Serdar Özkan

Progressive subcutaneous emphysema. A rare finding: Pneumorrhachis

Pneumorrhachis is a rare phenomenon which may be caused by trauma, intracraneal infection, pneumomediastinum or iatrogenic factors. Presence of air in the spinal canal is reported in most cases. In this article, we report a case with PR in the spinal canal without any neurological deficit, which developed secondary to subcutaneous emphysema.

Intrathoracic fibrodysplasia ossificans progressiva.

Fibrodysplasia ossificans progressiva is an extremely rare disease that is usually seen in the form of sporadic cases and seems to be localized outside of the thoracic cavity. Inflammation and trauma are accused in the etiology, and too many diagnostic mistakes are done. The disease, which may present genetic transmission and has not a definitive treatment, was seen as an intrathoracic mass for the first time. Intrathoracic mass was excised, and the cure was achieved in our patient, who was defined to be sporadic as a result of familial screening.

Retrospective Analysis of 513 Cases Diagnosed with Rib Fracture Secondary to Blunt Thorax Trauma

DOI: 10.4328/JCAM.4788 Received: 24.08.2016 Accepted: 16.09.2016 Printed: 01.05.2017 J Clin Anal Med 2017;8(3): 181-4 Corresponding Author: Serdar Özkan, Department of Thoracic Surgery, International Medicana Konya Hospital, Konya, Turkey. T.: +90 3322218080 E-Mail: drozkan78@yahoo.com Özet Amaç: Bu çalışmada künt göğüs travması ile başvuran ve kot fraktürü saptanan olguların analizi ile travma olgularında ortaya çıkabilecek bölgesel farklılıkların ve tedavi yaklaşımlarının irdelenmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Ekim 2013 Aralık 2014 tarihleri arasında Siirt Devlet Hastanesi Acil Servisine ve Göğüs Cerrahisi polikliniğine künt travma nedeni ile başvuran ve kot fraktürü saptanan 513 olgu retrospektif olarak incelendi. Olgular etiyolojik faktörleri, kot fraktürüne eşlik eden torakal ve diğer sistem yaralanmaları, prognoz ve uygulanan tedaviler açısından değerlendirildi. Bulgular: Olguların 266’sında izole kot fraktürü mevcuttu. Olguların 247 (%48,1)’sinde ise kot fraktürüne eşlik eden pnömotoraks, hemotoraks, hemopnömotoraks, akciğer kontüzyonu veya laserasyonu ve sternum fraktürü gibi torakal organ yaralanmaları mevcuttu. 298 (%58) olguda 1 ya da 2 kot kırığı saptanırken 28 (%5,4) olguda 6 ya da daha fazla kot kırığı mevcuttu. Hemotoraks olgularının %78,2’si, pnömotoraks olgularının %85,3’ü, hemopnömotoraks olgularının %95,4’ü, bilateral pnömotoraks olgularının %81,8’i, bilateral hemotoraks olgularının %26’sı, bilateral hemopnömotoraks olgularının %71,4’ü tüp torakostomi uygulanarak tedavi edildi. Kot fraktürüne ek olarak torakal organ yaralanması izlenen ancak cerrahi girişim yapılmayan 129 olgu ve izole kot fraktürü saptanan 266 olgu uygun medikal tedavi sonrası şifa ile taburcu edilmişlerdir. Tartışma: Sonuç olarak künt travma nedeniyle oluşan kot fraktürlerinin birçoğu medikal tedavi ile konservatif yaklaşımlardan fayda sağlamakta ileri cerrahi tedavilere ihtiyaç duymamaktadır.

The Reflection of Plication Surgery for Diaphragm Eventration to Respiratory Function Test

