Paweł Nurzyński

Hypertension as a Predictive Factor for Survival Outcomes in Patients with Metastatic Renal Cell Carcinoma Treated with Sunitinib after Progression on Cytokines

Background/Aims: This retrospective analysis compared progression-free survival (PFS) in 111 patients who developed or had preexisting hypertension with those who did not during treatment with second-line sunitinib. Secondary objectives included overall survival (OS) and safety. Methods: Patients with metastatic renal cell carcinoma (mRCC) received sunitinib 50 mg orally once daily in 6-week cycles according to a 4-week on/2-week off treatment schedule. Treatment was continued until disease progression, unacceptable toxicity, withdrawal of consent, or death. Resting blood pressure (BP) was monitored by clinic and home measurements. Hypertension was defined as systolic BP ≧140 and/or diastolic BP ≧90 mm Hg. Subsequent antihypertensive treatment was empirical, depending on the patient. Results:Fifty-four (48.6%) patients experienced elevated BP related to sunitinib. Of these, 10 had preexisting hypertension. Patients who developed hypertension related to sunitinib treatment experienced significantly longer PFS and OS compared to those who did not (p < 0.00001). Patients who required at least 3 antihypertensive drugs had the longest PFS (p = 0.00002) and OS (p = 0.00001). Conclusions: The development of hypertension during sunitinib treatment was a positive predictive factor associated with a significantly longer PFS and OS in patients with mRCC.

Cardiovascular comorbidities for prediction of progression-free survival in patients with metastatic renal cell carcinoma treated with sorafenib.

Background/Aims: The purpose of the present study was to determine the relationship between iatrogenic arterial hypertension or baseline cardiovascular comorbidities and outcomes in metastatic renal cell cancer (mRCC) patients treated with sorafenib. Methods: The study included 148 mRCC patients treated with sorafenib, 63 patients (43%) had preexisting hypertension, 18 patients (12%) coronary artery disease, and 15 patients (10%) mild heart failure. Resting blood pressure (BP) was monitored by clinic and home measurements. Sorafenib-induced hypertension was defined as systolic BP ≥140 and/or diastolic BP ≥90 mm Hg during the first month of treatment. Results: Preexisting cardiovascular comorbidities were not associated with worsening prognosis of patients with mRCC treated with sorafenib. During the first month of treatment, sorafenib-induced hypertension was diagnosed in 76 patients (51.4%), and these patients had a significantly longer PFS (p < 0.00001) and a significantly lower overall mortality risk (p = 0.038). Patients with preexisting and sorafenib-induced hypertension had the longest PFS (p < 0.00001). Conclusions: Sorafenib-induced hypertension is a positive predictive factor in mRCC patients treated with sorafenib, especially in patients with a history of hypertension.

Reversible myocardial dysfunction in a young woman with metastatic renal cell carcinoma treated with sunitinib

The recent introduction of molecularly targeted anticancer agents has dramatically improved outcomes for patients with metastatic renal cell carcinoma (RCC). One such agent is sunitinib malate (SUTENT†, Pfizer Inc), an oral, multitargeted receptor tyrosine kinase inhibitor that is approved multinationally for the treatment of advanced RCC and imatinib-resistant/-intolerant gastrointestinal stromal tumour (GIST), and has been shown to significantly extend progression-free and overall survival in these settings [1 3]. As targeted agents become more widely prescribed as a result of the clinical benefit in mRCC patients, a clearer picture of their potential toxicities is emerging. Cardiotoxicity with these agents has been reported in clinical trials and in clinical practice [4 6], although the incidence, the potential pathological mechanisms at work, and the risk factors for heart failure in these patients are the subject of ongoing debate. Schmidinger et al. demonstrated that cardiac events (defined as the occurrence of increased enzymes if normal at baseline, symptomatic arrhythmia that required treatment, new left ventricular dysfunction or acute coronary syndrome) associated with target therapies are manageable with careful cardiovascular monitoring and early treatment [4]. It is clear that good cooperation between cardiologists and oncologists is essential to improve prognosis and survival in patients with heart disease and coexisting neoplastic diseases. We report here the successful management of a case of significant reversible heart failure in a young woman with mRCC treated with sunitinib. We believe this is the first reported case that demonstrates that, in patients with mRCC who experience heart failure during treatment with sunitinib, effective management of the symptoms can allow patients to continue sunitinib treatment and achieve optimal benefit from the treatment.

