Lidia Poplawska

Bendamustine as monotherapy and in combination regimens for the treatment of chronic lymphocytic leukemia and non-hodgkin lymphoma: a retrospective analysis.

Background/Aim: In this study, we carried out a retrospective analysis of the efficacy and toxicity of bendamustine in patients with B-cell lymphoproliferative diseases. Methods: Bendamustine was administered both as monotherapy and in combined protocols to 92 patients, including 76 patients with chronic lymphocytic leukemia (CLL) and 16 patients with indolent lymphomas. Bendamustine plus rituximab was used to treat 65.2% of the patients, and 34.8% of the patients received bendamustine as monotherapy. Results: The overall response rate was 64.2%, including the complete response rate (18.5%) and the partial response rate (45.7%). The median overall survival (OS) was 11.5 months. Among the pretreatment parameters, β2-microglobulin (RR = 1.413; p = 0.001) and hemoglobin levels (RR = 0.85; p = 0.03) significantly influenced survival. The OS was significantly longer in patients who received ≤2 lines of previous therapy compared to >3 lines (p = 0.043; log-rank test) and those who received ≥4 courses of therapy with bendamustine (p = 0.0007; log-rank test). Toxicity was predominantly hematological, including grade III/IV neutropenia in 33.7%, thrombocytopenia in 13%, and anemia in 13% of patients. Conclusion: Bendamustine, both in monotherapy and in combination regimens, is an effective therapy with a favorable toxicity profile in patients with indolent B-cell malignancies.

Wczesna niehematologiczna toksyczność po chemioterapii w wysokich dawkach i autologicznym przeszczepieniu komórek krwiotwórczych u chorych na nowotwory limfoidalne powyżej 60. roku życia

STRESZCZENIE Chemioterapia w wysokich dawkach (HDT) z autologicznym przeszczepieniem szpiku (AutoHCT) jest leczeniem z wyboru w przypadkach nowotworow hematologicznych, w ktorych standardowa terapia nie pozwala na uzyskanie dobrych wynikow leczenia. Pacjenci powyzej 60. roku zycia ze wspolistniejącymi chorobami są wylączani z HDT ze wzgledu na toksycznośc wielonarządową i śmiertelnośc okoloprzeszczepową. Celem badania byla analiza czestości i stopnia nasilenia powiklan narządowych we wczesnym okresie, do 30 dni po autotransplantacji, u chorych na chloniaki w wieku 60 lat i wiecej. W latach 2005–2011 zakwalifikowano do leczenia mieloablacyjnego 44 chorych. Mediana wieku wynosila 62 lata (zakres: 60–67). Chemioterapie BEAM (karmustyna, etopozyd, cytarabina, melfalan) podano 16 chorym, melfalan 200 otrzymalo 22 chorych, 6 chorym podano inne kondycjonowanie (cytarabina, melfalan lub cyklofosfamid). W 32% przypadkow stwierdzono choroby wspolistniejące, w tym w 71% choroby sercowo-naczyniowe. Wczesną wielonarządową toksycznośc stwierdzono w 84% przypadkow. Najczestszym powiklaniem byly zaburzenia zolądkowo-jelitowe (77% chorych). Biegunka III-IV stopnia wystąpila u 24 chorych (55%), przedluzone powyzej 7 dni wymioty u 17 chorych (40%). Zmiany śluzowkowe jamy ustnej III-IV stopnia obserwowano u 15 chorych (34%). Gorączka neutropeniczna (59%), z sepsą wystąpila u 1 chorego (2%). Powiklania kardiologiczne stwierdzono u 4 chorych (9%). Mediana czasu hospitalizacji wynosila 21 dni (16–44). Jeden chory zmarl z powodu toksyczności związanej z autotransplantacją (2%). We wczesnym okresie potransplantacyjnym, u chorych powyzej 60. roku HDT towarzyszy znaczna toksycznośc narządowa. Do najczestszych niehematologicznych objawow ubocznych leczenia mieloablacyjnego nalezą powiklania z przewodu pokarmowego, gorączka neutropeniczna, powiklania kardiologiczne. Przy niskiej śmiertelności okoloprzeszczepowej (2%) HDT jest procedurą bezpieczną dla osob starszych.