Claus Benz

Acute Ulcer Bleeding (A Prospective Randomized Trial to Compare Doppler and Forrest Classifications in Endoscopic Diagnosis and Therapy)

The aim of our prospective randomized studyinvolving 100 patients was to investigate whetherDoppler ultrasound can be used to select patients atrisk for ulcer rebleeding. Ulcers in the Forrest group classified as having a visible vessel or a clotwere treated prophylactically by injection withepinephrine solution. In the Doppler group, in contrast,only ulcers with a positive Doppler signal were treated endoscopically. In the Doppler group, rebleedsoccurred significantly less frequently (2%, P < 0.03)than in the Forrest group (14%). Emergency surgery wasonly necessary in the Forrest group (0% vs 5%; P =0.02). Bleeding-related mortality was 0% and 4% (P =0.15) and the overall mortality 0% and 10% (P = 0.02),in the Doppler and Forrest groups, respectively. Theseresults appear to show that Doppler-based injection treatment is superior to endoscopictreatment based exclusively on the Forrestclassification. In our study, Doppler-based localendoscopic treatment reduced the danger of a rebleed andthus the number of emergency operations and the overallmortality.

Endoscopic therapy of adenomas of the papilla of Vater. A retrospective analysis with long-term follow-up

AIMS To compare the efficacy and the complication rate between endoscopic snare resection of adenomas of Vaters papilla and endoscopic palliation. METHODS In a retrospective, non randomized manner, we compared long-term results of our endoscopic strategies in 36 patients with histologically confirmed adenoma of Vaters papilla submitted either to local endoscopic snare resection (n=18) or to simple endoscopic palliation (n= 18), respectively. RESULTS Between 1985 and 1998 results were reviewed. Median age was 76.5 (range 42-89) years in the palliation, and 64.0 (23-89) years in the endoscopic snare resection group. Median duration of follow-up was 33 (6-135) and 75.0 (27-123) months, respectively. The incidence of adenocarcinoma of Vaters papilla was 1 per 52.8 patient-years after endoscopic snare resection and 1 per 15.5 patient-years in the group treated with endoscopic palliation. Compared to the results of endoscopic palliation (prosthesis, sphincterotomy), we found a significant reduction of carcinoma-related death (p=0.0045, McNemar) and adenoma carcinoma-sequence (p=0.007, McNemar) after snare resection. CONCLUSIONS This retrospective study suggests that complete endoscopic snare resection of adenomas of Vaters papilla will lead to a lower rate of adenoma-carcinoma sequence, to a lower carcinoma-related death rate and probably improves patient survival. These results should be proven prospectively.

Endoscopic stenting for postoperative biliary strictures due to hepatic hydatid disease: effectiveness and long-term outcome.

Background Postoperative strictures due to hepatic hydatid disease caused by Echinococcus surgery is considered to be a rare cause of benign bile duct strictures, especially in the Western world. Goals The aim of this retrospective study is to demonstrate possible characteristics of the strictures as well as the effectiveness of long-term endoscopic stenting. Study Between 1994 and 2001, we treated 10 of these cases in our clinic. All patients had surgery for hepatic Echinococcus disease one or more times. These types of benign biliary strictures, secondary to surgery of hepatic hydatid disease, were multiple and located in the proximal common bile duct. Endoscopic stent therapy was carried out in all cases containing transpapillary approach with plastic prostheses (7.5–11 French) or transhepatic approach with Yamakawa ® prostheses (16 French). Nine patients were available for follow-up. Results In 6 patients (66%), the stents were removed after a median period of 22.5 months with radiologic and clinical signs of improvement. Three patients required prolonged dilatation therapy because of stricture-recurrence. There was low overall morbidity and we recognized no therapy-associated mortality. Conclusions Endoscopic stent therapy is a safe nonoperative method for the treatment of postoperative benign biliary strictures due to hepatic hydatid disease.