171. Chemioterapia dotętnicza metodą BOLUS z zastosowaniem 5-FU przerzutów raka jelita grubego do wątroby. Badanie fazy II

Wstep Chemioterapia dotetnicza (HAI-th)jest leczeniem paliatywnym przerzutow do wątroby w raku jelita grubego (r.j.g). W badaniu dokonano oceny efektywności i bezpieczenstwa podawania 5-fluorouracylu metodą “bolus” poprzez mikrocewnik umieszczony czasowo w tetnicy wątrobowej. Material i metoda Od lipca 1996r. do listopada 2002 roku poddano chemioterapii poprzez tetnice wątrobową 72 chorym (M-45, K-27), w wieku od 19 do 78 I. (śr.57,9). z przerzutami w wątrobie w przebiegu r.j.g. Chorzy byli w dobrym stanie ogolnym, >60% wg Karnofskiego. Otrzymywali 5-Fluorouracyl (5Fu) 800 −1000 mg/m2 w 100 ml 5% Glukozy + 5.000 j. heparyny + 20 mg dexametazonu poprzez cewnik umieszczony w tetnicy wątrobowej przez okres 15–20 minut pod radiologiczną kontrolą. Leczenie powtarzano co 4 – 5 tygodnie. Podano 458 cykli chth (od 1 do 12), śr. 6,22 na pacjenta. Odpowiedź oceniano wg standardow WHO za pomocą TK. Czas do progresji oraz przezycia określono przy pomocy metody Kaplan-Meiera dla grupy o niepel-nej obserwacji. Wyniki Oceniona toksycznośc 235 u,4 chorych po 10 kursach° (51,3%) kursow HAI-th zawierala: maloplytkowośc II u 2 chorych po° u 1 chorego po 3 kursach (1,28%), i IV° (4,25%), leukopenie III u 3 chorych po 5 kursach (2,18%), stomatitis III° 7 kursach (297%), gorączke IV u 1 chorego po 2° u 4 chorych 15 kursach (6,4%), nudności i wymioty III°i IV u 2 chorych po 2 kursach (0,9%). Odnotowano°kursach (0,9%), biegunke III i IV przedluzone krwawienie z miejsca wklucia cewnika u 9 chorych (13,2%), u 1 chorego zwezenie tetnicy wątrobowej. Uzyskano odpowiedzi u 6 chorych (8,3%) CR, 5 (6,9%) PR, 31 (43%) SD. Średni czas przezycia od rozpoczecia HAI-th wynosil 14,24 + 9,54 miesiecy, czas do progresji 8,05 + 4,10 miesiąca. Jeden, dwa i trzy lat przezylo odpowiednio: 52, 25 i 8,3% chorych poddanych HAI-th. Spośrod 72 chorych 54 (75%) zmarlo, 18 (25%) nadal zyje. Calkowity czas przezycia wynosil 18,99 + 11,39 miesiecy. W analizie wieloczynnikowej, wielkośc guza > 5 cm i liczba przerzutow w wątrobie > 3 nalezaly do zlych czynnikow prognostycznych. Wnioski Chemioterapia lokoregionalna (HAI-th) zmian przerzutowych w wątrobie stwarza nadzieje na przedluzenie zycia dla wykazanych chorych, u ktorych zostaly wykorzystane wszystkie dostepne metody leczenia przeciwnowotworowego.

