować swoje zaloty oraz czyje zaloty opłaca się odrzucić w nadziei na utworzenie w przyszłości związku z lepszym kandydatem.