Vorsorge und Screening beim kolorektalen Karzinom

at the end of the article Πρόληψη του ορθοκολικού καρκίνου και προσυμπτωματικός έλεγχος Ο ορθοκολικός καρκίνος (colorectal cancer, CRC) είναι ένας από τους συχνότερους καρκίνους παγκοσμίως, σχετίζεται με την υιοθέτηση του δυτικού τρόπου ζωής και στην πλειονότητα των περιπτώσεων −αν εξαιρεθούν οι κληρονομικές μορφές του− εμφανίζεται σε ηλικιωμένους ασθενείς. Αυτό σημαίνει ότι με τις κατάλληλες στρατηγικές πρόληψης, είτε πρωτογενώς με την αλλαγή του τρόπου ζωής, είτε δευτερογενώς με τον προσυμπτωματικό έλεγχο, μπορεί να επιτευχθεί μείωση τόσο της επίπτωσής του, όσο και της θνησιμότητας που προκαλείται εξαιτίας του. Παράγοντες κινδύνου που σχετίζονται μακροπρόθεσμα με την ανάπτυξη CRC και αποτελούν στόχο της πρωτογενούς πρόληψης είναι η μειωμένη κατανάλωση φρούτων και λαχανικών, η αυξημένη κατανάλωση λίπους, το κάπνισμα, η αυξημένη κατανάλωση οινοπνεύματος και η μειωμένη φυσική δραστηριότητα. Αναφορές, ωστόσο, υπάρχουν και για ενδεχόμενες προοπτικές χημειοπροφύλαξης με τη βοήθεια φαρμακευτικών προϊόντων, όπως είναι τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη. Σε ό,τι αφορά στον προσυμπτωματικό έλεγχο, η έναρξή του συνιστάται να γίνεται από την ηλικία των 50 ετών για άτομα με μέσο κίνδυνο για την εμφάνιση CRC, νωρίτερα όμως για εκείνους με αυξημένο κίνδυνο, όπως με οικογενειακό ιστορικό CRC ή οικογενείς μορφές καρκίνου, σύμφωνα με καθορισμένες οδηγίες για τη συχνότητα του ελέγχου. Την πρότυπη μέθοδο του ανωτέρω ελέγχου αποτελεί η κολοσκόπηση, η οποία επιτυγχάνει την αποκάλυψη σημαντικού αριθμού ασθενών με προκαρκινικές βλάβες, συμβάλλοντας έτσι στη μεγάλη μείωση του αριθμού θανάτων από CRC. ποσοστό >1/3 των περιπτώσεων καταγράφηκαν εκτός των βιομηχανικών χωρών, γεγονός που καταρρίπτει το μύθο ότι ο CRC αφορά αυστηρά στις δυτικές χώρες. Επιπλέον, η αύξηση του μέσου όρου ζωής του πληθυσμού των μη βιομηχανοποιημένων χωρών θα αυξήσει τον αριθμό των περιπτώσεων διαγνωσμένου CRC στα επόμενα χρόνια. Εξάλλου, το 90% των περιπτώσεων CRC αφορά στις ηλικίες >40 ετών, με το 85% αυτών να παρατηρείται σε ηλικίες >60 ετών (εικ. 1).2,3 2. ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΤΟΥ ΟΡΘΟΚΟΛΙΚΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΓΝΩΣΗΣ ΤΟΥ Για την εμφάνιση του CRC, εκτός από την ηλικία, έχουν ενοχοποιηθεί κληρονομικοί αλλά και τροποποιήσιμοι παράγοντες κινδύνου (πίν. 1). Έχει αποδειχθεί ότι >75% των περιπτώσεων ορθοκολικού καρκίνου αφορά σε μη κληρονομήσιμες ή σε σποραδικές μορφές της νόσου (πίν. 2). Οι κατηγορίες υψηλού κινδύνου ασθενών, όπως εκείνοι με οικογενείς μορφές της νόσου, με οικογενειακό ιστορικό 1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ Ο ορθοκολικός καρκίνος (colorectal cancer, CRC) αποτελεί πρόβλημα δημόσιας υγείας, αφού κάθε χρόνο διαγιγνώσκονται σχεδόν ένα εκατομμύριο νέες περιπτώσεις παγκοσμίως και εξαιτίας του προκαλούνται μισό εκατομμύριο θάνατοι. Τα υψηλότερα ποσοστά σημειώνονται στη βόρεια Αμερική, στην Ευρώπη και στην Αυστραλία, ενώ τα ποσοστά σε Αφρική και Ασία είναι χαμηλά, αυξάνονται όμως σε χώρες που υιοθετούν δυτικές διατροφικές συνήθειες.1 Η συχνότητα εμφάνισης της νόσου είναι μεγαλύτερη στους άνδρες απ’ ό,τι στις γυναίκες (19,1 και 14,4/100.000, αντίστοιχα), ενώ πρόσφατα επιδημιολογικά δεδομένα έδειξαν ότι στις ΗΠΑ είναι ο τρίτος συχνότερος τύπος καρκίνου, παρά το γεγονός ότι τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη αποτελεί τη δεύτερη πιο συχνή αιτία θανάτου μεταξύ των διαφόρων μορφών νεοπλασμάτων. Ενδεικτικά, το 2002 καταγράφηκαν 944.717 περιστατικά CRC παγκοσμίως, από τα οποία 498.754 νέες περιπτώσεις σε άνδρες και 445.963 νέες περιπτώσεις σε γυναίκες. Μάλιστα, ............................................... Ε. Τσακιρίδου,1 Κ. Αργυρίου,2 Α. Χατζητόλιος3 1Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα «Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας», Τμήμα Ιατρικής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Βόλος 2Α ́ Παθολογική Κλινική, ΓΝΝ Σερρών, Σέρρες 3Α ́ Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Νοσοκομείο «ΑΧΕΠΑ», Θεσσαλονίκη ............................................... Υποβλήθηκε 8.9.2008 Εγκρίθηκε 4.12.2008 Λέξεις ευρετηρίου Ορθοκολικός καρκίνος Παράγοντες κινδύνου Προσυμπτωματικός έλεγχος Χημειοπροφύλαξη Copyright

