Bernd Kohler

Spontaneous Esophagotracheal Fistula Resulting From Ulcer in Heterotopic Gastric Mucosa

In a 50-yr-old male patient, a spontaneously perforating peptic ulcer located in a patch of heterotopic gastric mucosa in the upper part of the esophagus led to the development of an esophagotracheal fistula. The histologic workup revealed, in addition to ulcer necroses and granulation tissue, glands of the fundic type, with chief and parietal cells. On the basis of histologic results, the fistula was successfully occluded with the aid of a fibrin adhesive applied endoscopically. After the second session, the patient immediately became free of symptoms. Under medical treatment with an H2-receptor blocker, the patient has been completely symptom-free for 1 yr.

Acute Ulcer Bleeding (A Prospective Randomized Trial to Compare Doppler and Forrest Classifications in Endoscopic Diagnosis and Therapy)

The aim of our prospective randomized studyinvolving 100 patients was to investigate whetherDoppler ultrasound can be used to select patients atrisk for ulcer rebleeding. Ulcers in the Forrest group classified as having a visible vessel or a clotwere treated prophylactically by injection withepinephrine solution. In the Doppler group, in contrast,only ulcers with a positive Doppler signal were treated endoscopically. In the Doppler group, rebleedsoccurred significantly less frequently (2%, P < 0.03)than in the Forrest group (14%). Emergency surgery wasonly necessary in the Forrest group (0% vs 5%; P =0.02). Bleeding-related mortality was 0% and 4% (P =0.15) and the overall mortality 0% and 10% (P = 0.02),in the Doppler and Forrest groups, respectively. Theseresults appear to show that Doppler-based injection treatment is superior to endoscopictreatment based exclusively on the Forrestclassification. In our study, Doppler-based localendoscopic treatment reduced the danger of a rebleed andthus the number of emergency operations and the overallmortality.

Cure with omeprazole plus amoxicillin versus long-term ranitidine therapy in Helicobacter pylori–associated peptic ulcer bleeding☆☆☆★★★

BACKGROUND Long-term prophylaxis with ranitidine reduces the risk of recurrent bleeding in patients with a history of bleeding peptic ulcers. To date, no randomized study has been performed to compare cure of Helicobacter pylori infection versus H2 blocker prophylaxis in patients with bleeding peptic ulcer. METHODS In a prospective randomized study, 95 consecutive patients with H. pylori-associated peptic ulcer bleeding were randomized to either ranitidine prophylaxis (150 mg at night) for 2 years or to H. pylori-eradication with omeprazole 60 mg twice daily plus amoxicillin 750 mg three times daily for 10 days. RESULTS (Intention-to-treat analysis). Forty-eight patients were enrolled in the ranitidine group; 47 in the omeprazole-plus-amoxicillin group. Mean follow-up was 576 days (77 to 730). Ulcer recurrence rate was 31.3% in the ranitidine group (group 1) versus 6.37% in the eradication group (group 2; p = 0.0018). More patients had recurrent bleeding in group 1 (8.3%) than in group 2 (4.2%) but we were not able to show a statistically significant difference with respect to recurrent bleeding between groups (p = 0.29). Definite cure of H. pylori infection was achieved in 89.3%. CONCLUSIONS Cure of H. pylori infection reduces recurrence of peptic ulcer and therefore rebleeding more effectively than does long-term maintenance therapy with an H2 blocker.

Clinical comparison of extracorporeal piezoelectric lithotripsy (EPL) and intracorporeal electrohydraulic lithotripsy (EHL) in difficult bile duct stones : a prospective randomized trial

Today, nearly 90% of common bile duct stones are extracted endoscopically. Problems are encountered if there are large stones or a duct stenosis. Extracorporeal piezoelectric lithotripsy (EPL) as well as intracorporeal electrohydraulic lithotripsy (EHL) serve as an alternative to surgical intervention for those few patients in whom endoscopic measures have failed. A total of 35 patients with common bile duct stones in whom conventional endoscopic treatment had failed were selected on the condition that stone visualization through ultrasound was possible and that the papilla was within easy reach of the endoscope. Patients fulfilling the inclusion criteria were randomly treated either by EPL or EHL. The average age of our patients was 73 years. The main reasons for failure of conventional endoscopy were due to the large size of the stones (13 patients), impacted stones (16), or the presence of a biliary stricture (6). In the EPL group, visualization of the stones by ultrasound and ensuing treatment were possible in 16 of 18 patients (89%); stones could be fragmented in 15 patients. In 13 patients, the biliary tree could then be completely freed of calculi; the success rate was 72% for all the patients (13 of 18). On average, the patients had 2.3 treatments on the lithotripter, and 3870 shock waves were applied per treatment. In the EHL group stones were successfully fragmented in 13 of 17 patients (76.5%). The average number of treatments was 1.4. Comparing both therapies, there was no difference in stone-free rates. In both groups, additional endoscopic interventions were necessary to clear the bile duct. The mean number of lithotripsy sessions was less in the EHL group (1.4 vs 2.3). There were no major differences in average hospital stay, 30-day mortality was zero in both groups. Combined treatment including EPL, EHL, and intracorporeal laser lithotripsy was finally successful in 32 patients (91.5%). It is concluded that EHL might be the method of choice for smaller, single stones in the more proximal parts of the common bile duct. In these cases, complete duct clearance in one lithotripsy session can be achieved. Multiple and large stones are probably best accessible to EPL. With a combination of the methods described, the bile duct can be cleared of concrements in almost every instance. As a result, surgery for choledocholithiasis has become the absolute exception.

