Vera Verhage

Cohort Profile: Tracing Achievements, Key processes and Efforts in professional care for Children and Adolescents REsearch; TAKECARE

TAKECARE is a prospective cohort study designed in The Netherlands to obtain evidence on the care chain for children and adolescents with psychosocial problems, and its long-term outcomes. Little is known about the content of care as offered and on whether the care is adequate. The cohort consists of children and adolescents entering care for psychosocial problems (care sample, n = 1382) and a random sample of the general population (community sample, n = 666). Children were eligible for participation if they were aged 4-18 years (inclusive) and had estimated IQs of 70 and over. The care sample covers the fields of Preventive Child Healthcare (PCH), Child and Adolescent Social Care (CASC) and Child and Adolescent Mental Healthcare (CAMH). Children, parents or guardians and involved practitioners completed five questionnaires (baseline, and at 3, 12, 24 and 36 months thereafter). The main categories of data concern the sociodemographic characteristics of children and their parents or guardians, the characteristics of entry into care and care content, and intermediate and final treatment outcomes. Information about data access can be requested by e-mail: c4youth@umcg.nl.

Triage op de Meldkamer

SamenvattingDoel: Bestuderen of er een samenhang bestaat tussen de kwaliteit van de triage op de Meldkamer en het ontstaan van Eerste Hulp Geen Vervoer-ritten. Opzet: Onafhankelijke beoordeling van bandopnames met 1-1-2-meldingen. Methode: 98 bandopnames van 1-1-2 meldingen zijn door twee onafhankelijk beoordelaars beluisterd en beoordeeld op basis van een aantal criteria, met als belangrijkste criterium de mate waarin de centralist zich aan de Landelijke Standaard Meldkamer Amulancezorg (LSMA) houdt. Resultaten: De meldcode ‘pijn op de borst’ leidt in 20% van de gevallen tot een EHGV-rit, terwijl de meldcode ‘onwelwording’ in 66% van de gevallen een EHGV-rit tot gevolg heeft. Bij ‘pijn op de borst’-klachten wordt in 80% van alle gevallen alle stappen van de LSMA-standaard doorlopen, terwijl dit bij ‘onwelwording’ slechts in 14% van de ritten het geval is. Naarmate centralisten zich minder aan de LSMA-standaard houden, is de kans op een EHGV-rit groter. Conclusie: De kwaliteit van de triage is van invloed op het aantal EHGV-ritten: des te minder zorgvuldig het LSMA-protocol wordt gevolgd, des te vaker monden de ritten uit in een EHGV-rit. De kwaliteit van de triage hangt daarbij wel af van de aard van de klachten van de melder.AbstractTriage on the dispatch centre. The influence of the quality of triage on the incidence of ambulance calls without patient transportationAim: To determine the relationship between dispatch centre triage and the number of ambulance dispatches that result in first aid on the spot (EHGV). Design: Independent evaluation of tape recordings of emergency calls. Method: 98 tape recordings of emergency calls were monitored independently by two evaluators and scored on the basis of compliance with the LSMA standard. Additionally, it was determined whether a more thorough compliance to the standard resulted in higher first aid on the spot dispatches. Results:When the complaints of the emergency caller are classified as ‘chest pain’, 20% of the corresponding ambulance dispatches end up becoming first aid on the spot dispatches. When they are classified as ‘unwellness’ the percentage of such dispatches rises to 66%. In the case of ‘chest pain’, all steps of the LSMA standard are followed in 80% of all triages. In the case of ‘unwellness’, this is only the case 14% of the time. The more the emergency operator sticks to the standard, the smaller the chance that the dispatch ends in a first aid on the spot dispatch. Conclusion: The quality of the triage, in terms of compliance with the LSMA standard, is negatively correlated with the number of first aid on the spot dispatches; the fewer steps of the LSMA standard followed, the more ambulance emergency drives turn out to be first aid on the spot drives. However, the quality of the triage is strongly correlated with the nature of the emergency caller’s complaints.