120. Terapia adiuwantowa zaawansowanego raka nerki

Terapia adiuwantowa raka nerki jest ciekawym i kontrowersyjnym zagadnieniem. W zalozeniu ta forma leczenia powinna zmniejszac ryzyko pojawienia sie wznowy miejscowej i przerzutow odleglych, przedluzac czas wolny od choroby oraz czas przezycia, zmniejszac koszty leczenia chirurgicznego oraz systemowego. W doniesieniach historycznych rola hormonoterapii, chemioterapii oraz radioterapii pozostaje bardzo kontrowersyjna. Immunoterapia cytokinami (Pizzocaro, Basting, Escudier) nie przyniosla rowniez oszalamiających efektow. Kryteria kwalifikacyjne, wśrod ktorych cecha N, stopien G, zajecie tluszczu okolonerkowego są decydujące. Doniesienia dotyczące rokowania w przypadku naciekania naczyn oraz cechy T są sprzeczne. Do rozwazenia w terapii adiuwantowej pozostają nastepujące schematy: Bevacizumab + IL-2 i/lub IFN; Thalidomid + IL-2 i/lub IFN (Olencki); Neovastat + IL-2 i/lub IFN (Batist); Gemcytabina, Navelbina + IL-2 i/lub IFN(Guida); Capecitabina + IL-2 i/lub IFN(Wenzel); Fareston + IL-2 i/lub IFN (Gersanowich); pegylowany IFN+ IL-2 (Clark). Uzyskanie skutecznej formy terapii adiuwantowej zaawansowanego raka nerki stanowi trudne wyzwanie dla wspolczesnej onkologii. Rozwoj roznorodnych form terapii pozwala miec nadzieje na osiągniecie tego celu.

32 Bezpośrednie wstrzykiwanie rTNFα do guzów nowotworowych wątroby

W okolo 70% badan sekcyjnych stwierdza sie obecnośc guzow nowotworowych w wątrobie i są to glownie guzy przerzutowe. rTNFα jest cytokiną wykazującą cytotoksyczne dzialanie na komorki nowotworowe i jest stosowany w terapii eksperymentalnej nowotworow. W okresie od grudnia 1993 do stycznia 1995 r. rTNFα wstrzyknieto doguzowo z powodu zmian ogniskowych w wątrobie u 18 chorych (11 kobiet, 7 mezczyzn), badaniu klinicznemu zostali poddani chorzy z rozpoznaniami: pierwotny rak wątroby – 2 chorych, rak jelita grubego – 12 chorych, rak pecherzyka zolciowego – 1 chorych, czerniak zlośliwy – 1 chory, rak sutka – 1 chory, rak trzustki – 1 chory. rTNFα wstrzykiwano bezpośrednio do ognisk nowotworowych w wątrobie pod kontrolą ultrasonograficzną, w dawce od 100 do 500 μg (śr. 300 μg). U wszystkich chorych oceniano parametry kliniczne tj. temperature, czynnośc serca, ciśnienie tetnicze oraz laboratoryjne (biochemiczne i morfologiczne z krwi obwodowej). Dodatkowo u 6 chorych a rakiem jelita grubego, ktorzy otrzymywali 500μg rTNFα w surowicy oceniano kinetyke zmian stezenia rTNFα. Zmiany w obrebie ognisk nowotworowych oceniano w badaniu ultrasonograficznym. W badanej grupie chorych stwierdzono, ze u 1 chorego z pierwotnym rakiem wątroby nie uzyskano zmiany obrazu ognisk patologicznych pod wplywem podawania rTNFα. U pozostalych 17 chorych stwierdzono zmiany w obrebie guzow obstrzyknietych tą cytokiną o charakterze hiperechogenicznym. W okresie od kilku do 72 godzin od chwili wstrzykniecia stwierdzono normalizacje parametrow klinicznych, biochemicznych i morfologicznych krwi. Najwieksze stezenie rTNFα w surowicy krwi obwodowej stwierdzono w 1 godzine od chwili wstrzykniecia rTNFα −133,96 +/−291,40 pg/ml (ta wartośc przed leczeniem wynosila 279,72+/−23,20 pg/ml). Czas przezycia chorych od chwili doguzowego wstrzykniecia rTNFα wynosil od4 do 43 tygodni (mediana 18,8 tygodni).

