M.B. Schuilenburg

The Securitization of Society: Crime, Risk, and Social Order

Contents Introduction 1 David Garland 1. The Problem 9 Part I. A Politics of Fragmentation 27 2. Nodal Governance 29 Part II. From Panopticon to Patchwork Quilt 55 3. Securitization 60 4. Assemblages 97 5. Molar and Molecular 131 Part III. Among People 163 6. Combating Marijuana Cultivation 167 7. Tackling Road Transport Crime 186 8. Urban Intervention Teams 206 9. The Collective Shop Ban 226 Part IV. The Era of Invisible Fissures 245 10. City and Citizenship 249 11. A Dynamic Perspective 286 Acknowledgments 303 Notes 305 References 315 Index 335 About the Author 345

To Resist = to Create? Some Thoughts on the Concept of Resistance in Cultural Criminology

Today, we are told, the practice of resistance – especially political resistance in the form of protest and activism – is making a comeback. ‘The world is facing a wave of uprisings, protests and revolutions’, according to the back cover of Paul Mason’s influential recent book Why It’s Kicking Off Everywhere (2012), an engrossing text that has become something of a handbook for all sorts of activ‐ ists, from hard-core cyber-protestors to would-be revolutionaries. But while resistance is once again highly fashionable, we should not lose sight of the fact that it is also characterized by a palpable lack of definitional consensus, with the term being employed in a haphazard fashion to describe everything from fullblown revolutionary protest (Adib-Moghaddam, 2013; McDermott & Stibbe, 2006) to women who watch television soap operas (Brown, 1994). This broad application of the label ‘resistance’ to a very diverse and often contradictory set of practices also extends to a growing number of activities and pursuits that occur within the discipline of criminology. It is essential therefore that criminologists interested in studying the subject do so with some measure of conceptual clarity. This article aims to provide a more analytical understanding of the label ‘resist‐ ance’ – especially as it is deployed and appropriated in Western liberal democra‐ cies. It sets out from the premise that the notion of resistance, although it has been current in criminology for some time, is still vaguely defined. In order to provide more analytical precision, we will first review how notions of resistance and rebellion are currently employed within criminology generally and cultural criminology specifically. In the second part, we explore the implications for how we might conceive of a conception of resistance as a positive or ‘creative force’, rather than simply a negative counter-reaction against cultural, social or econom‐ ical power relations that exist at a particular moment in a society. The third part is devoted to four events that radically transform a certain situation in the fields of politics, art, love and science. In the fourth part we investigate the limitations of resistance by reference to the counterculture of the Sixties. In the fifth and final part, we put forward the case for thinking about resistance as a three-stage process.

Citizenship revisited: denizens and margizens

We are witnessing an increasing amount of information processes in our daily environment. They connect the physical environment with a virtual landscape. This situation offers creative opportunities, but has also negative consequences. This is illustrated by the use of security techniques such as video surveillance and camera supervision with the intent to reduce risks by identifying “dangerous” individuals likely to offend. Since the early 1990s, cities in the Western world have employed detection and pattern recognition cameras on a large scale in public space. According to the latest studies, Britain has a staggering 4.2 million CCTV (Closed Circuit Television) cameras—one for every 14 people in the country. In London, the use of systems such as CCTV has led to the Underground being equipped with a network of thousands of cameras. The software program Mandrake matches faces with photos of recidivists; within 60 seconds, the faces of 15 million people are compared. It has been calculated that each person in London is caught on camera an average of 400 times daily. A highly advanced system of video surveillance turns the people of Chicago into the most closely observed people in the world. The cameras alert the police when someone is wandering around aimlessly on the streets, or is hanging around supposedly too long at a public building. Simply walking around with your friends is no longer treated as an innocent activity.

Are you on the fast track? The rise of surveillant assemblages in a post industrial age

It is the contention of this article that a new subjectivity is taking shape in contemporary Western societies. This subjectivity is the effect of an ongoing transformation of power relations. Following Haggerty and Ericson, we call these emerging power relations ‘surveillant assemblages.’ These assemblages take shape against the background of a society with an ever-increasing emphasis on speed, flux, mobility, and flows. Taking the work of Michel Foucault on the disciplinary society as a point of departure, this article will set out to describe, following Gilles Deleuze and David Garland, the transformation of the current social order into a society of control. In light of such a transformation we will reassess the notion of flow that captures these changes. This article will, therefore, deal with the inherent connection of flow and (the society of) control. In such an analysis we leave the traditional view of control behind. That is, control as the opposite of flow. In the society that is taking shape, control has become an immanent part of flows. Or in short: there is no flow without control.

Smart cities and the architecture of security: pastoral power and the scripted design of public space

The architecture of security is often thought of in terms of situational crime prevention and defensible space. In this article, we argue that the emergence of smart cities and smart technology compel a broader conceptualisation of the design of security, which has the potential to transform the governance of our urban landscape. Drawing on the case of the city of Eindhoven’s “De-escalate” project—in which sound, smell and lighting programming combined with data analysis is used to reduce violence and aggression in the inner-city entertainment area—we show that the securitisation of urban space can also be pursued by positive triggers for behaviour. The case allows us to rethink the architecture of security in terms of pastoral power—Foucault’s notion of governing individuals and populations through care and protection. In sharp contrast with more hostile forms of situational crime prevention and defensible space, which seek to “design out” unwanted behaviour by closing off spaces, pastoral architecture is inclusive and provides “scripts” for desirable behaviour in public space. Moreover, this architecture is incorporated and designed into the existing built environment, operates through psychological triggers rather than physical ones, and is principally developed by private companies rather than the state.