Pancreoscopic diagnosis of intraductal cystadenoma of the pancreas

Cys tadenomas of the pancreas are rare tumors, Among the group of lesions known as epithelial cyst ic processes of the pancreas, cys tadenoma accounts for 10% of the lesions. Its malignant degeneration, cys tadenocarc inoma, accounts for about 1% of all malignant tumors affecting the pancreas (1-4). With the aid of modern imaging procedures such as ultrasound and computer ized tomography, these cystic tumors are detected far more frequently today than previously. An accurate preopera t ive assessment , however , continues to be something of a problem. On the basis of the case described in this paper, we demonstra te the effect iveness of a new mother-and-baby duodenoscope. With its aid, it p roves possible to visually identify small intraductal processes of the pancreas and, via selective removal of biopsy material, to establish a definitive diagnosis.

Idiopathic mesenteric varices causing lower gastrointestinal bleeding.

We report a case of lower gastrointestinal bleeding caused by idiopathic mesenteric varices. A 25-year-old man presented with a history of two episodes of lower gastrointestinal bleeding without transfusion. Colonoscopy revealed varices of the entire colon and terminal ileum. Intravariceal blood flow was demonstrated by dopplersonography. Vascular abnormalities were excluded by selective angiography of the upper and lower mesenteric artery. No therapy was given without a new episode of bleeding and there has been no further bleeding to date (a period of 14 months). Mesenteric varices are a rare cause of lower gastrointestinal bleeding, almost always associated with portal hypertension. The varices are idiopathic in only a few cases. The therapy depends on the intensity of bleeding, but resection is the most frequent treatment.

