Öner Özdemir

Omalizumab’s role in the treatment of steroid dependent malignant idiopathic anaphylaxis

If an anaphylaxis episode is not caused by an identifiable trigger, it is defined as idiopathic anaphylaxis. Although it is rarely observed, idiopathic anaphylaxis is clinically significant because of its morbidity and fatality risk. No effective treatment has been demonstrated to date. We report a girl aged 16 years who had had malignant idiopathic anaphylaxis since the age of 12 years who was treated successfully with omalizumab. Although she avoided allergic trigger foods such as tomato and seafood, she used to have these attacks twice a week. Attacks were averted by taking 60 mg prednisone. When prednisone was tapered down to 5 mg on every alternate day, the episodes recurred. Later, attacks could not be controlled on <30 mg of prednisone daily. After being steroid-dependent for 4 years, subcutaneous omalizumab 225 mg every two weeks was started. Under omalizumab therapy, the attacks disappeared and prednisone was discontinued.

Mast Cells and their Role in Inflammatory and Tumor Tissues

Mast cells are multifunctional cells and they can also have a role as effector factors of the human innate and adaptive immune system. While a number of researchers still assume Mast cells to be augmenters of tumor growth, particularly via their effects on neoplastic angiogenesis; growing clinical and laboratory information also signify that Mast Cells could hamper tumor development. This inhibitory or promoting effect of Mast cells on tumor expansion seems to be depending on numerous relations among Mast cell, tumor cell type and the tumor stroma. Further in vitro and in vivo researches are required to elucidate more the interactions among Mast cells, tumor tissue and other inflammatory cells.

Severe Pneumonia and Convulsion Caused by Influenza H1N1 Virus in an Asthma Patient: Case Report

Pandemic influenza A (H1N1) virus, unlike seasonal influenza, has a high attack rate and contagiousness (1). While the pandemic influenza virus shows symptoms like many seasonal influenza viruses in many people, unlike seasonal influenza, it may cause severe infections in healthy and young adults. These clinical differences between seasonal and pandemic influenza are shown in Table 1. It can cause more serious infections and deaths in those with underlying chronic illnesses, such as asthma, in infants, children aged under 5 years, and the elderly (1, 2).

Basophil Activation in Immediate Drug Hypersensitivity Reactions and Basophil Activation Test (BAT)

As these three hypotheses reveal, it is understood that basophils and their activation play a role in the development of early DHR. The diagnosis of early DHR is usually dependent upon the history, prick, or intradermal skin tests and the determination of the amount of specific immunoglobulin E (IgE) antibodies that develop against the drug (4). These methods are often insufficient in IgEmediated reactions and useless in non-IgE–mediated reactions. Although drug provocation tests are accepted as the gold standard, they cannot always be performed because of ethical and practical reasons (5). Therefore, there is a need for the development of in vitro tests such as basophil activation test (BAT), which is based on the examination of cells (basophil and mast cell) involved in such allergic reactions (6).

Mad Honey Poisoning Associated with Hypotension and Bradycardia in the Late Period: Case Report

Poisoning with mad honey is clinical status that seen with ingestion of contaminated honey produced by bees fed with pollens of the Rhododendron types of flowers containing grayanotoxin. Life-threatening symptoms such as syncope, bradycardia and hypotension can be seen in addition to general symptoms of poisoning with mad honey such as nausea, vomiting and abdominal pain. While a boy, 16 years old, eaten with mad honey is seen with clouding of consciousness, nausea and abdominal pain at the beginning of clinical period, bradycardia and hypotension at twelfth hours are observed and is recovered with intravenous normal saline treatment in first 24 hours; not need atropine and chlorpromazine treatment. In this case report, it is aim to discuss clinical findings and treatment approach of rare poisoning with literature, emphasizing on need of examining ingestion of mad honey in story of patients who come with cholinergic symptoms. ( Sakarya Med J 2016, 6(3):166-169 )

Intravenous Ascorbic Acid and Oral Methylene Blue Treatment in Prilocaine-induced Methemoglobinemia: A Case Report