Ambulanceritten zonder vervoer van de patiënt Een verkennende studie naar het ontstaan van 'Eerste Hulp Geen Vervoer'-ritten

SamenvattingAmbulancevoorzieningen worden geconfronteerd met een toename van het aantal Eerste Hulp Geen Vervoer (EHGV)- ritten. Dit zijn ritten waarbij een ambulance met spoed uitrukt, maar waarbij de patiënt uiteindelijk niet vervoerd wordt naar een ziekenhuis. Het doel van deze verkennende studie is te exploreren welke factoren van invloed zijn op het ontstaan van EHGV-ritten. Voor dit onderzoek zijn drie verschillende informatiebronnen gebruikt: 1) een vragenlijstonderzoek onder patiënten, betrokken bij een EHGV-rit, 2) registratiebestanden van een ambulancedienst en 3) interviews met ambulanceverpleegkundigen en centralisten van de meldkamer. Van de respondenten uit het vragenlijstonderzoek geeft ruim één derde aan dat de situatie die de aanleiding gaf om een ambulance te bellen niet levensbedreigend was. Daarnaast geeft bijna de helft van de respondenten aan, dat het onvoldoende duidelijk is voor welke problemen men waar (ambulancezorg, HAP of SEH) terecht kan. De belangrijkste mogelijke oorzaken van een toename van het aantal EHGV-ritten, die genoemd worden door geïnterviewde professionals, zijn de invoering van de huisartsenposten en een mentaliteitsverandering onder patiënten. Uit de registratiebestanden blijkt dat van de ritten die als EHGV-rit eindigen 88,6% is uitgereden met de hoogste urgentie (A1). In deze situaties is door de meldkamer van een levensbedreigende situatie uitgegaan. De resultaten laten zien dat de triage op de meldkamer niet altijd voldoende uitsluitsel geeft of de situatie daadwerkelijk spoedeisende zorg behoeft.AbstractAmbulance Response / No Transport: an exploratory study of the incidence of ambulance calls without transportation of the patient. Ambulance services are increasingly confronted with calls that require an emergency ambulance dispatch even though upon arrival at the scene, there is no need for transportation to a hospital. This exploratory study identifies factors which might influence the incidence of these no-transport ambulance calls. We used three different sources of information for this study: 1) a questionnaire among patients involved in ambulance call without transportation, 2) the records of an ambulance service and 3) interviews with ambulance staff, emergency call center dispatchers, general practitioners and their assistants working at an prehospital emergency center. Nearly half of the respondents indicate that it is insufficiently clear which venue is appropriate for their problem, i.e. the emergency telephone number 1-1-2, the prehospital emergency center staffed by general practitioners or the hospital’s emergency room. Furthermore, at least one third indicated they did not find the situation lifethreatening, despite the call for an ambulance. The records of the ambulance service show that 88,6% of the no-transport dispatches were of the highest urgency (A1). In other words, the dispatcher of the emergency call center judged these cases to be life-threatening. Seeing as one third of the respondents did not share this view of a life-threatening situation, this means that the emergency call center isn’t always able to reliably assess whether an emergency response is required. According to the key figures we interviewed, the introduction of prehospital emergency centers and a mentality shift among citizens could be the most important reasons for the increase in ambulance calls without transportation of the patient.

Ambulanceritten zonder vervoer van de patiënt

SamenvattingAmbulancevoorzieningen worden geconfronteerd met een toename van het aantal Eerste Hulp Geen Vervoer (EHGV)- ritten. Dit zijn ritten waarbij een ambulance met spoed uitrukt, maar waarbij de patiënt uiteindelijk niet vervoerd wordt naar een ziekenhuis. Het doel van deze verkennende studie is te exploreren welke factoren van invloed zijn op het ontstaan van EHGV-ritten. Voor dit onderzoek zijn drie verschillende informatiebronnen gebruikt: 1) een vragenlijstonderzoek onder patiënten, betrokken bij een EHGV-rit, 2) registratiebestanden van een ambulancedienst en 3) interviews met ambulanceverpleegkundigen en centralisten van de meldkamer. Van de respondenten uit het vragenlijstonderzoek geeft ruim één derde aan dat de situatie die de aanleiding gaf om een ambulance te bellen niet levensbedreigend was. Daarnaast geeft bijna de helft van de respondenten aan, dat het onvoldoende duidelijk is voor welke problemen men waar (ambulancezorg, HAP of SEH) terecht kan. De belangrijkste mogelijke oorzaken van een toename van het aantal EHGV-ritten, die genoemd worden door geïnterviewde professionals, zijn de invoering van de huisartsenposten en een mentaliteitsverandering onder patiënten. Uit de registratiebestanden blijkt dat van de ritten die als EHGV-rit eindigen 88,6% is uitgereden met de hoogste urgentie (A1). In deze situaties is door de meldkamer van een levensbedreigende situatie uitgegaan. De resultaten laten zien dat de triage op de meldkamer niet altijd voldoende uitsluitsel geeft of de situatie daadwerkelijk spoedeisende zorg behoeft.AbstractAmbulance Response / No Transport: an exploratory study of the incidence of ambulance calls without transportation of the patient. Ambulance services are increasingly confronted with calls that require an emergency ambulance dispatch even though upon arrival at the scene, there is no need for transportation to a hospital. This exploratory study identifies factors which might influence the incidence of these no-transport ambulance calls. We used three different sources of information for this study: 1) a questionnaire among patients involved in ambulance call without transportation, 2) the records of an ambulance service and 3) interviews with ambulance staff, emergency call center dispatchers, general practitioners and their assistants working at an prehospital emergency center. Nearly half of the respondents indicate that it is insufficiently clear which venue is appropriate for their problem, i.e. the emergency telephone number 1-1-2, the prehospital emergency center staffed by general practitioners or the hospital’s emergency room. Furthermore, at least one third indicated they did not find the situation lifethreatening, despite the call for an ambulance. The records of the ambulance service show that 88,6% of the no-transport dispatches were of the highest urgency (A1). In other words, the dispatcher of the emergency call center judged these cases to be life-threatening. Seeing as one third of the respondents did not share this view of a life-threatening situation, this means that the emergency call center isn’t always able to reliably assess whether an emergency response is required. According to the key figures we interviewed, the introduction of prehospital emergency centers and a mentality shift among citizens could be the most important reasons for the increase in ambulance calls without transportation of the patient.