Vorsorge und Screening beim kolorektalen Karzinom

at the end of the article Πρόληψη του ορθοκολικού καρκίνου και προσυμπτωματικός έλεγχος Ο ορθοκολικός καρκίνος (colorectal cancer, CRC) είναι ένας από τους συχνότερους καρκίνους παγκοσμίως, σχετίζεται με την υιοθέτηση του δυτικού τρόπου ζωής και στην πλειονότητα των περιπτώσεων −αν εξαιρεθούν οι κληρονομικές μορφές του− εμφανίζεται σε ηλικιωμένους ασθενείς. Αυτό σημαίνει ότι με τις κατάλληλες στρατηγικές πρόληψης, είτε πρωτογενώς με την αλλαγή του τρόπου ζωής, είτε δευτερογενώς με τον προσυμπτωματικό έλεγχο, μπορεί να επιτευχθεί μείωση τόσο της επίπτωσής του, όσο και της θνησιμότητας που προκαλείται εξαιτίας του. Παράγοντες κινδύνου που σχετίζονται μακροπρόθεσμα με την ανάπτυξη CRC και αποτελούν στόχο της πρωτογενούς πρόληψης είναι η μειωμένη κατανάλωση φρούτων και λαχανικών, η αυξημένη κατανάλωση λίπους, το κάπνισμα, η αυξημένη κατανάλωση οινοπνεύματος και η μειωμένη φυσική δραστηριότητα. Αναφορές, ωστόσο, υπάρχουν και για ενδεχόμενες προοπτικές χημειοπροφύλαξης με τη βοήθεια φαρμακευτικών προϊόντων, όπως είναι τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη. Σε ό,τι αφορά στον προσυμπτωματικό έλεγχο, η έναρξή του συνιστάται να γίνεται από την ηλικία των 50 ετών για άτομα με μέσο κίνδυνο για την εμφάνιση CRC, νωρίτερα όμως για εκείνους με αυξημένο κίνδυνο, όπως με οικογενειακό ιστορικό CRC ή οικογενείς μορφές καρκίνου, σύμφωνα με καθορισμένες οδηγίες για τη συχνότητα του ελέγχου. Την πρότυπη μέθοδο του ανωτέρω ελέγχου αποτελεί η κολοσκόπηση, η οποία επιτυγχάνει την αποκάλυψη σημαντικού αριθμού ασθενών με προκαρκινικές βλάβες, συμβάλλοντας έτσι στη μεγάλη μείωση του αριθμού θανάτων από CRC. ποσοστό >1/3 των περιπτώσεων καταγράφηκαν εκτός των βιομηχανικών χωρών, γεγονός που καταρρίπτει το μύθο ότι ο CRC αφορά αυστηρά στις δυτικές χώρες. Επιπλέον, η αύξηση του μέσου όρου ζωής του πληθυσμού των μη βιομηχανοποιημένων χωρών θα αυξήσει τον αριθμό των περιπτώσεων διαγνωσμένου CRC στα επόμενα χρόνια. Εξάλλου, το 90% των περιπτώσεων CRC αφορά στις ηλικίες >40 ετών, με το 85% αυτών να παρατηρείται σε ηλικίες >60 ετών (εικ. 1).2,3 2. ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΤΟΥ ΟΡΘΟΚΟΛΙΚΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΓΝΩΣΗΣ ΤΟΥ Για την εμφάνιση του CRC, εκτός από την ηλικία, έχουν ενοχοποιηθεί κληρονομικοί αλλά και τροποποιήσιμοι παράγοντες κινδύνου (πίν. 1). Έχει αποδειχθεί ότι >75% των περιπτώσεων ορθοκολικού καρκίνου αφορά σε μη κληρονομήσιμες ή σε σποραδικές μορφές της νόσου (πίν. 2). Οι κατηγορίες υψηλού κινδύνου ασθενών, όπως εκείνοι με οικογενείς μορφές της νόσου, με οικογενειακό ιστορικό 1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ Ο ορθοκολικός καρκίνος (colorectal cancer, CRC) αποτελεί πρόβλημα δημόσιας υγείας, αφού κάθε χρόνο διαγιγνώσκονται σχεδόν ένα εκατομμύριο νέες περιπτώσεις παγκοσμίως και εξαιτίας του προκαλούνται μισό εκατομμύριο θάνατοι. Τα υψηλότερα ποσοστά σημειώνονται στη βόρεια Αμερική, στην Ευρώπη και στην Αυστραλία, ενώ τα ποσοστά σε Αφρική και Ασία είναι χαμηλά, αυξάνονται όμως σε χώρες που υιοθετούν δυτικές διατροφικές συνήθειες.1 Η συχνότητα εμφάνισης της νόσου είναι μεγαλύτερη στους άνδρες απ’ ό,τι στις γυναίκες (19,1 και 14,4/100.000, αντίστοιχα), ενώ πρόσφατα επιδημιολογικά δεδομένα έδειξαν ότι στις ΗΠΑ είναι ο τρίτος συχνότερος τύπος καρκίνου, παρά το γεγονός ότι τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη αποτελεί τη δεύτερη πιο συχνή αιτία θανάτου μεταξύ των διαφόρων μορφών νεοπλασμάτων. Ενδεικτικά, το 2002 καταγράφηκαν 944.717 περιστατικά CRC παγκοσμίως, από τα οποία 498.754 νέες περιπτώσεις σε άνδρες και 445.963 νέες περιπτώσεις σε γυναίκες. Μάλιστα, ............................................... Ε. Τσακιρίδου,1 Κ. Αργυρίου,2 Α. Χατζητόλιος3 1Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα «Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας», Τμήμα Ιατρικής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Βόλος 2Α ́ Παθολογική Κλινική, ΓΝΝ Σερρών, Σέρρες 3Α ́ Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Νοσοκομείο «ΑΧΕΠΑ», Θεσσαλονίκη ............................................... Υποβλήθηκε 8.9.2008 Εγκρίθηκε 4.12.2008 Λέξεις ευρετηρίου Ορθοκολικός καρκίνος Παράγοντες κινδύνου Προσυμπτωματικός έλεγχος Χημειοπροφύλαξη Copyright

Palliative endoskopische Interventionen (Laser, Tubus, Wallstent)

ZusammenfassungPalliative endoskopische Interventionen können heute mit großem Erfolg zur Verbesserung der Lebensqualität der individuellen Patienten eingesetzt werden. Die Laservaporisation von malignen Ösophagusstenosen führt in über 80% der Fälle zu einer raschen Passagewiederherstellung. Die Komplikationsrate der Methode ist äußerst gering. In Abhängigkeit vom Dysphagiegrad läßt sich im Einzelfall damit auch die Überlebenszeit verlängern. Nachteile des Lasers sind häufige Wiederholungen, die durch ein nur relativ kurzes dysphagiefreies Intervall hervorgerufen sind. Die Tubusimplantation ist eine zuverlässige Behandlungsmaßnahme, deren Nachteil allerdings in einer relativ hohen Komplikationsrate liegt. Perforation und Dislokation sind gefürchtet. Die Kombination aus Laser und Tubus bringt keinen entscheidenden Vorteil. Die individuelle Situation des Patienten entscheidet im Einzelfall über die Anwendung der Methoden.SummaryPalliative endoscopic interventions today may be employed with great success to improve the quality of life of the individual patient. Laser vaporisation of malignant esophageal stenoses in more than 80% leads to an immediate recanalisation. Complications are rare. Dependent upon the grade of dysphagia, survival time may be increased. Disadvantages of laser are frequent repetitions due to a short dysphagia-free interval. Tube implantation is a secure mode of treatment with a relatively high complication rate. Perforation and displacement are possible. Combination of laser and tube is of no significant value. Decision about the procedure is made by the individual patient’s situation.