Tomasz Pytrus

Immunogenecity of hepatitis A vaccine in pediatric patients with inflammatory bowel disease.

Background: There are only a few studies on immune response to routine vaccinations in children with inflammatory bowel disease (IBD), despite a strong need for this kind of study. The aim of the study was to evaluate the immunogenicity of an inactivated hepatitis A vaccine (HAV) in IBD pediatric patients compared with healthy controls. Methods: This was an open, prospective, and controlled study on anti‐HAV‐negative children and adolescents age 2‐18 years with IBD. HAV using 720 enzyme‐linked immunosorbent assay (ELISA) units were administered at 0 months and at 6‐12 months. Seroconversion and geometric mean titers were measured after each vaccine dose. The evidence of local and systemic adverse effects for 3 days after the first and second dose of vaccine was registered. Results: A total of 134 subjects (66 patients and 68 controls) completed the whole study course consisting of two doses of vaccine and six serum samples. There was no significant difference in the rate of seroconversion between IBD patients and controls when measured after the second dose of vaccine (97% versus 100%, P = 0.2407), but the rate was significantly lower in the IBD group when measured after the first dose (39% versus 64%, P = 0.00001). The mean geometric titers were statistically significantly lower in the IBD group than in the control group at all of the measured timepoints. There were no serious adverse events related to HAV during the study. Conclusions: HAV is both immunogenic and safe in pediatric patients with IBD. (Inflamm Bowel Dis 2010;)

Clostridium difficile infection in newly diagnosed pediatric patients with inflammatory bowel disease: Prevalence and risk factors

Background: Epidemiological and microbiological data suggest that Clostridium difficile infection (CDI) plays a substantial role in the clinical initiation of inflammatory bowel disease (IBD). The aim of the present study was to investigate the prevalence and risk factors of CDI in newly diagnosed pediatric patients with IBD. Methods: The current investigation was a retrospective study. All patients newly diagnosed with IBD in the pediatric gastroenterology clinic in Warsaw between 2007 and 2010 were included in the present study. The patients were diagnosed according to Porto criteria and microbiology evaluation screening tests for CDI were conducted. Risk factors including prior hospitalization, use of antibiotics within 2 months of CDI detection, colonic involvement, and the duration of symptoms were evaluated. CDI diagnosis was based on a positive stool enzyme immunoassay. Results: In the present study, 134 patients were evaluated (54 patients with Crohns disease, and 80 with ulcerative colitis; 87% of the patients had colonic disease). The average age of the patients was 12.3 years, and the prevalence of CDI was 47% (95% confidence interval [CI], 38%–56%). Significant differences in the prevalence of CDI between patients with Crohns disease and ulcerative colitis (P = 0.72; odds ratio [OR] = 1.187, 95% CI, 0.56–2.52) were not observed. The risk of CDI was associated with an increase in the age of the patient and the severity of the disease. Conclusions: The prevalence of CDI in newly diagnosed IBD patients was high and was independent of the type of disease. (Inflamm Bowel Dis 2011;)

Trudności w diagnostyce klinicznej mukopolisacharydoz – historia trzech przypadków

Streszczenie Mukopolisacharydozy (MPS) nalezą do genetycznie uwarunkowanych chorob spichrzeniowych, ktorych przyczyną jest niedobor aktywności enzymow lizosomalnych, rozkladających glikozoaminoglikany. Dziedziczone są w sposob autosomalny recesywny z wyjątkiem choroby Huntera (recesywny, sprzezony z chromosomem X model dziedziczenia). W artykule przedstawiono opis trojga pacjentow z mukopolisacharydozami (chorobą Hurler, chorobą Huntera oraz chorobą Sanfilippo A). Rozpoznanie postawiono na podstawie obrazu klinicznego oraz wynikow testow biochemicznych, stanowiących „zloty” standard w diagnostyce MPS. Zwrocono uwage na charakterystyczne objawy MPS, heterogenny obraz kliniczny oraz poźne postawienie rozpoznania klinicznego. W dyskusji omowiono, na podstawie najnowszego piśmiennictwa przebieg chorob z grupy MPS, wspolczesne standardy diagnostyczne oraz mozliwości terapii.

Guzkowy przerost limfoidalny dwunastnicy u dwojga dzieci z zakażeniem Helicobacter pylori i izolowanym deficytem IgA

Guzkowy przerost limfoidalny jest rzadko obserwowaną i rozpoznawaną u dzieci patologią przewodu pokarmowego. Jego podlozem są rozne wrodzone zaburzenia immunologiczne, najcześciej rozpoznawany jest powszechny zmienny zespol zaburzen odporności (CVID) oraz deficyt IgA. Autorzy przedstawiają dwoje dzieci z izolowanym deficytem IgA i guzkowym przerostem limfoidalnym dwunastnicy związanym z zakazeniem H. pylori. W badaniach endoskopowych stwierdzono mnogie polipy dwunastnicy, ktore w badaniu histopatologicznym mialy charakter licznych pobudzonych grudek chlonnych.

