Tom van der Grinten

Market-oriented health care reforms and policy learning in the Netherlands

In this article we analyze the evolution of market-oriented health care reforms in the Netherlands. We argue that these reforms can be characterized as policy learning within and between competing policy programs. Policy learning denotes the process by which policy makers and stakeholders deliberately adjust the goals, rules, and techniques of a given policy in response to past experiences and new information. We discern three distinctive periods. During the first period (1988-1994), the prevailing corporatist and etatist policy programs were seriously challenged by the proponents of a new market-oriented program. But when it came to political decision making and implementation, the market-oriented program soon lost its impetus because it was technically too complex and could not provide short-term solutions to meet the urgent need for cost containment. During the second period (1994-2000), the etatist program regained its previously dominant position. In parallel to a strengthening of supply and price controls, however, the government also persevered in creating the technical and institutional preconditions for regulated competition. Moreover, public discontent over waiting lists and the call for more autonomy by individual providers and insurers strengthened the alliance in favor of regulated competition. This led to the revival of the market-oriented program in a 2001 reform plan. We conclude that the odds of these new post-2001 reforms succeeding are substantially higher than in the first period due to the technical and institutional adjustments that have taken place in the past decade.

Technology assessment, priority setting, and appropriate care in Dutch health care

This article provides a critical analysis of the impact of health technology assessment (HTA) on priority setting in The Netherlands. It describes the limited steering powers of the Dutch government; its complex interactions with insurers, health-care providers, and patients; and the role of HTA in this context as an attempt to rationalize the debate about cost-effectiveness issues. HTA has been drawn upon for decision making on the health insurance package. Also, HTA findings have been linked to the national guideline development programs of the medical community. However, these impacts by no means have been straightforward. We argue that the political nature of the priority-setting debate asks for a broader approach to what constitutes HTA, and how it should be drawn upon in priority setting. Suggestions are made on how to do justice to the social dynamics of decision making and the behavior of stakeholders in health-care systems.

Connecting evidence and policy: Bringing researchers and policy makers together for effective evidence-based health policy in the Netherlands: A case study

The use of evidence in health promotion has become the gold standard, and obliges rethinking how to increase the (often limited) use of evidence in public health policy. Recently calls have been made to reconceptualise science policy relations as dynamic, interactive and coconstructive practices. Building on a qualitative investigation of an information tool for the Dutch government, the authors show how the nature of evidence is closely linked to its usefulness for policy, and how a specific infrastructural organisation of science-policy interactions contributes to an effective participation and interaction between both scientists and policy makers and the translation of research findings.

De Volksgezondheid Toekomst Verkenning als infrastructuur voor evidence-based gezondheidsbeleid