Methemoglobinemia is a disorder characterized by the presence of a higher than normal level of methemoglobin (is a form of hemoglobin that contains ferric [Fe3+] rather than ferrous [Fe2+] iron) in the blood. Methemoglobinemia can develop due to acquired and congenital / genetic causes. Congenital methemoglobinemia develops due to structural deficiencies in hemoglobin and methemoglobin reduction enzyme disorders. Acquired methemoglobinemia develops due to the exposure drugs, chemicals and foods having oxidant property as well as some disorders observed during infancy. Three and half month-old boy was admitted with respiratory distress and cyanosis after circumcision due to a a local anesthetic drug, prilocaine. Blood methemoglobin level was found as 31.5% and was diagnosed with methemoglobinemia. Three hours after intravenous ascorbic acid and oral methylene blue were administered, clinical symptoms were improved and methemoglobin level was found to be normal at 12th hours. In methemoglobinemia cases, treatment options might include oral methylene blue combined with intravenous ascorbic acid. ( Sakarya Med J 2016, 6(4):245-248 ). Anahtar Kelimeler Ascorbic acid, methemoglobinemia, methylene blue, prilocaine ELMAS ve ark. İntravenöz Askorbik Asid İle Birlikte Oral Metilen Mavisi Kullanılan, Prilokaine Bağlı Methemoglobinemi: Vaka Takdimi 246 188 Sakarya Tıp Dergisi 2016;6(4):245-248 GİRİŞ Hemoglobin, eritrositlerde bulunan ve dokulara oksijen (O2) taşınmasını sağlayan bir moleküldür. Hemoglobinin fonksiyonlarının devamı, bileşiminde bulunan demirin ferröz (Fe+2) halde bulunması ile gerçekleşir. Methemoglobin, hemoglobin yapısında bulunan ferröz demirin oksidasyonla ferrik ( Fe+3 ) hale geçmesi sonucu oluşan fonksiyonel olmayan hemoglobin şeklidir . Sağlıklı bireylerde oksidan maddelerle (ilaç, besin, kimyasal madde vb.) temas sonucu methemoglobin oluşur ancak eritrosit içi methemoglobin indirgeyici sistem (sitokrom-b 5 redüktaz enzim sistemi) tarafından konsantrasyonu %2’nin altında tutulur. Konjenital ve akkiz birçok nedene bağlı olarak methemoglobinemi gelişmektedir. Birçok girişimsel işlemde sıklıkla kullanılmakta olan lokal anestezik prilokain de methemoglobinemiye neden olan ilaçlardandır. Tedavi dozunda methemoglobinemi gelişmesi nadirdir; ancak hayatın ilk 3 ayında sitokrom b5 redüktaz aktivitesi erişkin değerinin %50’si kadar olduğu için tedavi dozunda bile prilokaine bağlı methemoglobinemi gelişebileceği bildirilmektedir. Methemoglobinemi tanısı kan methemoglobin düzeyinin ölçülmesi ile konulur. Klinikte değişen derecelerde siyanoz ve bilinç değişiklikleri izlenebilir. Klinik bulgular kan methemoglobin düzeyi ile koreledir. Methemoglobinemi tedavisinde öncelikle metilen mavisi kullanılmaktadır. Ayrıca askorbik asit, riboflavin, kan transfüzyonu ve hiperbarik oksijen uygulanabilecek diğer tedaviler arasındadır. Prilokain kullanımına bağlı methemoglobinemi infant ve süt çocuklarında bilinen bir durumdur. Ancak tedavide kullanılan metilen mavisi ve askorbik asid ile ilgili bilgiler sınırlıdır. Bu vaka nedeni ile oral metilen mavisi ve intravenöz askorbik asitin birlikte kullanılmasının tartışılması amaçlanmıştır. OLGU 3.5 aylık erkek bebek yüzde ve dudaklarında morarma, hızlı nefes alıp verme, huzursuzluk, emmede azalma şikayetleri ile Sakarya Üniversitesi Eğitim ve