M.A. van den Hout

Long-term effectiveness and prediction of treatment outcome in cognitive behavioral therapy and sertraline for late-life anxiety disorders

BACKGROUNDnAlthough anxiety disorders are prevalent in older adults, randomized controlled trials of treatment effectiveness for late-life anxiety are scarce and have focused primarily on the effectiveness of psychotherapeutic interventions. However, recent findings suggest that in some cases, pharmacological treatment may be more beneficial for late-life anxiety disorders. As yet, there have been no systematic studies investigating prognostic factors for the outcome of cognitive behavioral therapy (CBT) and pharmacotherapy for late-life anxiety. The objective of the present study was to study long-term treatment outcomes and to explore differential predictors for both short-term and long-term treatment outcomes of sertraline and CBT for late-life anxiety disorders.nnnMETHODSnParticipants of a randomized controlled trial (RCT) comparing sertraline and CBT for the treatment of late-life anxiety were contacted one year after completing their treatment, so that predictors for both short-term and long-term treatment outcome could be established.nnnRESULTSnSertraline showed a greater reduction of symptoms than CBT on anxiety (Hamilton Anxiety Rating Scale; HARS) and worry (Worry Domain Questionnaire) ratings at one-year follow-up. The strongest predictor for short-term CBT outcome was poor perceived health, explaining 40% of the variance in post-treatment residual gain scores on the HARS. The strongest predictor for long-term CBT outcome was neuroticism, explaining 20% of the variance in residual gain scores at one-year follow-up. Analyses revealed no significant predictors for treatment outcome in sertraline participants.nnnCONCLUSIONSnOur study suggests that long-term use of sertraline might be more beneficial for late-life anxiety than a 15-week CBT program. Poor perceived health and neuroticism are predictive of less improvement after CBT in anxious older adults. Implications of these findings are discussed.

From the Office to the Pub: The Role of Smoking-Relevant Contexts and Cue-Elicited Urge to Smoke

The present study investigates how environmental contexts can affect cue-elicited urge to smoke. A total of 33 smokers were repeatedly presented with a cue predicting smoking and a cue predicting no smoking in one room and the effect of context change in a different room was assessed. Results endorsed earlier findings that a cue predicting smoking availability elicited more urge to smoke than a cue predicting smoking unavailability. Furthermore, this study shows that a context switch from a low smoking-relevant room to a high smoking-relevant room reduces the learned differential urge responding between the two availability cues. These findings are discussed in relation to the role that smoking-relevant contexts play in the generalization of differential urge responding after a context switch. Furthermore, implications for government policies on smoking and clinical issues are discussed.

Dissociatie en fragmentatie van het geheugen

SamenvattingNa een ingrijpende negatieve gebeurtenis vertonen de meeste mensen acute stressreacties, maar slechts een minderheid ontwikkelt een posttraumatische stress-stoornis (ptss). Een van de beste voorspellers van een latere ptssis dissociatie tijdens het trauma. Het hier beschreven onderzoek had tot doel te achterhalen hoe dat komt: waarom voorspelt dissociatie latere ptss? Een gangbaar antwoord hierop is dat dissociatie tijdens het trauma een adequate verwerking van de trauma-informatie moeilijk maakt, met intrusies en fragmentatie van de herinnering aan het trauma tot gevolg. Patiënten hebben het ook vaak over intrusieve of gefragmenteerde herinneringen aan het trauma. We hebben onderzocht of deze ‘geheugenfragmentatie’ wijst op een defect in het geheugen, of dat dit alleen maar zo lijkt.In drie experimenten zagen deelnemers een extreem gewelddadige film. Daar gingen ze van dissociëren, vooral deelnemers die daar van nature al toe geneigd waren. In twee van de drie experimenten volgden inderdaad intrusies op de opgewekte dissociatie: hoe meer dissociatie, des te meer intrusies. In alle drie de studies vonden we een samenhang tussen dissociatie en subjectieve geheugenfragmentatie. Dat verband werd in aanzienlijke mate gemedieerd door intrusies. In geen van de studies was er verband tussen dissociatie en verschillende objectieve maten van de coherentie van de herinneringen aan de film. We concludeerden dat dissociatie tijdens het trauma geen ingrijpende gevolgen heeft voor de verwerking van trauma-informatie en dus niet leidt tot fragmentering van de geheugenrepresentaties. Maar dissociatie doet de kans op intrusies toenemen en intrusies resulteren in de ervaring van fragmentatie van het geheugen.