Trzustka ektopowa u dzieci w materiale własnym

Cel pracy Oceniono objawy kliniczne, wyniki badan oraz sposob postepowania u dzieci leczonych w Klinice z rozpoznaniem trzustki ektopowej. Material i metody Badaniem objeto 12 dzieci w wieku 6–18 lat (średnio 14,3 lat, 5 dziewczynek/7 chlopcow), leczonych w Klinice w latach 2006–2008, u ktorych w badaniu gastrofiberoskopowym stwierdzono obecnośc ektopowej trzustki. Wyniki Ektopową trzustke stwierdzono u 0,67% dzieci poddanych badaniu gastrofiberoskopowemu z powodu objawow chorobowych z gornego odcinka przewodu pokarmowego, podejrzenia zaburzen wchlaniania jelitowego oraz opornej na leczenie niedokrwistości. U dzieci z rozpoznaniem trzustki ektopowej wystepowaly niespecyficzne objawy pod postacią bolow w nadbrzuszu (100%), nudności oraz wymiotow (50%). U zadnego z dzieci nie obserwowano krwawienia z przewodu pokarmowego. U jednego pacjenta, ze zmianą podśluzowkową o średnicy 2,5 cm zlokalizowaną w kanale odźwiernika, obserwowano objawy jego niedrozności i poposilkowe wymioty. U chlopca wykonano chirurgiczną resekcje zmiany uzyskując ustąpienie objawow chorobowych. Kolejny pacjent z ektopią trzustki prezentowal objawy tezyczki utajonej. Rozpoznano idiopatyczną tezyczke, chlopiec byl leczony objawowo z poprawą. We wszystkich przypadkach ektopowa tkanka zlokalizowana byla w okolicy przedodźwiernikowej, a jej średnica wynosila od 0,5 do 2,5 cm. U cześci dzieci ektopii trzustki towarzyszyly zmiany zapalne gornego odcinka przewodu pokarmowego, u dwoch pacjentow wykazano towarzyszące zakazenie H. pylori, troje dzieci mialo chorobe wrzodową. Badanie histopatologiczne bioptatow zolądka pobranych w trakcie gastrofiberoskopii u zadnego z dzieci nie potwierdzilo obecności ektopowej tkanki trzustkowej. Endoultrasonografie wykonano u 3 dzieci, potwierdzając obecnośc ektopii trzustki. Wzrost aktywności amylazy w surowicy i/lub w moczu wykazano u 2 dzieci. Leczenie chirurgiczne zastosowano u 3 dzieci: u 1 z powodu niedrozności odźwiernika, a u 2 z powodu duzych rozmiarow ektopowej trzustki. Pozostale dzieci leczono objawowo. Stosowano inhibitor pompy protonowej, a u pacjentow z zakazeniem H. pylori typowe leczenie eradykacyjne. Wnioski 1. Trzustka ektopowa w zolądku jest u dzieci rzadko rozpoznawana, w materiale wlasnym stwierdzono ją u 0,67% dzieci poddanych gastrofiberoskopii. 2. Objawy kliniczne towarzyszące trzustce ektopowej nie są charakterystyczne. U wszystkich dzieci obserwowano bole brzucha, czesto nudności oraz wymioty, ktore tylko u 3 dzieci mogly byc związane z ektopią trzustki. 3. Dzieci z trzustką zlokalizowaną w zolądku wymagają kontroli endoskopowej 1 raz w roku. 4. Z powodu mozliwych powiklan oraz ryzyka nowotworzenia wydaje sie konieczne ustalenie standardow postepowania u dzieci z rozpoznaniem trzustki ektopowej.

Achalazja przełyku u dzieci – doświadczenia własne na podstawie opisu 6 przypadków

Autorzy przedstawiają opis 6 dzieci w wieku od 3 do 18 lat (4 dziewczynki i 2 chlopcow), u ktorych rozpoznano achalazje przelyku. Wśrod objawow klinicznych dominowaly zaburzenia polykania w postaci dysfagii (83,3%), wymioty (83,3%), zahamowania rozwoju fizycznego (50,0%), zakazenie ze strony ukladu oddechowego (50,0%). Rozpoznanie choroby ustalono na podstawie badania kontrastowego przelyku, badania manometrycznego oraz endoskopii. W leczeniu u wszystkich dzieci zastosowano zabieg chirurgiczny – kardiomiotomie dolnego zwieracza przelyku metodą Hellera, uzyskując ustąpienie objawow chorobowych.