Araştırma Hastanesi çocuk acil ünitesine getirildi. Anamnezde üç buçuk saat önce sünnet edildiği, sünnet sırasında herhangi bir sorunun olmadığı, sünnet yapıldıktan yaklaşık bir saat sonra şikayetlerinin başladığı öğrenildi. Operasyon sırasında lokal anestezik olarak 20 mg prilokain (Citanes % 2 flakon) uygulandığı öğrenildi. Özgeçmiş ve soygeçmişinde özellik yoktu. Ailede methemoglobinemi öyküsü bulunmadığı öğrenildi. Acil polikliniğinde yapılan fizik muayenede, genel durumu orta ve huzursuz, cilt ve mukozalar siyanotik görünümde, solunum takipneik idi. Kardiyovasküler sistem muayenesi normaldi. Kan basıncı 90/34 mmHg, solunum 27/dk, kalp hızı 127 atım/dk, oksijen satürasyonu %82 olarak ölçüldü. Diğer sistem muayenelerinde özellik olmayan hastaya oksijen maskesiyle %100 oksijen verildi. Hemogram, kan glukozu, elektrolitler, karaciğer ve böbrek fonksiyon testleri normal bulundu. Parmak ucu kapiller kan gazında pH:7.37, pCO2:36mmHg, pO2:28.6mmHg, HCO3:20.5 mmol/L, Base(ecf)c:-4.1mmol/L, metHb:% 31.5 olarak bulundu. Hasta methemoglobinemi tanısı ile yoğun bakım ünitesine yatırıldı. Metilen mavisi bulunamadığı için 300mg/kg askorbik asit intravenöz infüzyon uygulandı ve 100 ml/kg sıvı desteği verildi. Tedavi başlangıcından 15 dakika sonra temin edilen metilen mavisinden 1 mg/kg oral yolla bir kez verildi. Uygulama sonrasında siyanozu açılmaya başlayan hastaya metilen mavisi tekrar dozları verilmedi. Üçüncü saatin sonunda siyanozu düzeldi ve beşinci saat sonunda MetHb düzeyi %8.9 bulundu. Oksijen satürasyonu %92’ye yükseldi. 12. saatte MetHb düzeyi %2.2’ye geriledi. Hastanın glukoz-6fosfat dehidrogenaz enzim düzeyi normal bulundu. TARTIŞMA Siyanoz nedeni ile başvuran, solunum-dolaşım sistemi bulguları normal ve lokal anestezi uygulanma öyküsü bulunan çocuk hastalarda tanıda methemoglobinemi düşünülmelidir. Methemoglobinemi doğuştan veya kazanılmış olabilir. Otozomal resesif geçişli olan doğuştan methemoglobinemi dört tip olup, tanısı eritrosit içi sitokrom-b 5 redüktaz enzim düzeyindeki değişikliklerin ölçümü ile konulur. En sık tip 1 görülür ve eritrositlerde sitokrom-b 5 redüktaz düzeyi düşüktür. Olguların %10’unu oluşturan Tip 2 daha ciddi ve ilerleyici seyreder. Etkilenen olgularda ciddi ensefalopati gelişir. Tip 3’de eritrosit, trombosit, lenfosit ve granülositlerde enzim eksikliği gösterilebilir. Tip 4’de ise kronik siyanoz mevcuttur. Vakamızın aile taramasında methemoglobinemi tanısı almış birey bulunmamakta idi. Akkiz methemoglobinemi ise methemoglobin üretiminde artışa neden olan ilaç veya maddelerin kullanımından kaynaklanır. Sülfonamidler, klorat, fenitoin, lokal anestezik ilaçlar (benzoELMAS ve ark. İntravenöz Askorbik Asid İle Birlikte Oral Metilen Mavisi Kullanılan, Prilokaine Bağlı Methemoglobinemi: Vaka Takdimi 247 1 8 8 Sakarya Tıp Dergisi 2016;6(4):245-248 kain, lidokain, prilokain) ve nitrat içeren sebzeler gibi oksidatif etkili ajanlar methemoglobinemiye yol açabilir. Vakamızda sünnet için lokal anestezik olarak prilokain kullanılmış ve methemoglobinemi gelişmiştir. Lokal anestezik ilaçlardan klinikte yaygın kullanım alanına sahip olan prilokain kolaylıkla methemoglobinemiye neden olabilmektedir. Prilokain otoluidin metaboliti ile methemoglobinemiye neden olmaktadır. Tedavi edici dozlarda (1-2mg/kg) kullanılan prilokain genelde siyanoza yol açmayacak kadar