33 Lokoregionalna przeztętnicza chemioterapia przerzutów do wątroby w przebiegu raka jelita grubego

Jedną z norm leczenia chemicznego o charakterze paliatywnym chemioterapia przeztetnicza. Takie leczenie pozwala uzyskac najwieksze stezenie cytostatykow w masie guza. Leki przeciwnowotworowe są podawane przez cewnik umieszczony w ukladzie tetniczym dostarczającym krew do naczyn krwionośnych zaopatrujących guz nowotworowy. Od lipca 1996 do maja 1998 roku poddano chemioterapii poprzez tetnice wątrobową 24 chorych (17 mezczyzn i 7 kobiet) w wieku od 20 do 74 lat (śr. 60,3 lat) z ogniskami przerzutowymi w wątrobie w przebiegu raka jelita grubego. Po ustaleniu rozpoznania wszyscy chorzy byli leczeni operacyjnie. Wszyscy chorzy poddani badaniu byli w stanie ogolnym dobrym (90 do 100% wg skali Komofskiego). Chorzy otrzymywali 5-Fluorouracyl w dawce 800–1000 mg/m2 w 100 ml 5% glukozy j. heparyny oraz 20 mg deksametazonu poprzez cewnik umieszczony w tetnicy wątrobowej przez okres ok. 10–15 min. To leczenie powtarzano co 4 tygodnie. Łącznie podano 102 cykle chth (od 3 do 12) śr. 4,25 na jednego pacjenta. Odpowiedzi na zastosowane leczenie oceniano co trzy tygodnie z zastosowaniem tomografii komputerowej. W badanej grupie chorych stwierdzono objawy toksyczne : maloplytkowośc II stopnia u 1 chorego po 6 cyklach, leukopenie IV stopnia u 1 chorego po3 cyklach, gorączke u dwoch chorych zaobserwowano przedluzające sie krwawienie z miejsca wklucia cewnika. W badaniach obrazowych stwierdzono: u 11 chorych (45,8%) SD, 13 (54,2%) PD. Spośrod 24 chorych zmarlo 11 (46%), a 13 (54%) nadal zyje, Od chwili rozpoczecia chth lokoregionalnej wątroby 5 chorych (21%) przezylo 12 miesiecy, 3 chorych(12,5%) 18 miesiecy. Najkrotszy czas przezycia wynosil 2,5 miesiąca a najdluzszy 22 miesiące.

106P Rola chemioterapii systemowej złożonej z cyklofosfamidu, epirubicyny, carboplatyny w połączeniu z chemioterapią dootrzewnową z carboplatyną w terapii raka jajnika. Wczesne wyniki efektywności chemioterapii systemowej i dootrzewnowej złożonej z taxoidów i carboplatyny w przypadku wznowy

Cel pracy Terapia raka jajnika stanowi ciągle istotny problem. Leczenie I rzutu jest obecnie klasyczną chemioterapią systemową. Celem pracy jest ocena polączenia terapii systemowej zlozonej z cyklofosfamidu (CTX) – 600 mg/m2, carboplatyną (CBDCA)- 400 mg/m2, epirubicyną (EPi) – 50 mg/m2oraz carboplatyny podawanej dootrzewnowo w dawce 200 mg. Wstepnie oceniono rowniez chemioterapią systemową oraz dootrzewnową zlozoną z taxoidow i carboplatyny w terapii wznowy raka jajnika. Wyniki Do badania zakwalifikowano 27 pacjentek w przedziale wiekowym 47–77 lat, oceniono pod wzgledem odpowiedzi do tej pory 17 chorych, a pod wzgledem toksyczności 27 chorych. Stopien zaawansowania wg FIGO wahal sie od IC stopnia do IV. Ocene prowadzono miedzy lutym 1995 a styczniem 1997. Poddano lącznie 152 kursy chemioterapii z czego jedynie 15 kursow bylo chemioterapią neoadjuwantową, 6 bylo chemioterapia ratującą, a 131 kursow stanowila chemioterapia adjuwantowa. Skutecznośc chemioterapii adjuwantowej oceniano w badaniach obrazowych oraz oceniając poziom markera Ca-125 we krwi po III i VI kursie chemioterapii lub wykonując operacje second look po III i VI kursie. Uzyskano lącznie 10 (59%) remisji calkowitych (CR), w tym 8 (47%) remisji potwierdzonych w badaniach histopatologicznych, dwie (12%) remisje calkowite kliniczne oraz 4 (29%) remisje cześciowe (PRO histopatologiczne. U 2 pacjentek (12%) doszlo do progresji choroby (PD). Łączny odsetek odpowiedzi wyniosl 88% (15 chorych). 7 calkowitych remisji (41%) uzyskano u pacjentek z chorobą resztkową Wnioski Uzyskane wyniki potwierdzają skutecznośc chemioterapii dozylnej skojarzonej z dootrzewnową. Skojarzenie tych dwoch metod terapii pozwala na zwiekszenie odsetka odpowiedzi. Problemem pozostaje jednak przedluzenie czasu trwania remisji.