7007 Minilaparoscopy versus conventional diagnostic laparoscopy in chronic liver disease - preliminary results of a prospective trial.

Introduction: Minilaparoscopy (ML) increasingly establishes in the diagnosis of liver disease. We hereby present our results of a prospective study comparing ML and conventional laparoscopy (CL) in the diagnostic workup of patients with liver disease. Patients and methods: 96 patients were randomized either to undergo CL (n = 47) or ML (n = 49) for the diagnosis of suspected liver disease. Conventional laparoscopy was performed with a 11mm-standard Storz laparoscope (Storz, Tuttlingen, Germany) according to previously published guidelines. For minilaparoscopy we used a 1,9 mm-minioptic (Richard Wolf GmbH, Knittlingen, Germany). In all cases, we attempted to obtain a liver biopsy. Results: Laparoscopy could successfully be performed in 92/96 (96%) patients with simultaneous biopsies of the liver. Compared to CL, ML could be performed in a significantly shorter period of time (27,6 min vs.25,1 min, p≤.0,05). In four cases (1 CL and 3 ML), postoperative adhesions prevented sufficient inspection of the liver and in one further patient the technique was switched from CL to ML for the same reason. Minor, self-limiting bleeding after biopsy was observed during 7 examinations with either technique, 2 patients in the ML-group (liver cirrhosis stage Child-Pugh C with ascites) required surgery for uncontrollable bleeding. The patients` subjective perception of the examination was comparable in both groups. Macroscopic and microscopic findings equaled in both groups: During CL and ML, macroscopic signs of cirrhosis were found in 33/47 (70%) and 26/49 (53%) patients, respectively. Histological confirmation of these findings could be obtained in 76% and 77%, respectively. On the other hand, liver cirrhosis was diagnosed by histology in 1/14 (7%) and 1/23 (4%) patients without macroscopic signs of cirrhosis. Discussion: The diagnostic gain of laparoscopy with minioptics in the workup of liver disease seems to be comparable with the results obtained by CL. An advantage is a lower degree of invasiveness and a shorter examination time in ML.