To the Editor, Diaphragm plication surgery is conducted to remove dyspnea, which results from mediastinal shift, atelectasia and ventilation/perfusion dyssynchrony in lungs that occur due to an eventrated diaphragm. A total of 16 cases that underwent diaphragm plication surgery in our clinic due to eventration or paralysis were examined prospectively. Diaphragm eventration values were calculated by means of a new calculation method through PA pulmonary radiographies taken during patient admission and control. Using PA pulmonary radiography, the distance between the peak of the intactus hemidiaphragm and apex point of the ipsilateral hemithorax was measured with this new method. Similarly, the distance between the peak of the eventrated hemidiaphragm and the apex point of ipsilateral hemithorax was measured. The ratio of distances and eventration level were calculated by percentage. Compared to preoperative values, a decrease was found in FEV1 (lt) values of three cases in the first month, four cases in the sixth month and six cases in the twelfth month of postoperative control. Compared to preoperative values, no change was found in FEV1 (lt) values of two cases in the first month, two cases in the sixth month and one case in the twelfth month of postoperative control. Compared to preoperative values, a decrease was found in FVC (lt) values of three cases in the first month, five cases in the sixth month and seven cases in the twelfth month of postoperative control. Compared to preoperative values, no change was found in FVC (lt) values of two cases in first month, one case in the sixth month and one case in the twelfth month of postoperative control (Table 1). TABLE 1. Comparing values of preoperative and postoperative respiratory function tests and symptomatology at postoperative twelfth month With regard to the plication operation in general, the first investigation for the indication of an operation was made by Svanberg in 1956. Since then, it has been argued whether repair of the diaphragm at the lower levels with plication is functional or not (1). Mulvey et al. (2) followed 12 cases for two to four years and no clear change was found in the spirometric measurements of pulmonary volumes. According to research investigating 17 diaphragm plication cases in a wide and long follow-up period, which was reported at the 2006 EACTS/ESTS congress, it was found that the postoperative mean FEV1 value was 71%, which was an increase from 64% in the preoperative period (3). In the present study, an increase was found in RFT values in nine (56.2%) cases compared to the preoperative values. However, considering that the mean increase was 0.09 lt for FEV1 and 0.13 lt for FVC, it is evident that discussions on the indication of diaphragm plication operation are justified. We believe that more selective decisions should be taken when determining whether patients are appropriate for surgery in unilateral diaphragm eventrations and especially in the adult patient group; plication operations should not be used for low-level diaphragm eventrations which do not result in mediastinal shift.

Risk Factors in Development of Postoperative Empyema

DOI: 10.4328/JCAM.1215 Received: 16.07.2012 Accepted: 05.08.2012 Printed: 01.01.2014 J Clin Anal Med 2014;5(1): 19-24 Corresponding Author: Serdar Özkan, Atatürk Göğüs Hastalıkları ve Göğüs Cerrahisi Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Göğüs Cerrahisi Kliniği, Ankara, Türkiye. E-Mail: drozkan78@yahoo.com F.: +90 3123552135 Özet Amaç: Postoperatif ampiyem oluşumunda birçok etiyolojik faktör rol oynamakta olup çalışmamızda bu faktörlerin ampiyem gelişimindeki etkilerini tespit etmeyi amaçladık. Gereç ve Yöntem: Kliniğimizde Ağustos 2009 Mayıs 2010 tarihleri arasında, primer ampiyem dışında herhangi bir nedenle tüp torakostomi uygulanan ve/veya opere edilen 288 olgu ampiyem gelişimi açısından prospektif olarak incelendi. Olgular, cinsiyet, yaş, kemoradyoterapi, cerrahi prosedür, intraoperatif povidon iyotla toraks lavajı, acil operasyon durumu, başka ampiyem olgusu ile aynı odayı paylaşma, primer hastalık, eşlik eden ek hastalık, operasyon süresi, dren sayısı, komplikasyon, odadaki kişi sayısı, dren alınma ve yatış süreleri açısından takip edildi. Çalışmaya alınan tüm olgulardan 3 gün arayla kanda lökosit-nötrofil sayımı yapıldı ve drenli olgulardan eş zamanlı dren sıvısı kültürü için örnek alındı. Dren sıvısı kültür örnekleri “Otomatize bakteri identifikasyon ve antibiyotik duyarlılık testi” ile standart şekilde değerlendirildi. Ampiyem kliniği gelişen ve/veya dren kültür örneklerinde bakteriyel üreme gerçekleşen olgular risk faktörleri açısından incelendi. Elde edilen bulgular SPSS 16 veri analiz programı ile değerlendirildi. Bulgular: Cinsiyet, yaş, kemoradyoterapi, cerrahi prosedür, intraoperatif povidon iyotla toraks lavajı, acil operasyon durumu, başka ampiyemli ile aynı odayı paylaşma gibi risk faktörlerinin postoperatif ampiyem gelişim riski ile ilişkisi istatistiksel olarak anlamlı saptanmadı. Primer hastalık (p<0.05), eşlik eden ek hastalık (p<0.05), operasyon süresi (p<0.05), dren sayısı (p<0.05), komplikasyon (p<0.01), odadaki kişi sayısı (p<0.05), dren alınma süreleri (p<0.05) ve yatış süresinin (p<0.05) postoperatif ampiyem gelişimine katkısı anlamlı olarak tespit edildi. Tartışma: Göğüs cerrahisinde, tüp torakostomi uygulanan ve postoperatif hastalarda karşılaşılan en ciddi sorunlardan biri ampiyem gelişimidir. Bu nedenle cerrahi öncesi dönemde mevcut riskler iyi değerlendirilmeli ve bu riskleri en aza indirecek yaklaşımlar sağlanmalıdır.