SamenvattingBinnen de openbare gezondheidszorg speelt de notie van op ’evidence’ gebaseerd beleid een steeds grotere rol. In dit artikel worden de rol en de betekenis van de VTV beschreven als kennisinstrument voor (overheids)beleid. Vanuit een wetenschapssociologische benadering is onderzocht op welke wijze de VTV zich positioneert als kennisinstrument binnen het gezondheidsbeleid. In hoeverre kunnen we hier spreken van ‘evidence-based policy’ en wat voor vorm neemt dat dan aan? De VTV fungeert, zoals blijkt uit onze analyse, als consensusplatform voor wetenschappelijke kennis waarbij steeds de juiste balans tussen wetenschap en beleid gezocht moet worden. De VTV heeft daarvoor een infrastructuur in het leven geroepen die de participatie van zowel wetenschappers als beleidsmakers in het proces van totstandkoming van de VTV coördineert, zonder dat beiden in elkaars vaarwater terechtkomen. De VTV manifesteert zich frontstage als een wetenschappelijk gefundeerd kennisinstrument met een duidelijke rol binnen het beleidsproces van de overheid. Anderzijds vergt deze rol backstage veel informeel overleg en onderhandeling tussen verschillende actoren uit alle lagen van de overheid en het centrum VTV in het VTV proces. De opzet van de VTV maakt deze twee posities mogelijk. De huidige ontwikkelingen binnen het zorgstelsel vereisen een grotere rol voor lagere overheden, provincies en gemeenten in het zorgdragen voor een goed functionerende openbare gezondheidszorg. Regionale en lokale overheden hebben daarvoor instrumenten nodig die vaak nog niet zijn ontwikkeld. De manier waarop de VTV vorm geeft aan haar gezaghebbende rol binnen het evidence based gezondheidsbeleid van de centrale overheid kan als ’good practice’ dienen voor de verdere ontwikkeling van beleidsinstrumenten voor lokale en regionale overheden, bijvoorbeeld bij het opzetten van lokale VTV’s. De belangrijkste les is dat bruikbare kennis alleen tot stand kan komen in de interactie tussen beleidsmakers en experts. Daarvoor vormen backstage coördinatie van informele contacten tussen experts en beleidsmaker een noodzakelijke voorwaarde voor evidence based gezondheidsbeleid.AbstractThe Future Health Prospects as infrastructure for evidence-based health policyThe development of public health policy shows a trend towards evidence-based policy in the past years. The Dutch government has, according to this trend, developed policy tools to help effectuate (scientific) knowledge for policy making. The Future Health Prospect (VTV) takes up a central role within evidence-based health policy. In this study we have investigated the role of the VTV as knowledge instrument in the policy cycle of health policy development, by means of interviews and document analyses. Our research has shown that the VTV acts as instrument of consensus making for scientific knowledge, and requires a constant coordination of people, and work processes at different levels; between scientists, between policy makers, and between scientists and policymakers. The centre VTV has developed a social and material infrastructure that coordinates the participation of both scientists and policy makers in the process of development of the products of the VTV. The VTV manifests itself front stage as a tool for governing knowledge, with a clear role in the policy process. This, on the other hand, demands informal meetings backstage to facilitate negotiations between different parties in the process. The specific social and material infrastructure of the VTV meets these two oppositions. Moreover, the use of knowledge in policy processes benefits from informal and local contacts at all levels of both the government and the centre VTV. Changes within the health care system demand an increasing role for regional and local governments in the development of public health policy and the execution of the health law. These governments therefore need instruments such as the VTV. The way the VTV shapes its authorized position in evidence-based policy making serves as a ’good practice’ for the development of useful tools for local and regional governments.

Speaking truth to power: which truth to what power?

SamenvattingHet gaat goed met de volksgezondheid en gezondheidszorg in Nederland, maar het kan beter –dat is de geruststellende conclusie van de laatste VTV en Zorgbalans. Op basis van hetzelfde onderzoeksmateriaal kunnen ook andere conclusies worden getrokken. Zoals bijvoorbeeld door Johan Mackenbach, die in zijn Ziekte in Nederland1 de situatie typeert als ‘matig’ op grond van het feit dat meer dan de helft van de ziektegevallen in ons land te voorkomen was. Dit brengt hem tot een hartstochtelijke oproep aan politiek en overheid om nu eindelijk eens de handschoen op te pakken. Met haar kritische oordeel over de ineffectiviteit van het lokale gezondheidsbeleid laat ook de IGZ zich in de Staat van de Gezondheidszorg 2010 niet onbetuigd. Van de gemeentelijke bijdrage aan de landelijke speerpunten van het preventiebeleid (terugdringen van overgewicht, roken, alcoholmisbruik en depressie) komt bedroevend weinig terecht. De IGZ gaat hier nu strenger op toezien. Maar de vraag is of we hier veel van mogen verwachten als we lezen dat de IGZ al sinds 1997 rapporteert over tekortschietende gemeenten. Kijken we naar de adviezen die de RVZ de afgelopen jaren op het gebied van de publieke gezondheid heeft uitgebracht, dan lijkt de belangrijkste conclusie dat er in het beleid vrijwel niets mee is gedaan.