Ambulanceritten zonder vervoer van de patiënt: : Een verkennende studie naar factoren die van invloed zijn op het ontstaan van EHGV-ritten, Eerste Hulp Geen Vervoer.

SamenvattingAmbulancevoorzieningen worden geconfronteerd met een toename van het aantal Eerste Hulp Geen Vervoer (EHGV)- ritten. Dit zijn ritten waarbij een ambulance met spoed uitrukt, maar waarbij de patiënt uiteindelijk niet vervoerd wordt naar een ziekenhuis. Het doel van deze verkennende studie is te exploreren welke factoren van invloed zijn op het ontstaan van EHGV-ritten. Voor dit onderzoek zijn drie verschillende informatiebronnen gebruikt: 1) een vragenlijstonderzoek onder patiënten, betrokken bij een EHGV-rit, 2) registratiebestanden van een ambulancedienst en 3) interviews met ambulanceverpleegkundigen en centralisten van de meldkamer. Van de respondenten uit het vragenlijstonderzoek geeft ruim één derde aan dat de situatie die de aanleiding gaf om een ambulance te bellen niet levensbedreigend was. Daarnaast geeft bijna de helft van de respondenten aan, dat het onvoldoende duidelijk is voor welke problemen men waar (ambulancezorg, HAP of SEH) terecht kan. De belangrijkste mogelijke oorzaken van een toename van het aantal EHGV-ritten, die genoemd worden door geïnterviewde professionals, zijn de invoering van de huisartsenposten en een mentaliteitsverandering onder patiënten. Uit de registratiebestanden blijkt dat van de ritten die als EHGV-rit eindigen 88,6% is uitgereden met de hoogste urgentie (A1). In deze situaties is door de meldkamer van een levensbedreigende situatie uitgegaan. De resultaten laten zien dat de triage op de meldkamer niet altijd voldoende uitsluitsel geeft of de situatie daadwerkelijk spoedeisende zorg behoeft.AbstractAmbulance Response / No Transport: an exploratory study of the incidence of ambulance calls without transportation of the patient. Ambulance services are increasingly confronted with calls that require an emergency ambulance dispatch even though upon arrival at the scene, there is no need for transportation to a hospital. This exploratory study identifies factors which might influence the incidence of these no-transport ambulance calls. We used three different sources of information for this study: 1) a questionnaire among patients involved in ambulance call without transportation, 2) the records of an ambulance service and 3) interviews with ambulance staff, emergency call center dispatchers, general practitioners and their assistants working at an prehospital emergency center. Nearly half of the respondents indicate that it is insufficiently clear which venue is appropriate for their problem, i.e. the emergency telephone number 1-1-2, the prehospital emergency center staffed by general practitioners or the hospital’s emergency room. Furthermore, at least one third indicated they did not find the situation lifethreatening, despite the call for an ambulance. The records of the ambulance service show that 88,6% of the no-transport dispatches were of the highest urgency (A1). In other words, the dispatcher of the emergency call center judged these cases to be life-threatening. Seeing as one third of the respondents did not share this view of a life-threatening situation, this means that the emergency call center isn’t always able to reliably assess whether an emergency response is required. According to the key figures we interviewed, the introduction of prehospital emergency centers and a mentality shift among citizens could be the most important reasons for the increase in ambulance calls without transportation of the patient.