düşük düzeylerde methemoglobinemiye neden olur, doz arttıkça methemoglobinemi riski de artar. Prilokain’in 2-2,5 mg/kg üzeri dozlarının methemoglobinemi için predispozan risk faktörü olduğu kabul edilmektedir. Ancak literatürde prilokainin terapotik dozlarda kullanımına bağlı methemoglobinemi gelişimi de bildirilmiştir. Guay ve ark. prilokain, benzokain, lidokain ve tetrakain kullanımına bağlı methemoglobinemi görülen 242 olguluk serilerinde en sık methemoglobinemi yapan ilacın % 54 ile prilokain olduğunu bildirmişlerdir. Hayatın ilk üç ayında sitokrom b5 redüktaz aktivitesi düşük olduğu için risk daha fazladır. Bu nedenle ilk üç ayda daha güvenilir bir lokal anestezik olan bupivakain kullanılması önerilmektedir. Hastamızda methemoglobinemi oluşumunun, 5.4 mg/kg dozda prilokain uygulaması yanında 3.5 aylık olması ile de ilişkili olabileceği düşünülmektedir. Normal koşullarda, kanda az miktarda oluşan methemoglobin, NADH methemoglobin redüktaz ile hızla yıkılır. NADH oluşumu için Glukoz 6 fosfat-dehidrogenaz enzim düzeyinin normal olması gerekir. Methemoglobin redüktaz aktivitesinin daha düşük olması ve fetal hemoglobinin oksitlenmeye hemoglobin A’dan daha duyarlı olması nedeni ile yenidoğan ve süt çocukları methemoglobinemiye daha duyarlıdır. Semptom ve bulgular kan methemoglobin konsantrasyonuna göre değişmektedir. Methemoglobin düzeyi %8-12’ye ulaştığında periferik siyanoz görülmeye başlar. %30-50 arasında yorgunluk, konfüzyon, takipne ve taşikardi, %50’nin üzerinde ise koma, konvülziyon, aritmi, asidoz bulguları gözlenir. %70’in üzerindeki methemoglobin düzeyi fatal seyirlidir. Tanı kanda methemoglobin düzeyinin ölçülmesi ile konulur. Methemoglobinemi sırasında kan çikolata renginde olması nedeni ile pulse oksimetre ile güvenilir sonuçlar elde edilemez. PO2 normal iken oksijen satürasyonu düşüktür ve siyanoz mevcuttur . Methemoglobin düzeyi %31.5 olarak ölçülen vakamızda; yaygın siyanoz, takipne, huzursuzluk ve emmede azalma semptomları mevcut idi. Tedavide öncelikle uygulamaya son verilmesi, % 100 oksijen verilmesi ve mümkünse maddenin vücuttan uzaklaştırılması gereklidir. Methemoglobin düzeyinin %20’inin altında olduğu durumlarda genellikle destek tedavisi ve gözlem yeterlidir, ancak yenidoğan ve süt çocuklarında tedavi gerekebilir. Tedavide % 1’lik metilen mavisi 1-2 mg/kg intravenöz verilebilir. Gerekirse doz tekrarlanabilir. Toplam maksimum doz 7 mg/ kg’dır. Metilen mavisinin oral formu da mevcuttur . Glukoz 6-fosfat dehidrogenaz eksikliğinde metilen mavisi methemoglobinemiyi artırıp klinik durumu kötüleştirebilir. Bu durumda methemoglobilini invitro olarak enzimatik olmayan yoldan indirgeyen ve daha çok kalıtsal methemoglobinemide uzun süreli ve oral olarak da kullanılabilen askorbik asit 100300 mg/kg/gün dozunda kullanılır. Methemoglobin düzeyi %70’den fazlaysa ek olarak hiperbarik oksijen ve kan değişimi gerekebilir . Vakamızda başlangıçta intravenöz metilen mavisi uygulanması planlanmış ancak bulunamadığı için intravenöz 300 mg/kg askorbik asid uygulanmaya başlanmıştır. Kısa süre sonra oral metilen mavisi temin edilerek askorbik aside ilave olarak 1 mg/kg dozunda uygulanmıştır. Uygulamadan kısa süre sonra hastanın klinik bulgularında iyileşme başladığı gözlenmiştir. Ancak oral metilen mavisi uygulanmasının hastanın klinik ve laboratuar bulgularındaki düzelmeye ol