Vertrouwen in de politie. Empirisch onderzoek naar de beleving van vertrouwen in de Rotterdamse wijk Bloemhof

Het ene na het andere schandaal kom t naar boven over de Nationale Politie. Zo was er de geldsm ijtrel waarbij de Cen trale Ondernem ingsraad exorbitan te bedragen uitgaf aan hotels, kostuum s en een im agocoach. Het ophelderingspercen tage van m isdrijven daalt gestaag. Naar eigen zeggen is de politie de grip volledig kwijt op de georgan iseerde m isdaad. Op terreinen als cybercrim e heeft de politie n iet de ju iste expertise in huis en blijven de prestaties achter. Tegelijkertijd neem t het aan tal politiem edewerkers m et een hoger inkom en dan hun hoogste baas, korpschef Erik Akerboom , steeds verder toe. Etn isch profileren blijkt structureler binnen de politie voor te kom en dan gedacht. Het aan trekken van hogeropgeleiden kom t n iet van de grond en ook het diversiteitsbeleid faalt. Bovendien is het beloofde aan tal van 1 wijkagen t op 5.000 inwoners nog steeds n iet gerealiseerd. Je zou verwachten dat door alle schandalen het vertrouwen in de Nationale Politie een flinke deuk oploopt. Maar ondanks alle com m otie kan de politie nog altijd op veel steun in de sam en leving rekenen . Dat laten de cijfers van het CBS zien .1 Vertrouwde in 2012 67,7 procen t van de Nederlanders op de politie, in 2016 is dat iets m eer dan 70,3 procen t. Dit percen tage ligt iets onder dat van de rechterlijke m acht m et 71,5 procen t, m aar is wel hoger dan voor andere publieke organ isaties, waaronder het leger m et 65 procen t en de Tweede Kam er m et 36,8 procen t. Het CBS heeft ook gekeken naar de persoonskenm erken in relatie tot het vertrouwen in de politie. Hieruit blijkt dat het vertrouwen stijgt m et het n iveau van de opleiding. Hogeropgeleiden hebben

Positieve veiligheid en positieve vrijheid. Meningen van wijkbewoners in Rotterdam-Zuid over Buurt Bestuurt

Ruim drie jaar geleden, op 17 juni 2013, woon ik voor het eerst een vergadering bij van Buurt Bestuurt in de Rotterdamse wijk Hillesluis. In Buurt Bestuurt bepa‐ len de bewoners, samen met politie en gemeente, welke problemen en uitdagin‐ gen in hun wijk als eerste moeten worden aangepakt. Hillesluis ligt in RotterdamZuid en is een van de grootste probleemwijken van Nederland. Het is een achter‐ standswijk die te maken heeft met een grote werkeloosheid, analfabetisme, crimi‐ naliteit en een laag opleidingsniveau. De wijk scoort al jaren slecht op de Rotter‐ damse Veiligheidsindex, met als laagste score een 4,1 in 2013 (Veiligheidsindex, 2014). Ook op de Sociale Index scoort Hillesluis slecht, een 4,5 in 2012. De buurt‐ tevredenheid is met 51 procent in 2010 en 54 procent in 2012 laag (Spierings & Meeuwise, 2012). Uit een vroeg onderzoek naar Hillesluis blijkt dat vervuiling en gebrekkig onderhoud van de woningen belangrijke problemen zijn. Ook voelen de bewoners zich niet veilig en koesteren ze een breed gevoel van onbehagen (Uit Beijerse et al., 1987, 1990). Meer dan tien jaar later concludeert Blokland (2000, zie ook: 2005, 2009) dat er weinig is verbeterd. Het defaitisme overheerst in Hil‐ lesluis en bewoners hebben weinig hoop dat ze de uitkomsten kunnen beïnvloe‐ den van politieke processen over hun wijk. Ik heb me aangesloten bij Buurt Bestuurt, omdat ik nieuwsgierig ben of de belofte van Buurt Bestuurt in de praktijk wordt waargemaakt. Buurt Bestuurt heeft tot doel de veiligheid en veiligheidsgevoelens onder de bewoners te vergroten. Ook wil het project het onderlinge vertrouwen tussen bewoners en professionals ver‐ beteren door bewoners een actieve stem te geven in de aanpak van problemen in hun wijk.1 Dit gebeurt door bewoners te betrekken bij de oplossingen voor de vei‐ ligheidsproblemen in hun buurt. Bewoners stellen hun eigen top drie aan proble‐ men in de wijk op en geven die door aan de lokale autoriteiten, waarna de politie en gemeente deze problemen moeten oppakken (Hoekman, 2011; Van der Lindt, 2012; Eysink Smeets, 2013; Van der Land & Van Stokkom, 2015). Dit maakt het interessant om Buurt Bestuurt als kapstok te gebruiken voor de vraag of met deze nieuwe manier van werken bewoners meer vertrouwen hebben gekregen in de overheid, in het bijzonder in de politie en gemeente. De bredere relevantie van deze vraag schuilt erin dat Buurt Bestuurt kan worden gepositioneerd tegen de achtergrond van de overgang van de verzorgingsstaat naar een participatiemaatschappij. Ik kom hier nog uitgebreid op terug, maar