Neonatal Screening Test for Severe Combined Immunodeficiency of Primary Immunodeficiency Diseases: TREC Assay and Its Limitations

The aim of any screening program in the newborn is the early detection of treatable genetic disorders having a high velocity of morbidity and mortality, like outlined by Wilson and Jungner [1]. While the accomplishment of neonatal screening programs (NSP) for metabolic / genetic disorders dates back to 1963, appropriate technologies to recognize severe congenital errors of immune function have recently become known [2]. Previous to NSP, severe combined immunodeficiency (SCID) has been projected to happen at an incidence of 1/50,000-100,000 births [3]. SCID happens approximately 1/50,000 births, as currently evaluated by impartial, population-based NSP [4]. The expected incidence of primary immunodeficiency diseases (PID) that would need urgent treatment varying from 2-8 individuals / 100,000 live births, rendering high burden on the efficacy and accessibility of this kind of screening tests [5].

The Impact of Bortezomib in Renal Transplantation

Kidney transplantation is one of the most common solid organ transplants that improves quality of life and promotes longevity of the patients. However, the access to transplantation is limited by the shortage of deceased donor organs and the presence of HLA antibodies prior transplantation. Many efforts have been made to promote living kidney donation due to the better survival rates, and desensitization protocols have been developed in order to abrogate or reduce the titers of anti-HLA antibodies. Several regimens can be used, including pretransplantation induction therapy and post-operative immunosuppression to prevent graft rejection, reduce morbidity and complications.

Is there any effect of probiotics on allergic airway disease

I read the article by Tang et al entitled ‘Can probiotics be used to treat allergic diseases?’ with great interest. Subsequent to my review, I deemed it necessary to contribute my opinion regarding some of the conflicting issues mentioned in the article. The authors did not point out several of the probiotics’ effects on the mechanisms affecting allergy development. For instance, their direct effect on the maturing gut barrier (intestinal mucosa structure/function) and development of tolerogenic dendritic cells resulting in transformation of the local intestinal and systemic immune response. These favorable effects elicited by probiotics in allergic children are consistent with the current concept of “nutritional immunology”, which explains not only the treatment of allergic symptoms but the concept of developing tolerance as well. These and other related mechanisms are explained in detail in one of our articles. The role of probiotics on allergic airway diseases e.g., asthma and allergic rhinitis (AR), remains controversial. As stated in the article, none of the primary prevention studies demonstrated that probiotics have any effect in the development of asthma in humans. However, there are also several studies which reportedly did show the therapeutic effect of probiotics on asthma management. In a randomized, placebocontrolled, double-blind pilot study, 17 children aged 6e12 years with intermittent or mild persistent asthma were enrolled. There were eight patients who received laser acupuncture treatment for 10 weeks and probiotic treatment (Enterococcus faecalis) for 7 weeks. This interactive treatment of probiotics demonstrated a beneficial clinical effect on bronchial hyperreactivity, and could be helpful in the prevention of asthma exacerbations. In another randomized, double-blind, placebocontrolled study of school children (age 6e12 years) with asthma and AR, the aim was to determine whether daily supplementation with specific Lactobacillus gasseri A5 for 8 weeks can improve the clinical symptoms and immunoregulatory changes. The pulmonary function and clinical symptom scores for asthma and AR improved. Additionally, significant reduction in the TNF-a, IFN-g, IL-12, and IL-13 levels were also shown.